"პირველითგან იყო სიტყვა............", იოანეს სახარების სიღრმეები.......... პარამეტრები

[agmsarebeli]

იქნებ ვისაუბროთ იოანეს სახარების გარშემო, ყველა კუთხით.

[დათიკო]

ზურა

2. მორიგი დემაგოგია.
შე დალოცვილო, თუ ხედავ რომ ეგ წერია, რატომ ვერ ხედავ რომ ასევე წერია: ''მე და მამა ერთი ვართ'', ''ვინც მე მიხილა მამა იხილა'' ''ყველაფერი მისი ჩემია..'' და ა.შ.

აქ კი მთლად ვერ დაგეთანხმები

ამას წინათ დიალოგი მქონდა ერთ ადამიანთან, რომელსაც თავი "არცერთი რელიგიის" აღმსარებლად არ მიაჩნია, თუმცა კარგად იცნობს სახარებას და იგებს მას ისე, როგორც თავად სურს. ის ამტკიცებდა რომ იოანე ნათლისმცემელს ეჭვი ეპარებოდა ქრისტეს ჭეშმარიტებაში და დასტურად მოჰყავდა ტექსტი სახარებიდან: "2. ხოლო იოვანეს რაჲ ესმნეს საპყრობილესა შინა საქმენი ქრისტესნი, მიავლინნა ორნი მოწაფენი თჳსნი 3. და ჰრქუა: შენ ხარა მომავალი იგი, ანუ სხუასა მოველოდით?" (მათე 11.2)
თუკი ჩვენ დავივიწყებთ იოანე ნათლისმცემლის ყველა სხვა მომენტს სახარებიდან, აღმოვაჩენთ რომ ეს მართლაც ასე არის. მაგრამ მოდით ვნახოთ თუ როგორ ამტკიცებს საწინააღმდეგოს წმ. იოანე ოქროპირი:
"Тот, который знал Иисуса еще до чудес, извещен был о Нем от Духа, слышал от Отца, проповедовал о Нем перед всеми, посылает теперь узнать от Самого: Он ли это или нет? Но если сам не знаешь, точно ли это Он, то как же считаешь себя достойным вероятия, сказав свое мнение о неизвестном? Свидетельствующий о других, наперед сам должен быть достоин вероятия. Не ты ли говорил: “Недостоин развязать ремень обуви” (Лк. 3:16)? Не ты ли говорил: “Я не знал Его; но Пославший меня крестить в воде сказал мне: на Кого увидишь Духа сходящего и пребывающего на Нем, Тот есть крестящий Духом Святым” (Ин. 1:33)? Разве ты не видал Духа в виде голубя? Разве не слыхал гласа? Разве не ты удерживал Его, говоря: “Мне надобно креститься от Тебя” (Мф. 3:14)? Разве не ты говорил ученикам: “Ему должно расти, а мне умаляться” (Ин. 3:30)? Разве не ты учил весь народ, что Он будет крестить их Духом Святым и огнем (Лк. 3:16) и что Он есть “Агнец Божий, Который берет [на Себя] грех мира” (Ин. 1:29)? Не проповедовал ли ты всего этого о Нем прежде знамений и чудес? Как же теперь, когда Он всем стал известен и слух о Нем прошел всюду, и мертвые воскресли, и бесы изгнаны, и столько произведено знамений, - тогда уже посылаешь ты спрашивать у Него? Что это значило? Ужели все слова Иоанна были какой-нибудь обман, подлог, басня? И какой разумный человек сказал бы это? Не говорю уже об Иоанне, который взыграл во чреве матернем, проповедовал Христа прежде своего рождения, был гражданином пустыни, показал образец ангельской жизни. Напротив, если бы он был даже одним из людей обыкновенных и самых ничтожных, то не мог бы сомневаться после многочисленных свидетельств, данных как им самим, так и другими. Отсюда видно, что Иоанн посылал не по сомнению, и спрашивал не по неведению."

სახარების ეს ადგილი ამ თემას არ ეხება, მაგრამ სამაგიეროდ შესაძლებელია ყურადღების გამახვილება აპოლოგეტიკურ მეთოდიკაზე. როგორი ხერხით დავუმტკიცოთ არამართლმადიდებელი ღვთის სიტყვის ზუსტი ეგზეგეზის სისწორეში. საპირისპირო კონტრ-ციტატების მოშველიება ერთ-ერთი ხერხია.

