სიზარმაცე, კვლევაში მჭირდება და იძულებული ვარ გავხსნა ეს თემა, არ მიმიხუროთ :) პარამეტრები

[tustusa-gogo]

პატ. საზოგადოებავ, ვწერ ნაშრომს სიზარმაცეზე და მაინტერესებს თქვენი ,,სიზარმაცეები" შემოით და გულახდილად მითხარით ვის , რა, როდის, რატომ გეზარებათ ხოლმე აბა გისმენთ

p.s. გააქტიურდით თუ შეიძლება მჭირდება თქვენი თვითანგარიშები რაა და დამეხმარეთ

[კანონისტი]

tustusa-gogo
მე არ დამზარებია შენი თემის გადმოქართულება:

ჩვეულებრივ, როდესაც ვამბობთ, რომ რაიმე გვეზარება, ვგულისხმობთ, რომ არაფრის კეთების სურვილი არ გვაქვს ან იმის კეთების სულვილი არ გვაქვს, რაც მოგვეთხოვება: ვუსმენთ მუსიკას, ვჭამთ, ვუყურებთ ტელევიზორს, ,,დავეხეტებით“ ინტერნეტში; ხანდახან გვგონია კიდეც, რომ დავალების შესასრულებლად საჭირო ენერგია არ გაგვაჩნია, გულგრილნი ვართ ყველაფრის მიმართ. Gგამოვარჩევდი სიზარმაცის მეორე სახესაც, როდესაც დავალების გადადება გვახასიათებს, ყველაფრის გაკეთებას ,,ხვალ” ვაპირებთ და ამასობაში გადის მთელი კვირა და აღმოვაჩენთ, რომ ხვალ გამოცდაა. ვიცით, რომ დავალება აუცილებლად უნდა შევასრულოთ, მაგრამ მაინც გვეზარება. როგორ შეიძლება აიხსნას ეს?
პირველი შესაძლო ვარიანტი პრობლემის ახსნისა, ვფიქრობ, არის ის ფაქტი, რომ სიზარმაცე _ ესაა ჭიდილი სოციალურ ,,უნდას” და შინაგან ,,მინდას” შორის. ყველანაირი ,,უნდა” იძულებაა და საფუძვლად არ უდევს თავად სუბიექტის მოთხოვნილება, ამიტომ მისი შესრულება არც ისე სახალისოა.
სიზარმაცის ახსნისას შეგვიძლია რამდენიმე კუთხით ვიმსჯელოთ. თავდაპირველად ვფიქრობდი, რომ შესაძლებელია სიზარმაცე ენერგიის დაზოგვას ემსახურებოდეს და მივიჩნიოთ თვითგადარჩენის ინსტიქტად.
თუ სიზარმაცეს განვიხილავთ, როგორც მოთხოვნილებას, შეიძლება დავინახოთ, რომ ესაა სტაბილური მდგომარეობის მოთხოვნილება. გვეზარება? _იმიტომ, რომ არ გვსურს ,,ზედმეტი” მოძრაობებით ამჟამინდელი მყუდროება დაგვერღვეს, რომელიც არაფრისკეთებას მოაქვს.
