სტიქაროსნობა მოდაშია?!, უღირსი მრევლი პარამეტრები

[აბე]

ამას წინათ მეგობარს ვესაუბრებოდი, რომელიც მეუბნებოდა, რომ დღეს ადამიანების უმრავლესობა, რომლებიც დადიან ეკლესიაში, თავს მრევლად მიიჩნევენ და თითქოს ჭეშმარიტად მართლმადიდებლები არიან, სინამდვილეში არც კი იციან ბევრი ელემენტარული ცხოვრებისეული რამ. არ იციან როგორ უნდა ცხოვრობდეს ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი, არ იციან ქრისტეს სწავლებები. დაუჩემებიათ რწმენა უნდა გქონდეს ძლიერიო, ამას გვასწავლიდა ქრისტეო. და მარტო ამას? მთელი სახარება ხომ სწავლებებითაა სავსე?! მათ არც წაუკითხავთ სახარება და არც წირვაზე ისმენენ. ან სულაც ისმენენ, მაგრამ არ ესმით, ან ნაწილობრივ ესმით და არ იღწვიან იმისთვის რომ სრულიად გაიგონ. წირვებზე ხშირად იცვლიან ადგილს და ხელს უშლიან სხვებს, ყურადღებას უფანტავენ... საუბარსაც არ ერიდებიან; ეკლესიაში თითქოს თავიანთი ტერიტორიული ადგილი აქვთ დასაკუთრებული და ყოველთვის იქ დგანან ღვთისმსახურების დროს, მაგრამ თუ დაიგვიანებენ და იმ ადგილას სხვა დახვდებათ იმის მაგივრად რომ აღიარონ "ჩემი ბრალია რომ დავიგვიანეო" ჩხუბს უტეხავენ "ეს ჩემი ადგილია და დამაყენეო", ნაცვლად იმისა, რომ გაჩუმდნენ და მოუსმინონ მრვდელსა თუ მედავითნეს.... იმის მაგივრად, რომ ღვთისმსახურების დროს მედავითნის, მღვდლისა და მგალობლების მიერ წარმოთქმული თითოეული სიტყვა გულში გაატარონ, ყურშიც არ ატარებენ და იმაზე ფიქრობენ, ეს მგალობლები რანაირად გალობენ, ესენი რასაა რო აკეთებენო და ა.შ....

მოკლეთ, მაგალითების მოყვანას თავს დავანებებ, რადგანაც უამრავია და მათზე საუბარი ძალიან შორს წაგვიყვანს. ჩვენ ვისაუბროთ უშუალოდ პრობლემასთან დაკავშირებით. რას იტყვით, ასეა თუ ისე, უღირსი მრევლი გვყავს და ვერსად დავმალავთ... უფრო მეტიც, მრევლის ნახევარზე მეტი ფორმალურადაა მრევლი... რას იტყვით ამ პრობლემასთან დაკავშირებით? ეკლესიაში სიარული მოდა ხომ არაა რომ მიყვე მას და იმიტომ იარო, რადგანაც სხვები დადიან?! ეკლესიაში სიარული მოდაში ყოფილაო და მეც ვივლიო. სტიქაროსნებზე საერთოდ არაფერს ვამბობ. პირადად მე ვიცი შემთხვევა, როდესაც სტიქაროსნები ეკლესიიდან გამოსვლის შემდეგ უბანში საქმეებს არჩევენ და ე.წ. ძველი ბიჭები არიან. სტიქაროსნობაც მოდაში შემოვიდა?!

ძალიან აქტუალური თემაა, და საინტერესოა თქვენი მოსაზრებები...

[მნათე]

მნათე, ჯიგარო... ეხლა რაღაცას გეტყვი და არ გეწყინოს კარგი? მე შენი დამოძღვრა კი არ მინდა. ამის უფლებას ჩემს თავს არც მივცემ და არც გაკადრებ. ჩვენმა სულიერმა მოძღვრებმა დაგვმოძღვრონ. უბრალოდ საკითხის გარჩევას განვაგრძობ ჯიგარო

შენ ამბობ, რომ სათქმელად ადვილია, მაგრამ შესასრულებლად ძნელი და ამის მიზეზებიც ნათლად ჩამოაყალიბე.

სინამდვილეში შენ იგივეს ამბობ რაც მე ვთქვი იმხელა პოსტში. -იგივესო? -დიახ იგივეს. შენ არ ინდომებ, რომ შენი ნება აკონტროლო. ეს არ არის სიტყვების თამაში.