[ზურა]

რავიცი, მე მიმაჩნია, რომ ის პრობლემა რასაც ზურა შეეხო, მისიონერობის საკითხია, რაც სამწუხაროდ აგრერიგად აკლია ჩვენს ეკლესიას. არ იქნება ურიგო, თუკი ჩვენი ეკლესია ამაზე იზრუნებს.

გაიხარე ძმაო
ყველასათვის ცნობილია რამდენ კითხვას ატარებს გულში ინფორმაციის ზღვაში გზააბნეული ახალგაზრდა;
ასევე ცნობილია რამდენად რთულია მისთვის ეკლესიაში მისვლისას ამ შეკითხვების დასმაც და პასუხების მოსმენაც (დისკუსია გამორიცხულია)
... და ამას აქვს ბევრი სუბიექტურ-ობიექტური მიზეზი.

ეკლესიაში ხდება: ღვთისადმი მსახური, აღევლინება დიდება უფალს, სრულდება მისი საიდუმლოებები,
იკურნება მრევლის წყლულები, ივსები მადლით, სრულდება წესი... იქ დრო ჩერდება, რადგან დრო არ არის.
აი ეკლესიის გარეთ კი დრო ჩქეფს და მასთან ერთად ცდუნებაც მძლავრობს.

გავიხსენებ პავლე მოციქულის მისიონერობის ერთ მომენტს,
შეხედეთ როგორ იწყებს კერპთაყვანისმცემლებთა წინაშე ქადაგს:

17:22. ''დადგა პავლე შუა არეოპაგში და თქვა:
ათენელებო, ყველაფერი, რასაც ვხედავ, იმას მოწმობს, რომ ძალზე მორწმუნენი უნდა იყოთ.
ვინაითან, როცა ქალაქი დავიარე და დავათვალიერე თქვენი ტაძრები, ვნახე ერთი სამსხვერპლოც,
რომელსაც აწერია: „უცნობ ღმერთს“! მეც სწორედ იმას გახარებთ, ვისაც შეუცნობლად ეთაყვანებით. ''

რა პატივისცემით მოიხსენიებს მათ რწმენას, კერპებსა და პირადად მათ!
არადა ვინ იცის გულში რა უტრიალებდა, როდესაც ''ღმერთების'' ქანდაკებების გალერეას ეცნობოდა
და მათ სამსხვერპლოებს ათვალიერებდა (მოგეხსენებათ მსხვერპლშეწირვის ეგზოტიკურობის მრავალგეროვნება)
მაგრამ მათი მსხვრება (წიგნების დაწვა) კი არ დაიწყო, განრისხებულმა კი არ იყვირა: ''თქვე ცოდვილნო'' და მსგავსი რამ...

ზურა
2. მორიგი დემაგოგია.
შე დალოცვილო, თუ ხედავ რომ ეგ წერია, რატომ ვერ ხედავ რომ ასევე წერია:
''მე და მამა ერთი ვართ'', ''ვინც მე მიხილა მამა იხილა'' ''ყველაფერი მისი ჩემია..'' და ა.შ.

აქ კი მთლად ვერ დაგეთანხმები

შენს მიერ ნახსენები მეთოდის აუცილებლობას არავის უარყოფს.
დიახ ჩვენ ვანახებთ საპირისპირო აზრის მატარებელ ციტატებს.
მაგრამ როგორ გგონია, მათ არ იციან მათი არსებობის შესახებ?
გგონია იგივე რიგითმა იაღოველებმა არ იციან სიტყვები: ''ვინც მე მიხილა უფალი იხილა'' და მსგავსი უამრავი?

ამიტომ საჭიროა სხვა მეთოდების მოშველიებაც. იგივე ლოგიკას კი არ უნდა ვდევნიდეთ, არამედ - ვიყენებდეთ.
სიმარტივეში იმალება აზრის გენიალობა. ადვილად და მარტივად მისაღები აზრის ჩამოყალიბების უნარი.

მაგალითად:
ბევრი იბნევა სახარებაში ხსენებული ადგილების კითხვისას;
აქ იესო მამას შველას თხოვს, მერე ამბობს მე და მამა ერთი ვართ,
იქ ტირის, შემდეგ ამბობს რომ ღმერთია, მერე ამბობს რომ ღმერთი (მამა) მისზე მეტია ... და ა.შ.
ერთ ადგილას ღმერთია, სხვაგან ღმერთი არაა?!
როდისაა ღმერთი და როდის არა? (სად წერია ეს?) როგორ მივხვდეთ და ა.შ...

