რწმენა რომელიც წარმართავს ჩვენს ცხოვრებას პარამეტრები

[ლილიანა]

არქიმანდრიტი იოანე (კრესტიანკინი) წინგში "აღსარების აგების გამოცდილება " ვკითხულობ
"როგორ საშინლიც არ უნდა იყოს ამის აღიარება , მაინც უნდა ვთქვათ, რომ არც ჩვენ გვაქვს ცოცხალი რწმენა , რომელიც გამსჭვალავდა ჩვენს ცნობიერებას და წარმართავდა ჩვენს ცხოვრებას . უფალო , მოგვიტევე შენს საშინელ სამჯავროზე ჩვენ , რომელთაც ეჭვი შეგვაქვს შენს არსებობაში და უკვდავებაში "
როგორ გესმით ცოცხალი რწმენა ?

[betaneli luka]

წმინდა მამები და მაშასადამე ეკლესია გვასწავლიან,რომ ცოცხალი რწმენა,რისკენაც უნდა მივილტვოდეთ და საითკენაც უნდა მიდიოდეს მუშაობა ჩვენი სულიერი,არის ცოცხალი ღმერთის წინაშე ცხოვრება.ანუ,დილიდან საღამომდე,გამოღვიძებიდან დაძინებამდე,გავატაროთ დღე ისე,რომ გვესმოდეს,რომ ღმერთი გვიყურებს და ხედავს ჩვენს ყოველ ნაბიჯს,აზრს,სულისკვეტებას...უფრო მეტიც,ეკლესია და მამები გვასწავლიან იმას,რომ თუ ადამინმა არ მიაჩვია საკუთარი თავი ასეთ ცხოვრებას,ის ვერ ცხონდება(!),რადგანაც ასეთ ცოცხალ რწმენას ძალუძლ მხოლოდ ადამიანის გარდაქმნა,ცოდვისაგან ჩამოშორება და სული წმინდის მადლით გაცისკროვნება.სამოთხეში მხოლოდ ისინი შედიან,ვის სულშიც აღმოჩნდება სული წმინდის მადლი.ვიმეორებ,ასეთია ჩვენი უფლის,წმ.მოციქულთა და შემდგომ კი წმ.მამათა და ეკლესიის სწავლება და არა ჩემი პირადი აზრი.მე თავად ვერ მიმიღწევია ისეთი სულიერი მდგომარეობისათვის,როდესაც ყოველ წამს გახსოვს,რომ მამა-ზეციერი გხედავს და გიყურებს.აღსარების თქმის შემდეგ იგივე ცოდვებს სწორედაც იმიტომ ვიმეორებთ,რომ არ ვცხოვრობთ ზემოთ ხსენებული ცხოვრების წესით.ადამმა ერთხელ დაივიწყა ეს და მოინდომა უღმერთოდ ღმერთად გახდომა აკრძალული ნაყოფის შეჭმით და ამას რაც მოყვა ყველამ კარგად ვიცით.როცა კი ადამიანი აჩვევს თავის თავს ცოცხალი ღმერთის წინაშე ცხოვრებას,ის დგება ცოდვადაცემამდე ადამის მდგომარეობაში და ურიგდება ღმერთს(იგივე მამების სწავლებით).
ღმერთმა შეგვაძლებინოს!