წირვაზე წასვლის მთავარი მიზანი, თითქოს მარტივი კითხვაა... პარამეტრები

[კანუდოსელი]

როგორ თვლით?
რა არის უმთავრესი, რისთვისაც დავდივართ წირვაზე?

[KAIROS]

მე რიტუალისგან გავარჩიე ეგ და გითხარი, რომ ეგ რიტუალი არაა, ამას გარდა კიდევ გამახსენე სხვა, რაზე თქვა ქრისტემ: "ამას იქმოდეთ ვიდრე მეორედ მოსვლამდეო"?

აჰაჰა

მოდერატორმა აურია!!! ეგ სიტყვები,რომლებიც ჩემი სახელით ჩანს, სინამდვილეში კანუდოსელს ეკუთვნის კიდევ კარგი ვეთანხმები... კინაღამ შევშინდი, ეგ როდის დავწერე მეთქი

როგორ თვლით, შეიძლება ღმერთთან შეხვედრა ევქარისტიის გარეშე?

ახლა კი უკვე, ნამდვილად ჩემთვის განკუთვნილ კითხვას შევეცდები ვუპასუხო...
მიდგომა, რომელსაც შენ საკითხს უყენებ, ცნობილია და კამათს ამ თემაზე დიდი ხნის ისტორია აქვს, განსაკუთრებით, კანუდოსელმა რომ მიგითითა იმ პერიოდში ანუ აპოლოგისტურ პერიოდში ( წმ. იუსტინე მარტვილი, და ა.შ.), ახალი ძალით კამათი ამ თემაზე გვიან შუა საუკუნეებში დაიწყო აწ უკვე ანტირეფორმისტულმა მოძრაობამ, მართლმადიდებლობა ამ კითხვის წინაშე, უფრო გვიან, სადღაც სექტანტიზმის გამოჩენისას დადგა... ეს მცირე ისტორიული მიმოხილვა დაგვჭირდება იმისათვის, თუ რომელი პერიოდის ქრისტიან მოაზროვნეებში შეგიძლია მოძებნო ინფორმაციები ამ თემაზე...
ახლა კი საკითხი, შევეცადოთ საკითხი ზოგადად დავყოთ ორ ნაწილად:

1) ისტორიულად - ანუ როგორ ესმოდათ "ზიარება-ევქარისტია" პირველი საუკუნეების ქრისტიანებს? ამით წინ წავალთ, რადგან გამოჩნდება მოგვიანო პერიოდში ეკლესიამ რიტუალებით ( წირვის დაწერა, საკითხვები, შესამოსელი...) უბრალოდ "შემოსა" საიდუმლო, რომელიც მანამდეც სრულდებოდა და მანამდეც იდეა იგივე იყო, ანუ "ს ა ი დ უ მ ლ ო დ" აღიქმებოდა ზიარება, თუ უბრალოდ სიმბოლო და "უბრალო,არასაიდუმლოებითი, არამედ გახსენებითი პურობა" შემოსეს "საიდუმლოს" საბურველით?

2) ღვთისმეტყველებით: აქ უნდა შევეცადოთ ერთმანეთის პირისპირ დავაყენოთ ეს ორი აზრი:

მე მოგცემთ ხორცს - საკუთარ ხორცზე საუბრობს, წამებასა, ჯვრისცმაზე და ბიოლოგიურ სიკვდილზე.
არ შეიძლება რომ ასეც გავიგოთ?

და

"ევქარისტია (ბერძნ. εύχαριστία - ზედმიწევნით „სამადლობელი“) არის საიდუმლო, რომლის დროსაც შეწირული პური და ღვინო სულიწმიდის მოქმედებით გარდაიქცევა უფალ იესო ქრისტეს ჭეშმარიტ ხორცად და ჭეშმარიტ სისხლად. შემდგომ მას ეზიარებიან მორწმუნენი ქრისტესთან მჭიდრო ერთობისა და საუკუნო ცხოვრებისათვის."

