ნების თავისუფლება, და ბედისწერა (?) ... პარამეტრები

[Atman]

ჩემი მომდევნო ინტრიგნული კითხვა: თუ ყველაფერი ღვთის ნებით ხდება, მაშინ სადღაა ადამიანის ნება? ვთქვათ მე რაღაც გავაკეთე, ეს ჩემი ნება იყო თუ ღმერთის?

[KAIROS]

დოგმა ყველა შემთხვევაში ბურუსით მოცულია როცა მაღალ ღირებულებებს ეხება

ეგ კი, იმიტომ რომ რაც ვიცით ღმერთისგან ვიცით, და ისიც იმდენად ვიცით რამდენადაც შეგვიძლია დატევნა და შესაბამისად მეტნაკლებად შეზღუდულად.

პირველი მცნება დოგმა ვერ იქნება, იმიტომ რომ არ ვიცით რაა ღმერთი, ის შეუცნობელია

ეგ ვერა, იმიტომ რომ ღმერთი რომ არსებობს ესაა დოგმატი, და არა ის ზუსტად რაა, ამას ვერცერთი სწავლება ვერ გადმოცემს, მაგრამ ის რომ არის ეგ დოგმატია, ის კეთილია და ზეკეთილია ესეც ვიცით და ეს ყველაფერი მან გაგვიმჟღავნა და ესეც დოგმატია
წმ. იოანე დამასკელი თავის ვრცელ ნაშრომს „მართლმადიდებლური სარწმუნოების ზედმიწევნით გადმოცემა“ იწყებს მსჯელობით ცნებათა „წვდომასა“ და „შეცნობას“ შორის განსხვავებებზე ანუ აზრით ღვთის ჩაწვდომის შეუძლებლობასა და ღვთის შეცნობის შესაძლებლობაზე: „ღვთაება გამოუთქმელი და მიუწვდომელია, რადგან „არავინ იცის ძე, გარნა მამამან; არცა მამაჲ ვინ იცის, გარნა ძემან“ (მთ. 11,27). აგრეთვე სულიწმიდამაც უწყის, რაც ღვთაებაშია, ისე როგორც ადამიანის სულმა იცის, თუ რა არის ადამიანში. პირველი და ნეტარი არსების გარდა არასოდეს არავინ ჩაწვდომია ღმერთს, თუ თავად უფალმა არ განუცხადა საკუთარი თავი - არავინ არა მხოლოდ კაცთაგან, არამედ ზექვეყნიურ ძალთა, ქერუბიმთა და სერაბიმთაგან. თუმცა ღმერთმა არ დაგვტოვა მასზე სრულ უვიცობაში. რადგან ა. თითოეულის ბუნებაში ჩათესილია ღვთის არსებობის შესახებ ცოდნა თავად ღმერთის მიერ. ღვთაების სიდიადეზე ღაღადებს თვით ქმნილებანი, მათზე ზრუნვა და მართვა. ბ. უფრო მეტიც: ჯერ რჯულისა და წინასწარმეტყველთა, შემდეგ მხოლოდშობილი ძის, უფლისა, ღვთისა და მაცხოვრისა ჩვენისა იესო ქრისტეს მიერ ღმერთმა გამოგვიცხადა თავისთავზე ის ცოდნა, რომლის დატევნაც შეგვეძლო. ამიტომაც რჯულის, წინასწარმეტყველთა, მოციქულთა და მახარებელთა მიერ გადმოცემულს ყველაფერს შევიწყნარებთ, ვაღიარებთ, პატივს მივაგებთ და მათ მიღმა არარას გამოვიძიებთ... ამრიგად, ყოვლისმცოდნე და ყოველთათვის კეთილისმსურველმა ღმერთმა განგვიცხადა ის, რისი ცოდნაც გვარგებდა და საიდუმლოდ შეინახა, ჩვენთვის დაუტევნელი. დავჯერდეთ ამას და ნუ გადაუხვევთ საღმრთო გადმოცემას“ 6.
ამის შესახებ უფრო დასაზუსტებლად აქ წაიკითხე:

http://www.orthodoxy.ge/gvtismetkveleba/pomazanski/2.htm#1

რაც შეეხება სიყვარულს ღვთისა, რწმენას, სასოებას ესენი არ განეკუთვნებიან დოგმატების სფეროს, ხომ გითხარი დოგმატი არის სწავლება რა არის ესათუის ჭეშმარიტება, ღმერთი ერთია, სამპიროვანია, მეორე პირი განკაცებული და ორბუნებოვანია და ა.შ. და არა რა უნდა გვაკავშირებდეს მასთან ეს სხვა სფეროა ღვთისმეტყველებაში და მას ზნეობრივი ღვთისმეტყველება ქვია და მას მე მაქვს გახსნილი თემა, თუ გინდა იქ ვისაუბროთ.

