ბიბლია თორა და ყურანი პარამეტრები

[sarzmunoeba]

გამარჯობათ.თავდაპირველად უპალმა მოსეს თორა იესო კრისთეს თორასთან ერთად ბიბლია მისცა.და მუჰამედს კორანი.რომელშიც ორივე ცმინდა ციგნია.რას თიკრობთ: რათომ არის განსხვავებები ამ ზმინდა ციგნებსჰი.თორა, ბიბლია და ყორანი.

[მნათე]

ზურა

მიუხედავად შენი დიდი პატივისცემისა, ეს მაინც არ არის ის, რასაც მე ვეძებ და მითუმეტეს ის, რაც ახსნას მოგვცემს.
შესაძლია იმიტომ რომ მე 'ვის' ვეძებ და არა 'რას'

საქმე არა იმდენად იმაშია, რომ მე ქრისტე არ მინდა, არამედ იმაში, რომ მინდა... ხშირად კი ვაწყდები ბარიერს, რომელიც გაუგებარია და მკაფიო ანალიზს საჭიროებს.

შენ ახლა სოციალური დამოკიდებულება და შეთანხმება ზედმეტად ჩამოალაბორანტე, რამდენადაც ხსენებული შეთანხმების თვისობრივ და ფუნქციურ მხარეს უზოგადესად შეეხე და მრავალი დეტალი გამოტოვე...

უკვე ვხვდები რომ ცოტა სხვა მხრივ ავაგე კითხვათა ორიენტირი.

მე იმ თეოლოგიასთან მაქვს პრეტენზია, რომელიც აპოლოგიას სინდისის ხმის გამოკვეთით ახორციელებს... ზნეობრივი კანონისა და ადამიანის შინაგანი ბუნების ურთიერთკავშირით კი ცდილობს ტრანსცენდენტული და ცხოვრების მიღმიერი მხარე დაანახოს ადამიანებს... ეს ნამეტანი ოკრო-ბოკროდ რომ არ გამოვიდეს, ვიტყვი მარტივად:

ისინი ამბობენ: ადამიანს აქვს სინდისი, სინდისის ხმა ყველგან ერთნაირად ძგერს... თუ ვიღაც ჯუნგლებში მრუშია, მან რეალურად იცის რომ ეს არ შეიძლება... თუ ვიღაც დედას არისხებს, მან იცის რომ ეს ცუდია.... მაგრამ იცის კი? თუ იცის, როგორ იცის..

შეუძლია კი ურწმუნო ადამიანს აღმოაჩინოს ხმა, რომელიც მასში ემპირიულად არ შესულა?
როგორ დავამტკიცებთ ამას? როგორ ვუთხრათ ეს საკუთარ მოთხოვნილებაგაზრდილ ეგოს? მაგალითი მრავალი შეიძლება იყოს, მაგრამ მათ ლოგიკამდე უნდა დავყავდეთ....

სწორედ გამიგე, მე ყოველთვის ვითხოვ გლობალურ სურათს და როცა მის მაგიერ სანახევრო რეალობას მთავაზობენ, რბილად რომ ვთქვა ვიბნევი

ჩემი ცხოვრება ქრისტეში ჯადოქრობის მოთხოვნილებით დაიწყო... მინდოდა ჯინ ქრისტეს მოეცა სიმშვიდე, ველოსიპედი და მრავალი სხვა, რომელზეც ახლა მეცინება.... მაგრამ მე გავიზარდე... გავიზარდე და აღმოვაჩინე რომ სამყაროს სწორედ ასე, ქრისტიანული კოსმოგონიით აღვიქვავ.... მაგრამ ის ეჭვი, ის სავსებით ლოგიკური ფსიქო-სოციოლოგიური ასპექტები, ჩემში კითხვებს ბადებს... კითხვები კი მოგეხსენება როგორ "ნონ გრატა"-ს წარმოადგენს საზოგადოებაში

[ზურა]

გაუმარჯოს მაძიებელს
ვიცი, რომ სხვა სიხშირეზე ხარ ამჟამად აწყობილი,
თუმცა მე მაინც, ერთხელ კიდევ, ჩემ ძველს შევუბერავ. (ზოგადად და არა კონკრეტულად შენთვის)

