მოიხსენე და წმინდა ჰყვენ დღე იგი შაბათი..., შაბათის შესახებ , სავალდებულოა თუ არა ამ ცნების დაცვა პარამეტრები

[damiane80]

ხალხო

მაინტერესებს თქვენი აზრი "შაბათის დაცვისა და წმინდაყოფის შესახებ" ეს ცნება ძალაშია, თუ სახეცვლილია ჩემთვის. გასაგებია, რომ "შაბათის დაცვა" არ გულისხმობს მასზე დამოკიდებულებას "შაბათი შეიქმნა ადამიანისათვის და არა ადამიანი შაბათისათვის". მაგრამ რამდენად სწორია მისი ფაქტობრივად დაუცველობა

[KAIROS]

ვერ ვიტყვი, რომ ბრწყინვალედ გავიგე ტქო

მიახლოებით ხომ მაინც?
ახლა რა ხდება, არსებობს ერთი ქრისტიანული, რუსული წარმოშობის სექტა "სუბიტნიკები", მათი ნაწილი ჩვენთანაც იქნა გადმოსახლებულები, ისინი გამოირჩევიან სწორედ შაბათ დღეზე ჩაციკვლით, მათი აზრით, არა კვირა, არამედ შაბათია უმთავრესი, რაც მძიმე შეცდომაა, რადგან სულიერი შობა ქრისტეში მის თანა დაფვლა და აღდგომა ( რაც არის კიდეც ნათლისღება) არის კვირა დღე და ის აღემატება იმ შაბათს, რაზეც იყო საუბარი,როგორც ადამის შექმნის დღე.
რც აისახება კიდეც ქრისტიანულ მსახურებაში კვირის დღისა
აღდგომისა დღე არს განვბრწყინდებოდეთ აწ ერნო, პასქა უფლისა, პასქა რომლითა ქრისტემან ღმერთმან სიკუდილისაგან მიხსნნა, და ქვეყანით ცად აღმიყვანა სუფევად“... (იხ. ზატიკი, აღდგომის განაგების ცისკრის ჟამნის პასექის კანონის I გალობის სძლისპირი);

- „დღეს არესა სულთასა, ოდეს ქრისტე საფლავით, ვითარცა მზე აღმოხდა სამისა დღისა მკუდრეთით და სიბნელე ზამთრისა განსდევნა ჩუენგან, ცოდუათა ჩუენთა, ამას უგალობდეთ დღეს, რამეთუ დიდებულ არს“ (იხ. ზატიკი, თომას კვირის ცისკრის ჟამნის კანონის I გალობის I ტროპარი);

- „პასექი ახალი დღესასწაულისა, პასექი საღმრთო, პასექი საიდუმლო ცხოვრებისა, პასექი უკვდავებისა, რომელი მიგვიყვანებს ცხოვრებად, პასექი ყოვლისა ბოროტისა განმდევნელი, პასექი მადლისა მომნიჭებელი, რომელი მიანიჭებს ყოველთა სიხარულსა...“ (იხ. ზატიკი, აღდგომიდან II შვიდეულის ოთხშაბათის მწუხრი, „უფალო ღაღად-ვჰყავსა“ ზედა მე-3 დასდებელი);

- „განათლდა ყოველივე, აღდგომითა შენითა უფალო, და სამოთხე კუალად განეღო...“ (იხ. პარაკლიტონი, III ხმა, შაბათის მწუხრი, „უფალო ღაღად-ვჰყავსა“ ზედა მე-2 დასდებელი);

- „მესამისა დღისა აღდგომასა შენსა ვადიდებთ, რამეთუ მის მიერ განაახლე, კაცთა ბუნებჲ განხრწნილი ყოვლად ძლიერო. და გზა აღმყვანებელი ზეცად განმიახლენ ჩუენ...“ (იხ. პარაკლიტონი, IV ხმა, შაბათის მწუხრი, „უფალო ღაღად-ვჰყავსა“ ზედა პირველი დასდებელი)

Заповеди Божии

Моральные основы жизни

Епископ Александр (Милеант

***

Четвертая заповедь Закона Божия

“Помни день субботний, чтобы проводить его свято: шесть дней работай и делай в продолжении их все дела твои, а день седьмой — день покоя (суббота) посвящай Господу Богу твоему.”

Этой заповедью Господь Бог велит трудиться в течение шести дней и заниматься нужными делами, к каким кто призван, а седьмой день посвящать на служение Ему и на святые дела. К угодным Ему делам относятся: забота о спасении своей души, молитва в храме Божием и дома, изучение Слова Божия, просвещение ума и сердца полезными религиозными знаниями, благочестивые религиозные беседы, помощь бедным, посещение больных и заключенных в темнице, утешение скорбящих и другие дела милосердия.

В Ветхом Завете праздновалась суббота (“Шаббаш” по-древнееврейски значит “покой,”) как воспоминание о творении Богом мира: “И благословил Бог седьмой день и освятил его, ибо в этот день Бог почил от дел Своих” (Быт. 2:3). После вавилонского пленения иудейские книжники стали объяснять заповедь о субботнем покое слишком формально и ригористично, запрещая в этот день вообще что-либо делать, даже доброе. Как видно из Евангелий, книжники и Спасителя обвиняли в “нарушении субботы,” когда Он в этот день кого-либо исцелял. Господь объяснял им, что “суббота для человека, а не человек для субботы” (Мр. 2:27). Иными словами, субботний покой установлен для физической и духовной пользы человека, а не для порабощения его и лишения доброй деятельности. Еженедельное устранение от обычных занятий дает возможность человеку собрать свои мысли, обновить свои физические и душевные силы, осмыслить цель своих трудов и вообще своего земного существования. Труд необходим, но важнейшим делом является спасение души.

В апостольское время суббота соблюдалась христианами иудейского происхождения. Однако, в первый день после субботы, в воскресенье, иудеи-христиане собирались для молитвы и причащения. Так уже в первое столетие христианской эры возникло празднование воскресного дня. Обращая язычников в христианство, апостолы не требовали от них соблюдения субботы, но собирали их на молитву именно в воскресный день. Постепенно суббота уступила место воскресенью, которое стало повсеместно отмечаться, как день, посвященный Богу, в исполнение четвертой заповеди.

Нарушают четвертую заповедь не только те, кто работают в воскресенье, но и те, которые ленятся трудиться в будничные дни и уклоняются от своих обязанностей, потому что заповедь говорит: “шесть дней трудись.” Нарушают четвертую заповедь и те, которые, хотя не работают в воскресенье, но и Богу не посвящают этого дня, а проводят его в одних забавах, предаются разгулу и всякому излишеству.

Православным христианам следовало бы возобновить в себе духовное горение христиан первых веков и стараться каждое воскресение причащаться святых Тайн Тела и Крови Христовых.