მოვინახულოთ კაჭრეთის ბავშვთა სახლის აღსაზრდელები პარამეტრები

[ნათია]

დაახლოებით ამ თვის ბოლოს ან მაისის დასაწყისში (თარიღს დავაზუსტებ) მოვინახულოთ კაჭრეთის ბავშვთა სახლი, გურჯაანში, გავახაროთ ბავშვები და ჩვენც გავიხაროთ...

9. დაწესებულების დასახელება: კაჭრეთის №2 სკოლა პანსიონური მომსახურებით
მისამართი: გურჯაანის რ-ნი, სოფ. კაჭრეთი
ტელ: 4 43 55
საკონტაქტო პირი: ნინო ბეროშვილი 898 413 202
აღსაზრდელთა რაოდენობა: 63

ეს ინფო ბავშვთა სახლების სიიდან ავიღე, გადავამოწმებ მაინც ზუსტ რაოდენობას...



P.S. მივდივართ 2009 წლის 3 მაისს, კვირას

[ႲႭႡႰႠႬ]

მერე იყო ბევრი ბავშვი. რომელიც ელოდა რაღაცას, რასაც საღამოს ჩაიხუტებს, მოეფერება, გაუფრთხილდება, რაზეც იზრუნებს, რასაც აზრს შესძენს და რაც ხვალინდელ დღეს განუსხვავებს დღევანდლისაგან. ბევრი ბავშვი, რომელმაც არ იცის რას ნიშნავს გყავდეს დედა, რომელიც დაგბანს, დაგვარცხნის, გაგზრდის, აღგზრდის, რას ნიშნავს გყავდეს მამა, რომელსაც ჩემსავით ეზარება გაპარსვა და ამიტომ როცა გკოცნის, სულ იჩხვლიტება, არ იცის რას ნიშნავს გყავდეს ძმა, რომელიც ყველაფერზე ბუზღუნებს და და, რომელიც შორსაა და სწორედ ეს მანძილი გაგრძნობინებს რო სიგიჟემდე გიყვარს...


მერე იყო ბევრი ბავშვი, რომელიც არაფერს არ ელოდება, არ უნდა არც შენი ბურთი, არც შენი თოჯინა, არც შენი კონსტრუქტორი, არაფერი არ უნდა, უნდა რო შენ მიხვიდე, უბრალოდ მიხვიდე და კითხო "რა გქვია?" ან დაინტერესდე რატოა მოწყენილი, ან უბრალოდ ლოყაზე უჩქმიტო, პატარა ღიპზე ხელი მოუთათუნო, უნდა რო მოვიდეს და თავისი წილი სითბო წაგართვას, იმიტო რო მას ვიღაცამ წაართვა, უმიზეზოდ და დაუმსახურებლად და ეხლა შენ უნდა წაგართვას, ბუმბულზე და ცხელ ჩაიზე გაზრდილს, განათლებულს და დაბანილ-დავარცხნილს, მოწესრიგებულს და წარმატებულს, უნდა წაგართვას, იმიტო რო ეგ ჭირდება და ეგ უნდა ყველაზე მეტად, ერთი ჩახუტება, ერთი ღიმილი, ერთი კოცნა, ერთი მოფერება.


არ უნდა არაფერი სხვა, ყველა ბუშტს, ბურთს, თოჯინას და სათამაშოს ცვლის, შეგნებულად ცვლის, გააზრეებულად, თანახმაა რო ყველაფერი დათმოს, ოღონდ შენ არ დაგთმოს და განახოს სად ძინავს, რა დახატა, მოგიყვეს რამე საკუთარ თავზე ან სხვაზე, ან უბრალოდ მოვიდეს და მოგეკრას, მოგეტმასნოს, მოგეწებოს, რო შეხედავ სირცხვილისგან თავი დახაროს, მარა ვერც ღიმილი შეიკავოს...

რა მარტივია ხო? რო ხანდახან მიხვიდე და უთხრა "გამარჯობა, მე შოთიკო მქვია, შენ?" ხო არაფერი არ უნდა არა? თვეში ერთხელ რო მიხვიდე და ეს მარტივი სიტყვები უთხრა. მარა არა, ამას რიტუალები უნდა, პრობლემები უნდა შექმნა, მერე ამ პრობლემების გადაწყვეტის გზა უნდა იპოვო, დაგეგმო, განახორციელო და მერე, ოდესმე, თუ კარგ ხასიათზე იქნები, ადგე და მიხვიდე...

არ უნდათ, არაფერი, მართლა... უნდათ ადამიანები, რომლებიც ხანდახან მიდიან და მიაქვთ სითბო, რომელსაც ვერცერთი ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი ვერ უზრუნველყოფს სამთარში და სიყვარული, რომლითაც იკვებებიან და ვერ ძღებიან და ვერც გაძღებიან. მე გამიმართლა და ის დავარცხნილი, დაბანილი, მოწესრიგებული და ბუმბულზე და ჩაიზე გაზრდილი ტიპი ვარ, მარა ვიღაცას არ გაუმართლა, განა იმიტო, რო არ უნდოდა, არა, როგორ არ უნდოდა, უნდოდა, უბრალოდ არ კითხეს, არც აარჩევინეს, ეგრე გადაწყვიტეს, მის მაგივრად. და ეხლა ისინი, ვისაც ნაკლებად გაუმართლა, გველოდებიან ჩვენ, ვისაც მეტად გაგვიმართლა, რო ხანდახან, როცა კარგად გავძღებით, დავნაყრდებით, გავიხედ-გამოვიხედავთ და ყველაფერი კარგად იქნება, გაგვახსენდება, რო ვიღაცას ჩვენზე ნაკლებად გაუმართლა და მივალთ კეთილშობილური განზრახვით, მივუტანთ ბუშტებს, ბურთებს, თოჯინებს, მანქანებს, კონსტრუქტორებს, და მერე, რო წამოვალთ ჭკვიანი სიფათებით ვიმსჯელებთ იმაზე, რო "აუცილებელია ამ ბავშვების ინტეგრაცია საზოგადოებაში" და რომ საჭიროა ათასი მსგავსი სისულელე...


მე მჭირდება იმ ბავშვებში ინტეგრაცია და არა იმათ ჩემში... მე უნდა ვისწავლო იმათგან ჩახუტება და არა იმათმა ჩემგან, მე უნდა ვისწავლო იმათგან სითბოს გაცემა, და არა იმათმა ჩემგან, იმიტო რო მე არ შემიძლია ვინმეს ჩავკიდო ხელი ისე, რო ამ ვინმეს გულისცემა გაუხშირდეს, ან ჩავეხუტო ისე, რო სუნთქვა შეეკრას, ან უბრალოდ ფეხზე მოვეხვიო ისე, რო ვაგრძნობინო ყველაფერი, რასაც იმ მომენტში განვიცდი...


არავის არაფერში ჭირდება ბურთები და ბარბიები, ერთ კვირაში ბურთი გასკდება და ბარბიც დაიშლება, მაგრამ არსად არ წავა მოლოდინი და იმედი, რო ერთ შაბათს ან კვირას, ისევ შემოვა ჭიშკარში მანქანა, იქედან გადმოვლენ უცხო ადამიანები და ჩაგეხუტებიან...


© forum.ge-ს ერთერთი იუზერი