შესავალი:
ერთი მეცნიერი ბუდასთან მივიდა და ერთბაშად უამრავი შეკითხვა დაუსვა.
- თქვენ მოხვედით საძიებლად, თუ შეკითხვების დასასმელად?- ჰკითხა ბუდამ.
- რა სხვაობაა? კითხვა ხომ ეს ოგივეა რაც ძიება! - გაიკვირვა მეცნიერმა.
- მათ შორის სხვაობა იგივეა, რაც ცასა და მიწას შორის - უპასუხა ბუდამ -
ძიება - ესაა წყურვილი რამისადმი, ხოლო კითხვა - ესაა აზრის თამაში.
(ძენ/ბუდიზმი - ბუდიზმისა და დაოსიზმის სინთეზი)
პირველი კოანი:
ერთხელ ოსტატმა ნიკედამ მოსწავლეებს უთხრა:
- ქვეყანაზე არ არსებობს აბსოლიტური ჭეშმარიტება.
- და ეს ჭეშმარიტება აბსოლიტურია?- შეეკითხა მოსწავლე.
- რა თქმა უნდა არა - გაეღიმა ოსტატს.

საქმე არა იმდენად იმაშია, რომ მე ქრისტე არ მინდა, არამედ იმაში, რომ მინდა... ხშირად კი ვაწყდები ბარიერს, რომელიც გაუგებარია და მკაფიო ანალიზს საჭიროებს.

მესმის შენი.
დაახლოებით მსგავსი დიალოგი გაიმართა სამოთხეში, სადაც ჯოჯოხეთის ბინადრები ექსკურსიაზე იყვნენ.
[К.С.Льюис. Расторжение брака]
ერთგან ორი ძველი მეგობარი ღვთისმეტყველი შეხვდა ერთმანეთს.
ერთი სამოთხეშია, მეორე ჯოჯოხეთში. თუმცა ორივე იქაა სადაც თავად სურთ;
– Послушай, – сказал Дух. – Когда-то ты был ребенком.
Когда-то ты знал, для чего существуют вопросы.
Ты хотел ответа и радовался ему. Вернись в детство, это и сейчас возможно.
– Когда я стал взрослым, я оставил детские глупости.
– И ошибся. Жажда – для воды; вопрос – для ответа.
То, для чего создан разум, так же похоже на твою игру ума, как таинство брака на онанизм.
– Ты потерял всякое благоговение, но от непристойностей меня избавь.
Что же до сути дела, твоя гипотеза подходит лишь к фактам.
Философские и религиозные проблемы – на другом уровне.
– Здесь нет религии. Здесь – Христос.
Здесь нет философии. Иди, смотри, и увидишь Того, Кто реальней всех фактов.
– Я решительно возражаю. Мы не имеем оснований относить Бога к области фактов.
Высшее благо – это еще корректное обозначение, но "факт"...
– Ты что, даже не веришь, что Он есть?
– Есть? Что значит "быть"?
К этим великим тайнам нельзя подходить так грубо.
Если бы что-нибудь такое "было" (дорогой мой, зачем же перебивать!), я бы, честно говоря,
не заинтересовался. В этом не было бы религиозной значимости.
Для меня Бог – чисто духовен.
Так сказать, дух сладости, света, терпимости и служения, Дик, служения.
Мы не должны об этом забывать.
– Значит, разум твой уже не жаждет... – проговорил Дух. – Вот что, а радости ты хочешь?
– Радость, мой дорогой, – кротко пояснил Призрак, – неразрывно связана с долгом.
Когда ты станешь старше, ты это поймешь. Да, кстати, чуть не забыл!
Не могу я с тобой идти, у меня же в пятницу доклад.
У нас ведь есть богословский кружок. Как же, как же... интеллектуальная жизнь, я бы сказал, бьет ключом.
Я хочу осветить одну неточность. Люди забывают, что Христос (тут Призрак слегка поклонился)
умер довольно молодым. Живи Он подольше, Он бы перерос многое из того, что сказал.
А Он бы жил, будь у него побольше такта и терпимости. Я предложу слушателям прикинуть,
какими были бы Его зрелые взгляды.
Поразительно интересная проблема!
Если бы Он развился во всю силу, у нас было бы совершенно другое христианство.
В завершение я подчеркну, что в этом свете Крест обретает несколько иной смысл.
Только тут начинаешь понимать, какая это потеря... Такие обещания – и не сбылись!
Куда же ты?
Ну что ж, пойду и я.
Очень был рад тебя встретить.
Интересно поговорили... Будит мысль. Всего хорошего, дорогой, всего хорошего, всего хорошего!
ამ საინტერესო წიგნის მოსმენის მსურველებს
http://www.predanie.ru/mp3/Lewis/

შენ ახლა სოციალური დამოკიდებულება და შეთანხმება ზედმეტად ჩამოალაბორანტე, რამდენადაც ხსენებული შეთანხმების თვისობრივ და ფუნქციურ მხარეს უზოგადესად შეეხე და მრავალი დეტალი გამოტოვე...

