სიმონ იონაჲსო, გიყუარ მეა უფროჲს ამათსა?, ჰე, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ მიყუარ შენ. პარამეტრები

[kato_Bato]

აქ მინდა ვისაუბროთ ჩვენზე, ამ გაუცხოებულ თითქმის ცარიელ გარემოში, რომელსაც უფრო ხშირად რელიგიაზე საკუთარი წარმოდგენებით და შეხედულებებით ვავსებთ...
როგორ ვდგავართ, როგორ გვწამს, როგორ გვიყვარს.

ჩვენ ხომ არ შეგვიძლია გვიყვარდეს ადამიანი, რომელსაც არ ვიცნობთ..

ჩვენ ხომ არ შეგვიძლია გვიყვარდეს ჩვენი მოძღვარიც კი, თუ მას კარგად არ ვიცნობთ...

ჩვენ ხომ არ შეგვიძლია გვიყვარდეს არავინ, მასთან ახლო ურთიერთობის გარეშე.
ჩვენ ხომ ვცივდებით მეგობრის მიმართაც კი, თუ მასთან დრო და შემთხვევა დაგვაშორებს და აღარ ვიცით მას რა უნდა, რა უხარია, რაზე ფიქრობს..

როგორ შეგვიძლია გვიყვარდეს უფალი?

და თუ არ ვიყვარს, როგორ გვწამს?

ჩვენ ხომ არასდიდებით არ დავიჯერებთ ადამიანისას, რომელსაც არ ვიცნობთ?

თუ ჩვენ არ ვიცით, რა სურს უფალს, არ ვკითხულობთ, არ გამოვეძიებთ...

ვინ ვართ?

რას ვაკეთებთ ეკლესიაში... თუნდაც ამ ფორუმზე..?

მე არ მინდა ამ თემაშიც დავიწყოთ წუწუნი, როგორი ცოდვილები და საწყლები ვართ, როგორი სუსტები..

მინდა დავიწყოთ ნაბიჯ-ნაბიჯ წინსვლა რწმენაში.

მცოდნეებმა გვასწავლონ უცოდინრებს ყველა ელემენტარულით დეტალი, რომლებსაც ეკლესიის სინამდვილეში ყველაზე მეტად არიან "ლეგენდების" სახით გავრცელებული...

აი ასე ვთქვათ: შეცდომა 1:

სანთლის სულის შებერვით ჩაქრობა არ შეიძლება.
მერე მოვაყოლოთ განმარტება, რატომ შეიძლება.

შეცდომა 2:

ძილის წინა ლოცვების საღამოს 6 საათს მერე წაკითხვაც შეიძლება.
და ასე შემდეგ.
რომ მოვამთავროთ ერთი ადგილის ტკეპნა და მართლა გამოვიძიოთ რას ნიშნავს იყო მართლმადიდებელი.
რომ გონებას წირვა-ლოცვაზე დგომისას სანთლის ჩაქრობა და მეტანიის გაკეთების ფორმა არ გვიფანტავდეს.

რომ მართლა შევიყვაროთ უფალი...

[მხევალი ნინო]

kato_Bato

როგორ შეიძლება უფალს სთხოვო და ელაპარაკო, გწამდეს თუ არ გიყვარს.

ამისთვის უნდა იცნობდე უფალს. ანუ უნდა იცოდე როგორია, მრისხანე თუ მოწყალე, მხოლოდ ცეცხლიოს და წვიმის ღმერთი, თუ ყველასი და ყველაფრის.

სულ ცოტაც რომ იცი ქრისტეზე უკვე გიყვარს, როცა ცრუ რწმენებისგან გათავისუფდები (ანუ როცა მეტად გაიცნობ უფალს რომ მისტვის სულერთია სანთელს რომელი მხრიდან დაანთებ, რომელს აატზე იტყვი ლოცვას, რომელი ფეხით სეხვალ ეკლესიაში და აშ), მეტად სეგიყვარდება, მაგარამ ამისთვის ცოტა მეტად უნდა იცნობდე ჩვენს რელიგიას, უფალს უნდა იცნობდე მეტად, რაც მოგანიჭებს ტავისუფლებას, იმ შებოჭვებისგან მაინც.

neo

შეყვარებულისკენ გული დღედაღამე გაგირბის, ღმერთისკენ კი ყურით უნდა მიათრიო... და ეს სხვაობა პრინციპულია... იმდენად რომ ჯვარცმას საჭიროებს...

ამას ცოტა დავაზუსტებ შენი ნებრთვით, უფალიც გიყვარს, მაგრამ მასთან მისვლა, რაც ლოცვაში, მარხვაში და ტავშეჯკავებაში გამოიხატება გიჭირს, რადგან წინააღმდეგობას გიწევს ბოროტი, ამას კი ბრძოლა სჭირდება, რაც თავტან ძაკდატანებაში, ნებისყოფაში, შრომაში და აშ გამოიხატება. ეს გიჭირს, არ გინდა , გეზარება, თორემ იმ წუთას როცა ლოცვას დაიზარებ ვინმემ რომ გკიტხოსქრისტე გიყვარსო? არ მგონია უარით უპასუხო.

შეყვარებულტან არ გიჭირს მისვლა, რადგან არავინ გეღობება, როცა გეღობებიან, როა იქაც ბრძოლა გიწევს, იქნებ ყოველდღიური ბრძოლა და ბრძიოლით შეყვარებულამდე მიღწევა დაგეზაროს კიდეც, ტანაც ლოცვაზე ბრძოლა და ფიზიკურად სადმე მისაღწევარ ბრძოლას შორის დიდი სხვაობაა.