დაბნეული მკითხველი ითხოვს პასუხს....
და ღებულობს დოგმატიკას.
არადა შეგახსენებთ, რომ დოგმატიკა სრულებითაც არ იძლევა პასუხს.
იგი ავლებს საზღვრებს, რომლის შიგნითავ დასაშვებია დისკუსია.
იგი გვეუბნება რომ არ შერეულა, არ გამთლიანებულა... არა! არა! ასეთი არაა და არც ასეთია!
მაგრამ არ გვცემს პასუხს კითხვაზე, თუ როგორია და ა.შ.

ამ დროს ვიხმარ ერთი მისიონერის მეთოდს.
დაბნეულს მარტივად ვუხსნი:
პიროვნება პასუხოვს კითხვას - ვინ?
- ვინ?
- იესო ქრისტე.
ესაა განკაცებული უფალი, რომელსაც აქვს ორი ბუნება: ღვთიური და ადამიანური.
ბუნება პასუცობს კითხვას - რა?

- ვინ ტიროდა?
იესო ქრისტე.
- რა ტიროდა?
- ადამიანური ბუნება.

- ვინ მოკვდა ჯვარზე?
- იესო ქრისტე.
- რა მოკვდა ჯვარზე?
- მისი ადამიანური ბუნება.

- ვინ აღადგინა ლაზარე?
- იესო ქრისტემ.
- რამ აღადგინა ლაზარე?
- ქრისტეს ღვთიურმა ბუნებამ?

ასეთი ახსნის მერე, დაბნეულს გაცილებით უადვილდება სახარების კითხვა და რაც მთავარია სწორი გზის გაგნება.


და ბოლოს ერთი ამბავი.

ამის წინ, კარებს ვაღებ და სამი სიმპატიური გოგონა მეგებება, რომლების ''ქრისტეს ეკლესიის'' წევრები ყოფილან და ლაპარაკს მიწყებენ. - ქრისტეში გწამთ? ღმერთის გწამთ?
გამეღიმა. ვიცი ვინც არიან (პროტესტანტები ზოგადად) მაგრამ რა გავყარო?
გოგონა მეკითხება ქრისტეს თუ იცნობო და მე ამ დროს ერესანტებთან ურთიერთობის დაუშვებლობაზე ვიფიქრო?
გავესაუბრე მოკლედ. ზღურბლიდან სახლში შემოვიპატიჟე.
- შეგვიძლია ქრისტეს მადლობა ვუთხრათ ლოცვით, რომ შენ გაგიცანით?
რა ვქნა ამ დროს? იმაზე ვიფიქრო, რომ ერესანტები ჩემს სახლში არ ვალოცო? და ლოცვისას მათ გვერდით არ ვიდგე?
- ძალიან გაგვიხარდება თუ სტუმრად გვეწვევი - მპატიჟობენ.
- დიდი მადლობა. მაგრამ საქმე იმაში კი არაა რომ თქვენთან ცუდია,
საქმე იმაშია, რომ თქვენთან მოსვლით მე ვერაფერ ახალს ვერ შევიძენ და
სამაგიეროდ დავკარგავ ჩემთვის ძალიან ძვირფას შენაძენებს.
- მაგალითად რას?
- აი მაგალითად ამ სიწმინდეებს - ვანიშნებ სამების, მაცხოვრის, ღცთისმშობლისა და წმ.ნიკოლოზის ხატებზე - ამასაც დავკარგავ - ვანიშნებ ყელზე დაკიდებულ ჯვარს - ეს კი ჩემი ცხოვრების ჯვარია, რომელსაც საცოდავად დავათრევ და ვცდილობ ქრისტეს დავემსგავსო, რომ ცოტა მსგავსად მაინც გავატარო იგი.
დაიბნენ. ცოტა ხანში, როდესაც ჯვარზე ვერაფერი თქვეს, ხატებს მიადგნენ.
- ხატი ხომ ღმერთი არაა?
- დიახ, იგი ღმერთი არაა;
ასევე, ესეც მხოლოდ ჩემი ოჯახის ქაღალდის სურათია - ვანიშნებ საფულეში ჩადებულ სურათზე - მაგრამ როდესაც მაგ სურათს ვუყურებ, ჩემ ანგელოზებზე (ბავშვებზე) ვფიქრობ და თუ ვინმე მის დახევას მთხოვს ჩემი ოჯახის შეურაწყობად მივიჩნევ ამას.
კიდევ უფრო დაიბნენ.