შენ თქვი "გარემოებები, ფსიქოლოგიური დამოკიდებულებები, მენტალობები, სტერეოტიპები და ათასი ჯანდაბა, რომელიც ჩემ გარშემოა, მე მასუსტებს... " ეგ შენ არ უწევ წინააღმდეგობას, თორემ ხალხი ახერხებს ამას. შენ არ გიცდია. ამბობ რომ ამათ გამო(რაც ჩამოთვალე) შენი ქცევა ხშირად უკვე განსაზღვრულია. მაგრამ როცა შენ გადაწყვიტე ეკლესიური ცხოვრების დაწყება, გარკვეულწილად ხო შეცვალე შენი ცხოვრება. გარკვეულწილად მაინც ხო განსაზღვრავ ხოლმე შენს ქცევას და ფიქრებს ქრისტეს სწავლებით. შეიძლება ეს რთული პროცესი იყოს, მაგრამ ამის გამო არ უნდა დავნებდეთ არასდროს. მოინდომე შენ მხოლოდ. თქვი, რომ არაფერი არ განსაზღვრავს შენს ქცევებს, შინაგან ფიქრებს, თანხმობებსა თუ წინააღმდეგობებს და საერთოდ ყველაფერს. არაფერი არ განსაზღვრავს ამათ. მხოლოდ და მხოლოდ შენზეა ეს დამოკიდებული. მაპატიეთ ამ ტერმინისთვის მაგრამ, ფეხებზე დაიკიდე გარემოებაც, მენტალობებიც, ტრადიციებიც, სხვათა შეხედულებებიც. ეს გაგიკეთებია როდესმე? გულწრფელად რომ მიპასუხო, ალბათ მეტყვი "არა". რატომ არ გაგიკეთებია, იმიტომ რომ არ მოგინდომებია. არ დაგიწყია ძებნა და ვერც იპოვიდი ბუნებრივია. მაგრამ მინდა გითხრა. ახლა შენ როდესაც ამ საკითხზე საუბრობ, ეს უკვე ძებნის პროცესია. პირადად მე სულ უკმაყოფილებას გამოვთქვამ, რროდესაც ჩემს გარშემო მყოფნი ისე არ იქცევიან და ისე არ აზროვნებენ, როგორც ჭეშმარიტი ქრისტიანი უნდა იქცეოდეს და აზროვნებდეს. სულ ვესაუბრები მათ. შეიძლება შენც. ხოდა რაღა გინდა. აბსოლუტურად სრულყოფილი არც მე ვარ და არც შენ და არც არავინ. გარკვეული დოზით ყველანი დავდივართ ხოლმე ეკლესიაში ფორმალურად. ყველანი ვსაუბრობთ ხოლმე იშვიათად თუ ხშირად წირვის დროს და ა.შ. ეს იმიტომ რომ სრულყოფილნი არ ვართ. ასე რომ, ნუ გადაუწურავ ასე იმედს შენს თავს.


მოდი ვისწრაფოთ ყველამ სრულყოფილებისთვის, ვინც ფორმალურად და არაფორმალურად დავდივართ ეკლესიაში, ყველამ!

ტრადიციული პასუხია, რასაც ყოველთვის და ყველგან მოისმენ.

1. ის რომ ვიღაც რაღაცას ახერხებს, არ ნიშნავს რომ მისი მაგალითი ნებისმიერი პიროვნებისთვის საერთოა, რამდენადაც:

ა. ადამიანის რეაქცია დამოკიდებულია მის გონებაში არსებულ ინფორმაციაზე ბ. რომელიც ხორციელდება შესული ინფორმაციის დადარებით არსებულთან გ. ასეთ მოქმედებას მხოლოდ ერთი სავარაუდო პასუხი აქვს დ. რადგან ყველაფერი ექვემდებარება არა იმას რასაც "მე"-ს ან "ნებას" ვეძახით - არამედ იმას რაც ის განსაზღვრა.

2. ის რომ მე არ მიცდია და მომინდომებია, აბსურდია, არავინ იცის ვინ როგორ იტანჯება ამ ძიებისას... ბოლოს მოცელილი ვარდები მიწაზე და ამბობ რომ არაფერი შეგიძლია და ეს არის სწორი! მან ხომ თქვა "ჩემ გარეშე არაფერი შეგიძლიათ" ხოდა მე აი არ შემიძლია მის გარეშე არაფერი... რაც მომცა ვცდილობ იმის მაქსიმუმი განვახორციელო, იმ იგავისა არ იყოს.. და მან არც თუ ბრწყინვალე მოთმინება მომცა... მხოლოდ ის და არავინ სხვა, განსჯის რა არის ჩემი არჩევანი და რა ბუნებრივი პროცესი ჩემში - მე ეს არ ვიცი.

3. შენ შემართებას ვეთანხმები, მაგრამ ეს არ არის აღტკინებით მოსაგვარებელი თემა - ჩვენ მინიმუმამდე უნდა დავიყვანოთ ემოციები და იმდენად დავაბალანსოთ რომ ერთგვარი "ამქვეყნიური საფარი" გადავხადოთ.

4. ურთულესი რამ არის გიხაროდეს და მითუმეტეს ახარებდე, იმიტომ რომ თუ არ გაგიხარდა ვერ ახარებ...