შემდეგი მცდელობა ხიასიათის ამ შტრიხის ახსნისა (ქვემოთ ვასაბუთებ, თუ რატომ მივიჩნევ ასე) ესაა მოტივის ცნების შემოტანა. როგორც ვიცით, იმისათვის, რომ რაიმე ქცევა განახორციელო, უნდა მოიტანო ენერგია საიდანღაც, ამ ფუნქციას მოტივი ასრულებს. შესაბამისად, მისაღებია თუ არა ეს ქმედება ჩემთვის, დამოკიდებულია იმაზე, თუ რა მოტივები ,,მუშაობს” მის სასარგებლოდ და რა _ მის საწინააღმდეგოდ. დამეზარება თუ არა კონკრეტული დავალების შესრულება, დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორია ჩემი მოტივაცია, რაც თავისმხრივ დამოკიდებულია მე-ს მოთხოვნილებაზე.
ის, რომ გვეზარება რაიმე ქმედების გახორციელება, შესაძლებელია კორელაციაში იყოს თვითშეფასებასთან. ქართველებს გვიყვარს გამონათქვამი: ,,ნიჭიერია, მაგრამ ზარმაცი”.  ვფიქრობ, ადამიანს თუ აქვს მაღალი თვითშეფასება, ხშირად ჰგონია., რომ ყველაფერი იოლად გამოუვა, ყველა დავალებას მარტივად აღიქვამს. აქედან გამომდინარე, მაღალი თვითშეფასების თანმდევია სიზარმაცე და მასთან ერთად ,,ცხოვრობს” პიროვნებაში და ასე იქცევა ის ხასიათის შტრიხად.
ის, თუ რამდენად ხშირად ეზარება ადამიანს, შეიძლება დავუკავშიროთ მისი ტემპერამენტის ტიპსაც. შესაძლებლად მიმაჩნია, ფლეგმატური ადამიანი უფრო მიდრეკილი იყოს სიზარმაცისკენ, რადგან აპათიურები არიან.
ვვარაუდობ, რომ სხვადასხვა ასაკში განსხვავებული ინტენსივობით ავლენს ადამიანი სიზარმაცეს. სავარაუდოდ, ყველაზე ზარმაცები ადამიანები გარდამავალ ასაკში და სტუდენტობისას არიან ( სტუდენტობისას ყველაფრის გადადება გვახასიათებს ).
მოზარდები დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვიან, ხდებიან უფრო აგრესიულები, ჯიუტები, უჭირთ საკუთარი ქცევის გაკონტროლება, ანუ საუთარ ნებელობას ჯერ კიდევ ვერ ფლობენ.
აქედან გამომდინარე, ვასკვნი, რომ სიზარმაცის მთავარი პრობლემა ნებელობის გენეზისშია, არ ჩნდება ,,მინდა” განცდა. შეიძლება მინდას გარეშეც გაკეთდეს საქმე _ თუ ,,შემოვა” იძულება. უბრძანო საკუთარ თავს, როგორც გარეშე პირმა. ,,გარეთ გაიტანო” მბრძანებელი და იძულებით დაემორჩილო მას. იძულება ნებელობის წინა საფეხურია. ნებელობა ნიშნავს, რომ ადამიანი მაშინ კი არ აკეთებს რაიმეს, როცა ამის მოთხოვნილება აქვს, არამედ სხვა მიზეზების გამო. იძულებითი ქმედება განწყობას უყრის საფუძველს.
სიზარმაცეს მივიჩნევ თვისებად, ხასიათის შტრიხად, რომელიც შესაბამისი ქცევის დეტერმინანტია. ხოლო ადამიანს უნდა შეეძლოს ერთი ქცევის მეორეთი შეცვლა ნებელობის გამოყენებით.

