ქრისტიანობა და ფსიქოლოგიური ასპექტები პარამეტრები

[მნათე]

მეტად საჭირბოროტო საკითხს მინდა მივაპყრო თქვენი ყურადღება ბატონებო, რამდენადაც ამ განყოფილებას ცოტა კითხულობს როგორც ყოველთვის თავს უფლებას მივცემ ტონალობა არ შევარბილო...

მოგეხსენებათ დრო იცვლება და მასთან ერთად პროგრესიც იბადება. განვითარება მოწოდებულია შეიმეცნოს ყოველივე ის, რაშიც ცხოვრობს და რის მიერაც ცხოვრობს.

ფსიქოლოგიური მეცნიერების განვითარებამ საზოგადოებისთვის აქტუალურ არაერთ შეკითხვას გასცა პასუხი, მისმა სამედიცინო ხერხებმა არაერთი ადამიანი განკურნეს და არაერთს მიანიჭეს ცხოვრების გაგრძელებისა და პიროვნული მდგრადობის პერსპექტივა...

ამასწინათ მე და გენეზისი არჩევანის პრობლემატიკაზე ვსაუბრობდით ნეიროფიზიოლოგიური თვალსაზრისით, რაც იმ ერთ-ერთთაგანია, რომელიც ალბათ ფსიქოლოგიითა და ფილოსოფიით დაინტერესებულ ყველა ქრისტიანს აწუხებს... რაც არ უნდა იყოს, ჩვენი სამშვინველი სულის ნაწილად განიხილება და ერთგვარ ხიადადაც კი წარმოგვიდგება სულიერ და უსულო სამყაროს შორის, უკანასკნელის ცოდნა კი პოლირელიგიური და ულტრაპოლირელიგიური გარემოს მისიისთვის იმდენად საჭირო რამ არის, რომ დაწვრილმანებას აღარ შევუდგები.

ფროიდისეულმა ფსიქოანალიზმა გამოავლინა ერთი საინტერესო დამოკიდებულებითი მომენტი, რომელსაც პლაცებო ჰქვია... ეს არის ეფექტი, როდესაც მაგალითად პაციენტს არწმუნებენ, რომ წამალი რომელიც ახლა ხელში უჭირავს აბსოლუტურად განკურნების უნარიანია... პაციენტი სვამს და დაავადების დაძლევაც არ აყოვნებს... შემდეგ კი ექიმი ეუბნება, რომ მან უბრალო ვიტამინი მიიღო და მეტი არც არაფერი... არსებობს ასევე არაერთი შემთხვევა, რომ პაციენტის ფსიქოლოგიურ მდგომარეობასა თვითდარწმუნებასა ძალიან რთულად დაძლევადი დაავადებაც განუკურნავს, მაგალითად ისეთი როგორიცაა კიბო...

სავსებით ცხადია, რომ ჩვენს ფსიქოლოგიას დიდი გავლენა აქვს ჩვენსავე სხეულზე, ისევე როგორც პირიქით... პლაცებო ეფექტის მრავალგზის გადამოწმება და მისი მაკონტროლებელი მექანიზმის ჩამოყალიბება ფსიქოლოგიურ კვლევში ასევე მეცნიერულ დონეზე შემოთავაზებაც, ჩემი აზრით ეჭვს არ ბადებს, რამდენადაც არაერთხელ დადასტურდა ცდებისა და მილიონობით ფაქტის საფუძველზე....

მე კი ამ ჯერზე მაინტერესებს როგორ უყურებს ყოველივე ამას საეკლესიო აზრი XXI საუკუნეში?

მინიშნება რომ უფრო გამოვკვეთო შევეხები იგივე რწმენით მომენტს ეკლესიაში: ვისაც სწამს, კურნებასაც ის იღებს... ხომ არ ხედავთ უჩვეულო თანხვედრას?

პ.ს ძალიან ვთხოვ ყველა იმ ადამიანს, რომელიც აქ პოსტვას დააპირებს, არ შემახსენოს ღვთის ყოვლისშემძლეობის შესახებ, ეს თავადაც ვიცი

[მნათე]

მაგაზე არც გეკამათები, ლევან . მაგრამ, მე რომ აი ჩემი დაავადების გამო, რომელზედაც ნაკლებად ვფიქრობ ,სხვა თუ არაფერი მივეჩვიე და რომ მტკივა ეს ჩვეულებრივი გამხდარა ჩემთვის და რომ ვაფიქსირებ უკვე შეგუების გამო, თუ რაა მიზეზი რომ მტკივა, რომ ვაიგნორებ ამას, რომ მინდა ამის გამო არ ვიყო მოწყენილი და სხვას არ შემოვახვიო ჩემი ტკივილის გამო მიღებული დისკომფორტი, არ ნიშნავს , რომ მე ეს დაავადება აღარ მაქვს ან ამის გამო განვიკურნები უბრალოდ მე ვასწავლე ჩემს თავს, ვიცხოვრო ამით და წუწუნში არ გავატარო დღეები. გიმეორებ ლევან: ეს დაავადება იმის გამპო, რომ მე მსურს აღარ მჭირდეს და მე რომ მსურს, რომ არ მტკიოდეს ან ცხოვრებას მივყვე მაინც და არ "შევიმიჩნიო", არ ნიშნავს, რომ მე ის აღარ მჭირს ან ამის გამო მოვრჩი უბრალოდ, მე ადვილად ვღებულობ მას და ესაა ჩემი რწმენა სწორედ: ჩემი ჯვარია და ვეცდები შევიმსუბუქო მე მაინც , ვიდრე ვიწუწუნო და სხვასთან ვიტირო.

პ.ს. ვტირი კიდეც ჩუმად, როცა ძალიან შევწუხდები,მაგრამ ამას ვერავინ ვერ ხედავს.

მესმის შენი ნანა, ეს იგნორის მომენტი ცხადია ძალიან ეხმარება ადამიანს, მაგრამ პლაცებო ცოტა სხვა შემთხვევაა - პაციენტი/ადამიანი დარწმუნებული უნდა იყოს საკუთარ გამოჯანრთელებაში, პლაცებო არის რა ერთის მხრივ იმედი, არის მეორეს მხრივ უკვე აწმყო - განიკურნე, აღარაფერი გჭირს, საფრთხე აღარ არსებობს... ეს ფსიქოლოგიური მდგომარეობა იმდენად დადებითია, რომ ადამიანის ტკივილების ყველაზე უფრო ძირ-ფესვიანი განადგურება შეუძლია

[guest]

მაია

არ დამიჯერებ და სანამ ამ შენს ნიკს ვნახავდი ახალ პოსტებში,შენზე ვფიქრობდი, დიდი ხანია არ ჩანხარ და შენიშვნებში უნდა მომეკითხე უბრალოდ გვერდი არ იხსნება ბოლომდე და ვერ დავპოსტე . მიხარია, რომ გამოჩნდი , გულითადად მიხარია

პ.ს. ბოდიშით ოFF-ისთვის,ჯერჯერობით ვერც კაბინეტს ვხსნი და გვერდებიც ნახევრად იხსნება სადაც შემომიშვა იქ ვწერ. იქნებ გამოსწორდეს.