ქრისტე ჩემთვის კონკრეტულ ხორციელ პიროვნებაზე მეტად სიყვარულია და ქრისტეს გულისთვის მშობლებზე უარის თქმა ნიშნავს არა მართლმადიდებლობის და ჯვრის გამო ამის გაკეთებას, არამედ სიყვარულის გამო.

არადა სწორს წერ, უბრალოდ იმათ უპირისპირებ ერთმანეთს რაც ერთმანეთს ავსებს, კერძოდ ქრისტე ხორციელი იყო, ანუ განკაცებული, მაგრამ ამავე დროს სწორედ რომ სიყვარული, უზენაესი სიყვარული იყო განკაცებული , ხოლო ქრისტეს გამო სოფლის დატოვება (მშობლებზე უარის თქმა განსამარტი ტერმინია, ზოგიერთმა შეიძლება ვერ გაიგოს) თავადვე ნიშნავს მართლმადიდებლობას და ჯვარს, ანუ ეს ყველაფერი ერთმანეთს ავსებს და არ ეწინააღმდეგება ერთმანეთს.
ისევე როგორც ესენი:

საერთოდ მთელი ქრისტიანობა გულის გზაა და არა გონების

ორივესია ჩემო კარგო, რადგან ორივე ღვთის მოცემულია, გონებით შეიმეცნებ იმას რაც შეიძლება შევიმეცნოთ, გულით კი უფრო ღრმად ჩავალთ, თუმცა ესენი ერთმანეთს ავსებს და ერთმანეთის ადგილს არასოდეს იკავებს.

ღმერთის სიტყვებით განხილვა სასაცილოა უაზრობა რომ არ იყოს

ეგ მასეა, უბრალოდ ჩვენ ღმერთზე ვსაუბრობთ მხოლოდ იქიდან გამომდინარე რაც თავად ღმერთმა გამოგვიჩინა, რათა ჩვენც შევძლოთ განღმრთობის გზაზე ღვთის დახმარებით ღვთისაკენ სიარული.

მოდი ამ საკითხებზე აღარ ვიკამათოთ კარგი?

როგორც გინდა, ოღონდ ნაინასი არ იყოს, მადლობას გიხდი, კარგა ხანია არ მყოლია ასეთი მშვიდი, გაწონასწორებული და კარგი ოპონენტი ასე რომც გავაგრძელოთ არც არაფერი დაშავდება.

იხარე;

კაიროსი!

საიდან ქონდა პეტრე მოციქულს ხანჯალი, რომლითაც იუდას მოაჭრა ყური? როგორ შეიძლებოდა ქრისტეს ერთგულ მოციქულს ხაქნჯალი ჰქონოდა?

ხო, ახლა ამაზე, იცი რა ხდება, სექტანტ პაციფისტებს თუ შევეშვებით, გამოვა ის რომ ქრისტიანობა თავდაცვისათვის სულაც არ უარყოფს იარაღის ტარებას, მართალია იყო აბსოლუტური პაციფიზმის მიმდევარნი, ოღონდ ეგ კერძო აზრი იყო და არა საყოველთაო განწყობა, ასე რომ ის პეტრეს მახვილი ქონდა, ეგ თავადვე მიანიშნებს იმაზე, რომ მისი ტარება ყოვლისმცოდნე უფალს მისთვის არ დაუშლია, რაში ჭირდებოდა? რათქმაუნდა თავდასაცავად, ისინი ხშირად დადიოდნენ უდაბნოებში, მიტოვებულ მხარეებში ცხოველებისაგან თავდაცვა აუცილებელი იყო, ასევე ყაჩაღებისაგან, ქურდებისაგან, ამავე დროს საკვების გასაკეთებლად და ამავე დროს რიტუალისათვის, არ დაივიწყო, ეს მოხდა ზუსტად შემდეგ რაც ქრისტემ საიდუმლო პასექი ჩაატარა, ხოლო ებრაელთა პასექი ითვალისწინებდა ცხვრის დაკვლას
7. დადგა დღე უფუარობისა, როცა უნდა დაეკლათ საპასექე კრავი.

8. გაგზავნა იესომ პეტრე და იოანე და უთხრა მათ: წადით და საჭმელად მოგვიმზადეთ პასექი.

(ლუკა 22 თავი)
ასე რომ მახვილს უამრავი დატვირთვა ქონდა, თავდაცვითი, პრაქტიკული და რიტუალური.

პ.ს.ს.

და საერთოდ მე ხშირად ურთიერთსაპირისპირო ფრაზებს ვამბობ, ვისაც დიალექტიკიას კანონი არ ესმის ვერ მიხვდება რატომ ვაკეთებ ამას...

ამას იქნებ აჯობებდა გულწრფელად გვესაუბრა? რას ფიქრობ და რატომ ფიქრობ, ანუ სინამდვილეში რა ხდება, თორემ გამოდის იმაზე მაკამათებ, რაშიც შეიძლება თავადაც მეთანხმები, სადა მაქვს ახლა მე მაგდენი დრო?

კაი ახლა გავედი, დროებით!