ეს ყველამ უნდა ნახოს!, ორსულები ნუ შემოხვალთ, მძიმე სანახავია!!!! პარამეტრები

[tamara]

ამ ფორუმზე ალბათ არაა საჭირო აბორტის საწინააღმდეგო აგიტაციით გამოსვლა -
მორწმუნე ქალი ამას არ გააკეთებს -

მაგრამ ანახეთ ეს იმათ -
ვინც აბორტს იკეთებს ხოლმე.




www.omolenko.com/publicistic/abort.htm




11 კვირის ნაყოფი

[სოფიო]

მუცლადმყოფი ბავშვის დღიური

5 ოქტომბერი
დღეს დაიწყო ჩემი ცხოვრება, თუმცა მშობლებმა ჯერ არაფერი იციან. მე გოგონა ვარ, მე ქერა თმები და ცისფერი თვალები მექნება. ყველაფერი უკვე დადგენილია. ისიც კი, რომ ყვავილები მეყვარება.

19 ოქტომბერი
ზოგიერთები თვლიან, რომ მე ჯერ ადამიანი არ ვარ, მაგრამ მე ნამდვილი ადამიანი ვარ, ისევე როგორც პურის ნამცეცი, ისიც ხომ ნამდვილი პურია. ჩემი დედიკო ცხოვრობს, ესე იგი მეც ვცხოვრობ.

23 ოქტომბერი
მე უკვე პირის გაღება შემიძლია. წარმოიდგინეთ, ერთი წლის შემდეგ სიცილი მეცოდინება, შემდეგ კი ლაპარაკს ვისწავლი. მე უკვე ვიცი, რომ ჩემი პირველი სიტყვა იქნება "დედა".

25 ოქტომბერი
დღეს ჩემმა გულმა ძგერა დაიწყო.


2 ნოემბერი
ყოველდღიურად ცოტათი ვიზრდები. ჩემი ხელაბი და ფეხები უკვე ფორმას ღებულობენ.

12 ნოემბერი
მე თითები გამეზარდა-სასაცილოა, რა პაწაწინები არიან. შემიძლია თითებით დედას თმებს მოვეფერო.

20 ნოემბერი
დღეს ექიმმა დედიკოს უთხრა , რომ მე აქ ვცხოვრობ, მისი გულის ქვეშ.
ალბათ დედა ძალიან ბედნიერია!

23 ნოემბერი
ალბათ დედა და მამა უკვე ფიქრობენ, თუ რა დამარქვან.

10 დეკემბერი
მე თმები მეზრდება, ლამაზი და ბრწყინვალე.

13 დეკემბერი
მე უკვე ცოტას ვხედავ, როდესაც დედა ქვეყნად მომავლენს, ის ნათელი მზიანი და ყვავილებით სავსე იქნება.

24 დეკემბერი
საინტერესოა, დედას თუ ესმის ჩემი გულისცემა? იგი ისე თანაბრად ძგერს.
დედა შენ ჯანმრთელი გოგონა გეყოლება!

28 დეკემბერი
დღეს მე ჩემმა დედიკომ მომკლა


ძახილი


რა გალეულს და ფერწასულს გხედავ,
ჩემო პაწია, ცოდვილო დედა,
ვაიმე, როცა შენს გულთან მჭრიდნენ,
რაიმე ხომ არ გატკინე ნეტა.

არ შეგეშინდეს, შვილი ვარ შენი,
შენი ტანჯული სისხლი და ხორცი,
ნიავი ვარ და მგონია გშველი, -
სიცხიანს, მწუხარს კულულზე გკოცნი.

მაგ ბავშვურ შუბლსაც გიკოცნი მორცხვად,
გაბუსხულ ტუჩსაც, ბავშვურად ლამაზს...
ახლა სული ვარ და უფალს ვლოცავ -
შენს გადარჩენას ვულოცავ მამას.

მადლობა უფალს, რომ არ დაგვღუპა,
არ დამიობლა ძმები და დები.
მე კი, ბარტყივით ტანშეუბუმბლავს
ცად ანგელოზმა მაჩუქა ფრთები.

როგორ მინდოდა, მეც მოგსწრებოდი,
მეც გამეხარა ამ სამზეოთი,
მეც დამეძახა შენთვის „დედიკო“
და მამას ყელზე შემოვხვეოდი.

ჩაწნული ვიყავ მომავლის ფიქრთან,
როგორც პეპელა ყვავილში რგული,
დაბადებამდე რამდენი მიკლდა,
ითვლიდა ჩემი პაწია გული.

ალბათ, გგონივარ დაღლილი სხივი,
ალბათ, გგონივარ სუნთქვა სიოთა,
შენ ხომ უძლებდი საკუთარ ტკივილს,
მე კი, ძვირფასო, შენიც მტკიოდა.

თურმე ტყუილად მომიხაროდა,
შეხვედრა შენთან, ძმებთან და დებთან...
ახლა მოგტირით სხვა სამყაროდან
არარაობის ჩრდილი და სევდა.

რად გააწბილე ღვთის იმედები,
რატომ შეშალე და გაამრუდე,
ანგელოსების და პლანეტების
კეთილი გათვლა და ვარაუდი?

შოთა ნიშნიანიძე