დავკონკრეტდეთ.
რადგან მხოლოდ ეს მაგალითი მოვიყვანე, მაინტერესებს რა მრავალი დეტალი გამოვტოვე ამ ამბავში:
''იყო ხალხი რომელიც ენით აუწერელი თავგანწირვის ფასადაც კი იცავდა საკუთარ რჯულს -
მითუმეტეს თუ ეს სააშკარაოდ ხდებოდა და მასობრივ ხასიათს ატარებდა.
ერთხელ ამ ხალხის ჯგუფი უფრო სწორედ კი ''საზოგადოების კარნახით'' გაშმაგებული ბრბო,
დღისით-მზისით, საჯაროდ, სულიერ მეთაურთა თანდასწრებით,
ქვებით შეიარაღებული იცავდა საკუთარ რწმენას, საკუთარ რჯულს, ღვთის სიტყვას და მის წესს.
ამ დროს, მოხდა სასწაული.
ერთმა გამხდარმა, ძველმანებით შემოსილმა, უსახლკაროდ დაბადებულმა, მაწანწალამ მათ ერთი რამ უთქხრა.
- ჩასაქოლია? შეცდა? იყოს მასე. მაშ პირველმა იმან ესროლოს, ვინც არ შემცდარა.
ბრბო გაქრა. გაჩნდა ადამიანთა ჯგუფი, რომლებმაც დაივიწყეს ''საზოგადოების კარნახიც''!
სინდისიც! ნამუსიც! წესიც! ადათიც! თვით ღმერთი!
და რაღაც უცნობი ძალის მოქმედებით, უჩუმრად გაქრნენ ანუ დაიმალნენ.''

ისინი ამბობენ: ადამიანს აქვს სინდისი, სინდისის ხმა ყველგან ერთნაირად ძგერს... თუ ვიღაც ჯუნგლებში მრუშია, მან რეალურად იცის რომ ეს არ შეიძლება... თუ ვიღაც დედას არისხებს, მან იცის რომ ეს ცუდია.... მაგრამ იცის კი? თუ იცის, როგორ იცის..
შეუძლია კი ურწმუნო ადამიანს აღმოაჩინოს ხმა, რომელიც მასში ემპირიულად არ შესულა?
როგორ დავამტკიცებთ ამას? როგორ ვუთხრათ ეს საკუთარ მოთხოვნილებაგაზრდილ ეგოს? მაგალითი მრავალი შეიძლება იყოს, მაგრამ მათ ლოგიკამდე უნდა დავყავდეთ....

(ბუდამ უკვე კიპასუხა შესავალში)

თუ დაგაინტერესებს, პლატონის ხედვას გაეცანი და მის სწავლებას სულის მარადიულობის შესახებ,
რომელმაც სოკრატემ დაუდო საფუძველი.
(მოკლედ) - მარტივი კითხვების მეშვეობით სოკრატმა მენონის მოახლეს,
გაუნათლებელ მსახურ ბიჭს, შეაძლებინა პასუხი გაეცა იმაზე რაც გეომეტრიის ცოდნას უკავშირდებოდა.
სოკრატმა მენონს განუცხადა
ა) ''....ის, (ცოდნა) მას (ბიჭს) ყოველთვის გააჩნდა, გამოდის რომ ყოველთვის იყო მცოდნე, ხოლო თუ ცოდნა როდისმე მიიღო, არა ამჟამინდელ ცხოვრებაში''
ბ) ''თუ მან (ბიჭმა) შეიძინა ცოდნა არა ეხლანდელ ცხოვრებაში, განა ნათელი არ არის, რომ ის (ცოდნა) მან სხვა დროს შეიძინა''
Платон - М Е Н О Н
მინიშნება: პლატონი არ გულისხმობდა რეინკარაციას ან მსგავს,
იგი ასწავლიდა ე.წ. ''იდეების თეორიას.
ერთხელ ბერძენი ფილოსოფოსი მატერიალისტი ანტისთენი აკრიტიკებდა პლატონისეურ იდეების თეორიას,
რომლის მიხედვითაც, ყველაფერი ამ ცხოვრებაში, მხოლოდ და მხოლოდ ანარეკლი/ჩრდილია
უმაღლესი და დაუნახავი იდეური სამყაროსი, რომელიც რეალურად არსებობს.
- პლატონ მე მინახავს უამრავი ცხენი, მაგრამ რატომღაც არასდროს არ დამინახავს ცხენის იდეა
- მაშ რა გამოდის ანტისთენ?! შენ გაქვს თვალები რათა დაინახო კონკრეტულად ცხენი,
მაგრამ შენ ხარ აზროვნებას მოკლებული, რის მეშვეობითაც ჩვენ ამ იდეას ვხედავთ.

