როგორი ბუნება მიიღო ქრისტემ?, პირველქმნილი ცოდვით დაზიანებული თუ დაუზიანებელი პარამეტრები

[ზურა]

მშვიდობა თქვენდა!
გილოცავთ სადღესასწაულო დღეებსა და მაცხოვარის შობის მოახლოებას!

მსურს აზრი გამოვხატოთ, იმ ღვთისმეტყველურ საკითხზე, რომელიც მემგონი
კვლავინდებურად გადაუჭრელად რჩება თანამედროვე მართლმადიდებლური
სულიერი განათლების სისტემაში.
... და რაც საკმაო ხანია საფიქრებელს მაძლევს, რადგან მოგეხსენებათ საკითხი მნიშვნელოვანია.

არავითარ შემთხვევაში არ ვფიქრობ, რომ სწორედ აქ გაეცემა ამ კითხვას საბოლოო პასუხი
თუმცა ყოველ შემთხვევაში იმედი მაქვს, რომ აზრთა გაცვლას გარკვეული შედეგი მაინც მოყვება.

გთხოვთ ყურადღება მიაქციოთ შემდეგს:
- ლაპარაკია არა ცოდვაზე, არამედ ცოდვით დაზიანებულ ბუნებაზე


უფალო დაგვლოცე!

p.s. ... დროში შეზღუდვის გამო მიჭირს იმის თქმა, თუ რა სიხშირით მოვახერხებ გამოხმაურებას,
მაგრამ აუცილებლად მოვახდენ რეაგირებას ყოველ ძირითად საკითხზე.

[კანონისტი]

პირველქმნილი ცოდვის გამო დაზიანდა რა ადამიანის ბუნება, იგი დაექვემდებარა სიკვდილს და ხრწნადობას. ადამიანი ცოდვისადმი მიდრეკილი გახდა არა მხოლოდ მისი ნებელობით, არამედ ნების გარეშეც, ანუ ის ჩადის უნებლიე ცოდვებსაც.

წმ. ბასილი დიდი, თავის ეპისტოლარულ კანონებში განმარტავს რა ადამიანის მიერ შეცოდების, ანუ საეკლესიო დანაშაულის ჩადენის საფეხურებს, იგი პრინციპულად გამორიცხავს, რომ შემთხვევით ცოდვის ჩამდენი (როდესაც ადამიანის თვით მაქსიმალურ შეგნებას კი არ შეეძლო მისი თავიდან აცილება, რამდენადაც იგი გარეშე იყო ადამიანური გადაწყვეტილებისაგან) შემცოდეა კანონიკური სამართლის გაგებით, თუმცაღა ჩადენილმა ქმედებამ (ვთქვათ კაცისკვლამ) არ შეიძლება არ დააზიანოს იმ კონკრეტული ადამიანის პირადი ბუნება. სწორედ აქ ჩანს ადამიანის ცოდვისადმი მიდრეკილების მომენტი, რამდენადაც ის დაზღვეული არ არის უნებლიე ცოდვებისაგან (სულაც რომ შეძლოს თავისი ნების უფლის ნებაზე დამორჩილება).

მაცხოვარი კი თავისუფალი იყო უნებლიე ცოდვებისგანაც. მას არ ჰქონდა დაცემული ბუნება. ის, რომ მას შიოდა, წყუროდა და იღლებოდა, ერთი მხრივ გვასწავლის იმას (მონოფიზიტთა სამხილებლად), რომ მაცხოვარს სრული კაცობრივი ბუნება ჰქონდა, ხოლო მეორე მხრივ, იყო გარეშემოზღუდვა მის გვერდით მცხოვრებ ადამიანთათვის, რომ "ძნელად დასატევნელი" არ ყოფილიყო მისი ცხოვრება (ანუ ის, რომ მას საზრდელი საერთოდ არ მიეღო). თუკი რაიმე კაცთათვის მახასიათებელს იქმოდა უფალი, იქმოდა მხოლოდ თავისი ნებით და არა ბუნებიდან გამომდინარე.

წმ. იუსტინიანე კეისრის მიერ გამოთქმულ გალობაში "მხოლოდშობილო ძეო", განვადიდებთ რა უფალს, ვამბობთ: "თავს იდენ ჩუენისა ცხორებისათვჳს, ჴორცნი შეისხენ სულისაგან წმიდისა და მარიამისაგან ქალწულისა განკაცენ, და ჯუარს ეცუ ჩუენთჳს, ქრისტე ღმერთო, სიკუდილითა სიკუდილი დასთრგუნე..." ანუ აღვიარებთ, რომ მან ეს ყოველივე "ჩვენთვის თავს იდვა" და არა იმიტომ, რომ მას სხვანაირად არ შეეძლო.

და კიდევ: როდესაც უფალმა "მომსყიდველნი გამოასხა ტაძრიდან", დათან და აბირონივით მიწაში კი არ დაუნთქია (სასწაულებრივად), არამედ "შექმნა შოლტი" და იმით გამოყარა, ანუ მოექცა მათ ისე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი. ეს კიდევ ერთი დასტურია იმისა, რომ ქრისტე ღმერთმა არამხოლოდ ცოდვისაგან გამოგვისყიდა, არამედ გვაჩვენა, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ადამიანმა, როგორ უნდა იყოს იგი სრულ, "ვითარცა მამაჲ ჩუენი ზეცათაჲ სრულ არს!"