( წიგნიდან: პროტოპრესვიტერი მიქაელ პომაზანსკი
"დოგმატური ღვთისმეტყველება")


მხოლოდ ამ ორი უზოგადესი ნაწილის გარჩევის შემდეგ შეგვიძლია ვისაუბროთ იმაზე, თუ როგორ ხდება ღმერთთან შეხვედრა და რატომ აღსრულდა საიდუმლო სერობა.

ვფიქრობ, სასაუბრო ბევრია, ოღონდ, ასე ერთიანად ყველაფერზე საუბარი მგონი არ ვარგა, სჯობს გეგმაზომიერად მივყვეთ თემას...


I.

მაშ ასე, პირველი ნაბიჯი: როგორ ესმოდათ (იდეა) და როგორ აღასრულებდნენ ( რიტუალი) პირველი ქრისტიანები ევქარისტიას?

1) იდეა

იყო თუ არა უდიდესი კრძალვა ამ წესისადმი თუ გაიგებოდა უბრალოდ "მოსაგონარი საღამო" ?

შევეცდები ნელნელა დავაწყო ქრისტიანული აზრის ჩამოყალიბება პირველ საუკუნეებში, უპირველესი ვისზეც გვინდა ვისაუბროთ არის წმ. მოციქული პავლე, ასე წერს იგი ზიარებაზე:
„სასუმელი ესე კურთხევისაჲ, რომელი ვაკურთხევთ, არა-მე ზიარებაჲ სისხლთა ქრისტესთაჲ არსა? პურსა ამას რომელსა განვსტეხთ, არა-მე ზიარებაჲ ჴორცთა ქრისტესთაჲ არსა? რამეთუ ერთ პურ და ერთ ჴორც ჩუენ მრავალნი ესე ვართ, რამეთუ ყოველთა ერთისა მისგან პურისა მოგუაქუს“ (I კორ. 10,16-17), ცოტა მოგვიანებით კი მოციქული პავლე, უკვე საუბრობს ზიარების შედეგებზე (I კორ. 11,26-30 ) აშკარად უღირსებით მაზიარებლებს ახსნებს:"რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანამდებ არს იგი ჴორცთა და სისხლთა უფლისასა." და პირდაპირ ახსენებს, რომ ამას მძიმე შედეგებიც მოყვება :" ამისთვს მრავალ არიან თქუენ შორის უძლურ და სნეულ, და წვანან მრავალნი", დანაშაული იმაშია რომ :" არა გამოიკითხნა ჴორცი უფლისანი "... ეს ყველაფერი უბრალო სიმბოლოს ცდება და თან როგორ
ა) იგი ქმედებაა :" ჭამდეს, სვამდეს "
ბ) მას მომზადება უნდა : "გამო-და-იცადენ კაცმან თავი თჳსი "
გ) მას მოაქვს სხვადასხვა შედეგები, თუ ღირსეულად და სარწმუნოებით მიიღებენ:
მაცხოვრის სიტყვებით:"გაქუნდეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა",ანუ ამ დროს უბრალოდ სასმელ-საჭმელს კი არა, ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლსა და ხირცს ვიღებთ, რომელი თავადაა "ცხორება, გზა და ჭეშმარიტება"და კიდევ ევქარისტიისას ქრისტესთან შეკრთებით მორწმუნენიც შედიან ერთობაში ურთიერთთან: „რამეთუ ერთ პურ და ერთ ხორც ჩუენ მრავალნი ესე ვართ, რამეთუ ყოვლითა ერთისა მისგან პურისა მოგუაქუს“ (I კორ. 10,17).
პავლე კი , პირიქით აშუქებს, ანუ ვინც უღირსად ეზიარება:
რომელი არა ღირსად ჭამდეს და სუმიდეს, დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს".

ვფიქრობ პავლედან, უკვე შეიძლება მის მოწაფეებზე გადასვლა, ოღონდ თქვენი ნებართვით, მოგვიანებით გავაგრძელებ