სწორედ გამიგე, მე ყოველთვის ვითხოვ გლობალურ სურათს და როცა მის მაგიერ სანახევრო
რეალობას მთავაზობენ, რბილად რომ ვთქვა ვიბნევი

რბილად რომ ვთქვათ, ღიმილის მომგვრელია როდესაც სისტემის შემადგენელ ნაწილს სურს წარმოდგენა იქონიოს მთლიანად სისტემაზე.
მითუმეტეს, როდესაც შეიარაღებაში ასეთი პრიმიტიული იარაღი აქვს, რასაც - გრძნობათა ორგანოები ეწოდება,
და რასაც სავსებით სამართლიანად პლატონი ''ჯაჭვებს'' ეძახდა, რომელთა დახმარებით მახინჯდება რეალობა.
დეკარტე საერთოდ დეპრესიაში ჩავარდა, როდესაც მის ირგვლივ არსებული რეალობა ერთ დიდ კითხვის ნიშნად იქცა.
მამარდაშვილი გვირჩევდა: ''ადამიანს არ ძალუძს გამოეყოს სამყაროს, მაგრამ დადგეს მის ბოლო წერტილზე - შეუძლია.
ფილოსოფოსის დანიშნულებაა უპირველესად ის, რომ სამყაროს შეხედოს არა ხუთი გრძნობიდან ერთ-ერთით, არამედ - სულის თვალით''

თუმცა საბოლოო ჯამში, ეს რჩევაც ეს მხოლოდ ლაი ლაია... და ამ ბრმისაგან ბევრით არ განვსხვავდებით

სოფელში კაცი ცხოვრობდა რომელიც დაბადებიდან ბრმა იყო.
ერთ მშვენიერ დღეს სასწაული მოხდა. მას თავლები აეხილა.
ამ დროს შემთხვევით მის წინ ვირი იდგა და
კაცმა სწორედ ეს ვირი დაინახა.
სამწუხაროდ წუთის შემდეგ ის კვლავ დაბრმავდა
ისე რომ სხვა ვერაფერი იხილა.

ერთხელ მეზობელად კაცმა დაიკვეხნა,
რომ ძალიან ლამაზი სახლი ააშენა.
- ვირისავით ლამაზი? - იკითხა ბრმამ
სხვაგან ვიღაცამ ახსენა ნანახი დიდი გემი.
- ვირისავით დიდი? - დაინტერესდა უსინათლო.
ასე გრძელდებოდა ყოველთვის.

ბოლოს და ბოლოს ხალხი შეეკითხა მას:
- რატომ ადარებ ყველაფერს ვირს?
ბრმამ მოუყვა ყველაფერი:
თუ როგორ აეხილა თვალი და მხოლოდ ვირი იხილა,
რის შემდეგადაც მისთვის მთელი სამყარო ამ ვირში გაერთიანდა.
''ვირისავით ლამაზი! ვირისავით მაღალი! ვირისავით დიდი!''

ერთი სიტყვით... ვიცი რომ რას დავწერე ესეცვ ლაი- ლაია
მაგრამ რა ვუყოთ Omnia mea mecum porto ''რაც გამაჩნია თან დამაქვს'' (ციცერონის დევიზი)

უფალო შეგვიწყალე!

გფარავდეს ჩვენი მაცხოვრის, სიყვარულის უფლის მადლი.
მე ჯერ იგი, ქრისტე შევიცანი და შემდეგ ღმერთი.
ის არის მარადიული ჭეშმარიტება, რომლის გვერდითაც ყოველგვარი წუთისეული ''მაგრამ'' მკვდარია.