[ანანო]

tustusa-gogo
მე არ დამზარებია შენი თემის გადმოქართულება:

ჩვეულებრივ, როდესაც ვამბობთ, რომ რაიმე გვეზარება, ვგულისხმობთ, რომ არაფრის კეთების სურვილი არ გვაქვს ან იმის კეთების სულვილი არ გვაქვს, რაც მოგვეთხოვება: ვუსმენთ მუსიკას, ვჭამთ, ვუყურებთ ტელევიზორს, ,,დავეხეტებით“ ინტერნეტში; ხანდახან გვგონია კიდეც, რომ დავალების შესასრულებლად საჭირო ენერგია არ გაგვაჩნია, გულგრილნი ვართ ყველაფრის მიმართ. Gგამოვარჩევდი სიზარმაცის მეორე სახესაც, როდესაც დავალების გადადება გვახასიათებს, ყველაფრის გაკეთებას ,,ხვალ” ვაპირებთ და ამასობაში გადის მთელი კვირა და აღმოვაჩენთ, რომ ხვალ გამოცდაა. ვიცით, რომ დავალება აუცილებლად უნდა შევასრულოთ, მაგრამ მაინც გვეზარება. როგორ შეიძლება აიხსნას ეს?
პირველი შესაძლო ვარიანტი პრობლემის ახსნისა, ვფიქრობ, არის ის ფაქტი, რომ სიზარმაცე _ ესაა ჭიდილი სოციალურ ,,უნდას” და შინაგან ,,მინდას” შორის. ყველანაირი ,,უნდა” იძულებაა და საფუძვლად არ უდევს თავად სუბიექტის მოთხოვნილება, ამიტომ მისი შესრულება არც ისე სახალისოა.
სიზარმაცის ახსნისას შეგვიძლია რამდენიმე კუთხით ვიმსჯელოთ. თავდაპირველად ვფიქრობდი, რომ შესაძლებელია სიზარმაცე ენერგიის დაზოგვას ემსახურებოდეს და მივიჩნიოთ თვითგადარჩენის ინსტიქტად.
თუ სიზარმაცეს განვიხილავთ, როგორც მოთხოვნილებას, შეიძლება დავინახოთ, რომ ესაა სტაბილური მდგომარეობის მოთხოვნილება. გვეზარება? _იმიტომ, რომ არ გვსურს ,,ზედმეტი” მოძრაობებით ამჟამინდელი მყუდროება დაგვერღვეს, რომელიც არაფრისკეთებას მოაქვს.
შემდეგი მცდელობა ხიასიათის ამ შტრიხის ახსნისა (ქვემოთ ვასაბუთებ, თუ რატომ მივიჩნევ ასე) ესაა მოტივის ცნების შემოტანა. როგორც ვიცით, იმისათვის, რომ რაიმე ქცევა განახორციელო, უნდა მოიტანო ენერგია საიდანღაც, ამ ფუნქციას მოტივი ასრულებს. შესაბამისად, მისაღებია თუ არა ეს ქმედება ჩემთვის, დამოკიდებულია იმაზე, თუ რა მოტივები ,,მუშაობს” მის სასარგებლოდ და რა _ მის საწინააღმდეგოდ. დამეზარება თუ არა კონკრეტული დავალების შესრულება, დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორია ჩემი მოტივაცია, რაც თავისმხრივ დამოკიდებულია მე-ს მოთხოვნილებაზე.
ის, რომ გვეზარება რაიმე ქმედების გახორციელება, შესაძლებელია კორელაციაში იყოს თვითშეფასებასთან. ქართველებს გვიყვარს გამონათქვამი: ,,ნიჭიერია, მაგრამ ზარმაცი”.  ვფიქრობ, ადამიანს თუ აქვს მაღალი თვითშეფასება, ხშირად ჰგონია., რომ ყველაფერი იოლად გამოუვა, ყველა დავალებას მარტივად აღიქვამს. აქედან გამომდინარე, მაღალი თვითშეფასების თანმდევია სიზარმაცე და მასთან ერთად ,,ცხოვრობს” პიროვნებაში და ასე იქცევა ის ხასიათის შტრიხად.
ის, თუ რამდენად ხშირად ეზარება ადამიანს, შეიძლება დავუკავშიროთ მისი ტემპერამენტის ტიპსაც. შესაძლებლად მიმაჩნია, ფლეგმატური ადამიანი უფრო მიდრეკილი იყოს სიზარმაცისკენ, რადგან აპათიურები არიან.
ვვარაუდობ, რომ სხვადასხვა ასაკში განსხვავებული ინტენსივობით ავლენს ადამიანი სიზარმაცეს. სავარაუდოდ, ყველაზე ზარმაცები ადამიანები გარდამავალ ასაკში და სტუდენტობისას არიან ( სტუდენტობისას ყველაფრის გადადება გვახასიათებს ).
მოზარდები დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვიან, ხდებიან უფრო აგრესიულები, ჯიუტები, უჭირთ საკუთარი ქცევის გაკონტროლება, ანუ საუთარ ნებელობას ჯერ კიდევ ვერ ფლობენ.
აქედან გამომდინარე, ვასკვნი, რომ სიზარმაცის მთავარი პრობლემა ნებელობის გენეზისშია, არ ჩნდება ,,მინდა” განცდა. შეიძლება მინდას გარეშეც გაკეთდეს საქმე _ თუ ,,შემოვა” იძულება. უბრძანო საკუთარ თავს, როგორც გარეშე პირმა. ,,გარეთ გაიტანო” მბრძანებელი და იძულებით დაემორჩილო მას. იძულება ნებელობის წინა საფეხურია. ნებელობა ნიშნავს, რომ ადამიანი მაშინ კი არ აკეთებს რაიმეს, როცა ამის მოთხოვნილება აქვს, არამედ სხვა მიზეზების გამო. იძულებითი ქმედება განწყობას უყრის საფუძველს.
სიზარმაცეს მივიჩნევ თვისებად, ხასიათის შტრიხად, რომელიც შესაბამისი ქცევის დეტერმინანტია. ხოლო ადამიანს უნდა შეეძლოს ერთი ქცევის მეორეთი შეცვლა ნებელობის გამოყენებით.

ეს ჩემზეა ლაპარაკი ?


ზუსტად ესეთი ვარ ტვინი მოიპოვება ჩემს თავში , მაგრამ ზარმაცი ვარ და არ ვიყენებ