მდუმარება, არსი, გამოცდილება, შედეგები |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
მდუმარება, არსი, გამოცდილება, შედეგები |
neo |
Jan 11 2009, 05:37 PM
პოსტი
#1
|
Advanced Member ჯგუფი: საფინანსო პოსტები: 2,152 რეგისტრ.: 11-September 07 წევრი № 2,723 |
დარწმუნებული ვარ ეს თემა უკვე იქნებოდა განხილვის საგანი, მაგრამ მაინც მინდა კიდევ ერთხელ განვიხილოთ, ოღონდ ამ შემთხვევაში მინდა ვისაუბროთ საკუთარი გამოცდილებებიდან... ვისაც ერტხელ მაინც გიცდიათ აგეწიათ ეს ჯვარი თუნდაც ერთი საათით, გამოთქვით თქვენი აზრი... რა მოაქვს მდუმარებას ? არის თუ არა ძნელი უბრალოდ ხმა არ ამოიღო ? შეიძლება თუ არა ამას ვუწიდოთ ღვაწლი ? რამდენად შესაძლებელია ერში მცხოვრებმა მადლის მოხვეჭის ამ მეთოდს მიმართონ ? ძალიან გთხოვთ ვისაც არასოდეს გამოგიცდიათ ნუ დაპოსტავთ, ერთხელ მაინც გამოცადეთ, ერთი საათით მაინც გაჩერდით მდუმარედ იქ სადაც სხვა შემტხვევაში ბევრს ისაუბრებდით და შემდეგ დაპოსტეთ... ასევე ამ საიტის ღვთისმეტყველებს ძალიან გთხოვ რომ ნუ დადებთ წმინდა მამათა სქელტანიან ნაშრომებს, მარტივად და თავისუფლად გამოვთქვათ საკუთარი საზრები თუ რა თქმა უნდა ამით ბევრს არ დავაშავებთ -------------------- www.cordesign.ge
|
მხევალი ნინო |
Jan 16 2009, 01:03 PM
პოსტი
#2
|
ზღაპრის ბოლო კეთილია.. ჯგუფი: Senators პოსტები: 25,889 რეგისტრ.: 19-December 06 წევრი № 715 |
თამარი_ცქნაფო
ციტატა ბევრჯერ მქონია შემტხვევა, როცა უსამართლოდ მეკამათებოდნენ, თავიდან ვცხარდებოდი, ვცდილობდი თავი დამეცვა. ერთხელ მივხვდი, რომ ამით არაფერი იცვლებოდეა, სწორედ მაშინ მოვისმინე პირველად პატრიარქის ქადაგება დავით წინასწარმეტყველისა და სიმშვიდის შესახებ... ჰოდა, ჩემდაუნებურად ვცადე, ვერ გეტყვით, რომ მას მერე ბევრჯერ ვცადე, ცემმა სულმოკლეობამ დამძლია, მაგრამ ახლაც ვერ გადმოგცემთ იმ უცნაურ განცდას, მახსოვს, რარაც უცნაური სიმშვიდე მეუფლებოდა, მე მაკრიტიკებდნენ, მეუბნებოდნენ იმა,ს რაც ვიცოდი, არ იყო მართალი, თავიდან ისე მწარე იყო, ცრემლებიც კი გადმომცვივდა (არ დაუნახავთ), მერე უფრო ლაღად შევხვდი და ბოლო არც არავინ ცდილობდა კვლავ ეთქვა ჩემთვსი თეთრზე შავი... თუმცა ეს ადრე იყო, ახლა? ახა არ ვიცი, ხან ვცდილობ, საკუთარ თავს ვეუბნბეი, ჩუუუ, არ თქვა, ორივე სემთხვევაში ზიანდბეი, დაითვალე ათამდე, ხან ვჩერდები, მაგრამ უფრო ხშირად ვერა. თუმცა ძალიან კარგად მახსოვს, ერთ-ერთ სამსახურში დირექციაში ვიჯექი კომპთან, ისინი საუბრობდნენ გარეშე თემაზე, მე ინტერნეტში წერილებს ვამოწმებდი, მერე ფორუმი ჩავრთე მერე სხვა რამ და ხმა არ ამომიღია, დირექტორი რომ გადიოდა, გაბრაზდა და მითხრა, ჩვენი თანამშრომელი ხარ თუ არა, ხმას რატომ არ იღებო, არადა აშკარად სხვა საგანზე და სხვა, არასამსახურეობრივ თემებზე საუბრობდნენ. ის სიმწარეც მახსოვს, ვთქვა-არ ვთქვა რომ იბრძოდნენ და მაინც ვთქვი გულისტკივილი და ისევ მე გამაკრიტიკეს. ამიტომ დუმილი ყოველთვის ჯობს... ძალიან მაგარი პოსტია ცქნაფო. მეც სწორედ ადრე ვიყავი თავშეკავებული, განსაკუთრებით მაშინ, როცა მართალი ვიყავი. ამ დროს არ მიყვარდა პასუხის გაცემა და ჩუმად ვუსმენდი ხოლმე ბრალდებებს, რაც მეტს ვისმენდი, მით მეტად რწმუნდებოდნენ ჩემს სიმაღტლეში, რადგან ამას მდუმარებით ვხდებოდი. როცა ტავის მარტლებას იწყებ, ცამდე მარტალიც კი მიწამდე ეშვები, გესმის ბრალდება, პასუხობ, რასაც ახალი ბრალდება მოჰყვება, ამს სენგან პასუხად მისი ბრალდება და აშ... თუმცა მდუმარების თემის ზუსტი პასუხი ეს არ უნდა იყოს. მდუმარება საერთოდ ყველანაირი საუბრისგან ტავშეკავებაა. ჩვენ ქალებს ერთმანეთტან შეხვედრა ,,წაჭორავების,, ხათრიტაც გვიყვარს ამ დროს ჩვენი პასუხები ჰო, ჰო და არა, არა უნდა იყოს. ალბათ ტავიდან, ეს მძიმე იქნება, მერე ამაში დაინახავ ყველაზე დიდი მუსიკას, ყევლაზე დიდი სივრცეს და ალბათ ამ დროს იქნები ახლოს უფალთან (ნუ, ნამეტანი მხატვრულად ვტქვი ). თუმცა, ჩემთვის ეს ძალიან რთულია, რადგან ასდე შეიძლება ახლობლები დაკაგო. იქნებ, ასე იმიტომ ვფიქორბ, რომ მდუმარებ ა რა არის არ მესმის? -------------------- ჩვენ ვინც ქრისტიანობა დაგვაბრალა ....
დიდება შენდა, რომელმან მოგვფინე ნათელი -Поверь мне Карлсон, Не в пирогах счастье. -Да ты что, с ума сошёл?! А в чем же ещё? © |
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 27th September 2024 - 09:51 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი