ვინც ცოდვას არ ებრძვის , მას ვერ სძლევს !, თეოფანე დაყუდებულის მიხედვით ... პარამეტრები

[ლილიანა]

მებრძოლმა საჭურველი უნდა აისხას , ამასთანავე უნდა იცოდეს , ვის წინააღმდეგ იომოს და როგორ იომოს .....


ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლის საჭურველია :ლოცვა , ეკლესიაში სიარული , სრული მორჩილება( ღვთის მცნების )ღვთის სიტყვისა და წმინდა მამათა თხზულებების კითხვა , გონების სიფხილზე და ყურადღება თავის მიმართ ,ხორციელი შრომა , მრვიძარება , მუხლმოდრეკა , განმარტოება , საცნობელთა დაცვა , თავშეკავება , მარხვა.მაგრამ მათი არაკეთილგონივრული გამოყენება და ჯეროვანი მიზნისკენ მიუმართაოვა ცოდვის ძლევის ძალას გართმევთ .
აღჭურვის მიზნად ჩვენში დამკვიდრებული ცოდვის განსაზღრა და ძლევა უნდა დავისახოთ
რომელი ცოდვა მკვიდრობს ჩვენში ? - თავისმოყვარეობა , მისგან გამომდინარე ცნებათა მთელი ლაშქრით . თავისმოყვარება . მათგან ამოიზრდებიან რტოები - ამაო მედიდურება , სიძულვილი , შური , მრისხანება , მოწყინება , სურვილები . ვნებები რომ არ გვეუფლებოდნენ , ჩვენ მუდამ სწორად მოვიქცეოდით

ახლა მოკლედ მიგითითებ , როგორ უნდა იბრძოლოთ ანუ როგორ აწარმოოთ სულიერი ბრძოლა და როგორ გამოიყენოთ სულიერ საჭურველი ...
ნუ წამოიწყებთ ომს ვნებათა მთელი ლაშქრის წინააღმდეგ ვერაფერს გახდებით , არამდეს აღიჭურვეთ ყოველთვის ამ ვნებების წინააღმდეგ , რომელიც გმძლარობთ .
სასწრაფოთ გაემიჯნეთ მტერს და დაუპირისპირდით სულიერი ბრძოლა არ ჰგავს ხორციელს : აქ მტერიც და ჩვენც ერთ სულში ერთ გულში ვიმყოფებით . ჩვენ გვგონია , რომ ჩვენ შემაშფოთებელი - ვნება ჩვენი ბუნებაა , და მისი დაკმაყოფილებისაკენ ამიტომაც ვისწრაფით , არადა ვნება არ არის ჩვენი ბუნება , არამედ მტერია ჩვენი .
ვნების აღძვრისთანავე რომ ვასწრებდეთ ვნების ჩენგან გამიჯვნას , მის დაკმაყყოფილებისკენ სწრაფვის ნაცვლად , წინ აღვუდგებოდით მას .




"ვნებებთან ბრძოლას სწავლა უნდა ამგვარი სწავლის დროს აი რა ღონე უნდა ვიხმაროთ : გონებით ჩაუღრმავდეთ ჩვენ შინაგან ადამიანში მასში ჩვენი შინაგანი მოწმე , ჩვენი გულის უტყუარი სარკე - სინდსი გვაქვს მაგრამ ის მიგდებულია და ხშირად გასვრილიც "

[Atman]

შევეცდები ჩემი მოსაზრება ვთქვა ამ თემასთან დაკავშირებით: ერთი მხრივ მართალია, რომ ცოდვას ვერ დაამარცხებ მასთან ბრძოლის გარეშე, მაგრამ როგორი უნდა იყოს ეს ბრძოლა? პირველ რიგში ცოდვის მიზეზებს უნდა ჩავწვდეთ და გავაცნობიეროთ, ხოლო იმისათვის რომ გავაცნობიეროთ, ჯერ უნდა მივიღოთ ყველანაირი წინააღმდეგობის გარეშე (უკვე ჩადენილ ცოდვას ვგულისხმობ) ანუ თავიდანვე ნეგატივით არ უნდა განვეწყოთ ჩადენილი ქმედების მიმართ, უბრალოდ დავაკვირდეთ და მოვლენათა ჯაჭვს მივყვეთ: რამ გამოიწვია ეს ქმედება... სინამდვიულეში ცოდვის არსი ისაა, რომ ადამიანი ვერ აცნობიერებს რას აკეთებს აწმყოში და ავტომატურ რეჟიმში მუშაობს.

რაც შეეხება ვნებას. ცალსახად იმის თქმა, რომ ეს ცუდი ინსტინქტია და ცოდვაა რა თქმა უნდა ყველამ ვიცით რომ სისულელეა. ვნების გარეშე ვერ გავმრავლდებით ეს ერთი, ასევე ვნება პირველადი მუხტია ამაღლებული ქმედებებისა, უბრალოდ სწორი ტრანსფორმაციაა საჭირო ამ ვნების. ეს ადამიანური ბუნების ნაწილია და მისი შეძულება და დათრგუნვა უარეს ზიანს მოგვიტანს, მთავარია ვნებამ არ გვმართოს და პირიქით ჩვენ ვმართოთ იგი, ხოლო მისი განადგურება შეუძლებელია, მხოლოდ ტრანსფორმაციაა შესაძლებელი. ადამიანი ხიდია ცხოველურსა და ღვთაებრივს შორის და ცხოველური მხარის გარეშე ეს ხიდი ჩატყდება, ბოლომდე სანამ არ გაივლი ამ ხიდს მანამდე უნდა შეინარჩუნო ეს ცხოველური მხარეც და უნდა აკონტროლო.

და კიდევ ერთი, რატომღაც მეტი კონცენტრაცია გადაგვაქვს ცოდვებზე და ნეგატივზე, ხოლო სიყვარულისკენ და პოზიტივისკენ ნაკლებ ენერგის წარვმართავთ. სიყვარული და ნათელი უნდა შევიტანოთ ჩვენში და ცოდვისადმი მიდრეკილება თავისით გაქრება თანდათან, შეუძლებელია მბჟუტავი ან ჩამქრალი სანთლით განდევნო სიბნელე. აქცენტი სიყვარულზე და სინათლეზე გადავიტანოთ და ბნელი თავისით გაქრება. ასე რომ ჯობია მეტი ვილაპარაკოთ იმზე, თუ როგორ ვაკეთოთ სიკეთე და როგორ გვიყვარდეს, და ნაკლები იმაზე თუ როგორ ვებრძოლოთ ცოდვებს და ვნებებს. სამწუხაროდ ეს ტენდენცია შეიმჩნევა ამ ფორუმზეც და საერთოდ ჩვენს რელიგიაში. ჭიქა ნახევრად სავსეუნდა იყოს და არა ნახევრადცარიელი