საიდან მოდის სურვილი ერთმანეთის წყენინებისა?, რა არის ამის მიზეზი,ნუთუ მარტო სიამაყე? პარამეტრები

[soso5]

რაც არ უნდა კარგი ადამიანი იყო,მაინც შეგნებულად თუ შეუგნებლად ხშირად ერთმანეთს გულს ვტკენთ ხოლმე ადამიანები და ეს ჩემი აზრით ძალიან ცუდი ჩვევაა.რა უნდა ქნას ადამიანმა რომ ამ მავნე დამღუპველ ცოდვას გადაეჩვიოს.გაუზიაროთ ამასთან დაკავშირებით ერთმანეთს ჩვენი აზრები.

[mekaje]

წმიდა მამები გვასწავლიან, რომ სიკვდილის ხსოვნა ადამიანს იცავს ცოდვის ჩადენისაგან.
მე, ხშირად, იმდენად ვარ ყოველდღიურ ამაოებაში ჩაფლული, რომ თითქოს დაუსრულებლად გაგრძელდება ამქვეყნიური ცხოვრება. მაგრამ ხომ არ ვიცი, როდის ინებებს უფალი და გამიყვანს ამქვეყნიდან. არც ის არ ვიცი, რომ როცა ჩემს უსაყვარლეს ახლობლებს გულს ვატკენ და ვაწყენინებ, იქნებ ეს დღეა მისთვის უკანასკნელი? იქნებ სწორედ ახლა, ამ წამს სჭირდება მას გამხნევება და თანადგომა. ღირს ამაზე დავფიქრდე.
წამები კი მიჰქრიან, მიჰქრიან და ჩვენ არაფერს გვეკითხებიან...
ჩამოჰკრავს განსაცდელის და გლოვის ზარი და ვიღაცას დედა გარდაეცვლება, ვიღაცას შვილი, ვიღაცას მეგობარი... რა ვიცით ჩვენ, წუთისოფელია მაინც...
მაშინ კი გულამოსკვნილი ვნატრობთ: ახლა ის რომ ცოცხალი იყოს, ოღონდ ცოცხალი იყოს და ამ ერთი დღის გულისთვის ჯოჯოხეთის ტანჯვასაც კი ავიტანდი...
ჰოდა, გამოფხიზლდი სულო ჩემო, ყოველი წამი ძვირფასია.

გამახსენდა გაბრიელ მარკესის "ბოლო სიტყვა":
..."რომ ვიცოდე დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რათა შენი სულის დამცველად მოვევლინე. რომ ვიცოდე, უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი, რათა კვლავ კიდევ ერთხელ მეკოცნა შენთვის. რომ ვიცოდე, უკანასკნელად მესმის შენი ხმა, ფირზე ჩავიწერდი შენს თითოეულ სიტყვას, რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მათი მოსმენა. რომ ვიცოდე, ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია, გეტყოდი: მიყვარხარ, თითქოს არ ვიცოდე, რომ ეს შენ უკვე იცი. ყოველ გათენებასთან ერთად, ცხოვრება ახალ-ახალ საშუალებას გვაძელვს, რომ ვაკეთოთ ჩვენი საქმე, მაგრამ ახლა თუ მე ვცდები და დღეს ამის მეტი არაფერი დამრჩენია, მინდა გითხრა, თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, რომ არასოდეს დაგივიწყებ. ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული _ ახალგაზრდას თუ მოხუცს, შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ, ვინც გიყვარს. ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს. იცხოვრე დღევანდელი დღით, ვინაიდან არ იცი, ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა. ნამდვილად დაგწყდება გული, რომ მოუცლელობის გამო ვერ აუსრულე შენს საყვარელ ადამიანს უკაასკნელი სურვილი..."

[soso5]

წმიდა მამები გვასწავლიან, რომ სიკვდილის ხსოვნა ადამიანს იცავს ცოდვის ჩადენისაგან.
მე, ხშირად, იმდენად ვარ ყოველდღიურ ამაოებაში ჩაფლული, რომ თითქოს დაუსრულებლად გაგრძელდება ამქვეყნიური ცხოვრება. მაგრამ ხომ არ ვიცი, როდის ინებებს უფალი და გამიყვანს ამქვეყნიდან. არც ის არ ვიცი, რომ როცა ჩემს უსაყვარლეს ახლობლებს გულს ვატკენ და ვაწყენინებ, იქნებ ეს დღეა მისთვის უკანასკნელი? იქნებ სწორედ ახლა, ამ წამს სჭირდება მას გამხნევება და თანადგომა. ღირს ამაზე დავფიქრდე.
წამები კი მიჰქრიან, მიჰქრიან და ჩვენ არაფერს გვეკითხებიან...
ჩამოჰკრავს განსაცდელის და გლოვის ზარი და ვიღაცას დედა გარდაეცვლება, ვიღაცას შვილი, ვიღაცას მეგობარი... რა ვიცით ჩვენ, წუთისოფელია მაინც...
მაშინ კი გულამოსკვნილი ვნატრობთ: ახლა ის რომ ცოცხალი იყოს, ოღონდ ცოცხალი იყოს და ამ ერთი დღის გულისთვის ჯოჯოხეთის ტანჯვასაც კი ავიტანდი...
ჰოდა, გამოფხიზლდი სულო ჩემო, ყოველი წამი ძვირფასია.

გამახსენდა გაბრიელ მარკესის "ბოლო სიტყვა":
..."რომ ვიცოდე დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რათა შენი სულის დამცველად მოვევლინე. რომ ვიცოდე, უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი, რათა კვლავ კიდევ ერთხელ მეკოცნა შენთვის. რომ ვიცოდე, უკანასკნელად მესმის შენი ხმა, ფირზე ჩავიწერდი შენს თითოეულ სიტყვას, რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მათი მოსმენა. რომ ვიცოდე, ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია, გეტყოდი: მიყვარხარ, თითქოს არ ვიცოდე, რომ ეს შენ უკვე იცი. ყოველ გათენებასთან ერთად, ცხოვრება ახალ-ახალ საშუალებას გვაძელვს, რომ ვაკეთოთ ჩვენი საქმე, მაგრამ ახლა თუ მე ვცდები და დღეს ამის მეტი არაფერი დამრჩენია, მინდა გითხრა, თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, რომ არასოდეს დაგივიწყებ. ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული _ ახალგაზრდას თუ მოხუცს, შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ, ვინც გიყვარს. ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს. იცხოვრე დღევანდელი დღით, ვინაიდან არ იცი, ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა. ნამდვილად დაგწყდება გული, რომ მოუცლელობის გამო ვერ აუსრულე შენს საყვარელ ადამიანს უკაასკნელი სურვილი..."

გეთანხმები ნამდვილად მასეა ჩემო კარგო,წინასწარ რომ ვიცოდეთ როდის დაგვტოვებს ჩვენი ახლობელი ადამიანი ალბათ ფერებისაგან დაგულში ჩახუტებისაგან გავგუდავთ.ამიტომაა უფლის განგება საოცარი და მიუწვდომელი.უნდა ვისწავლოთ სიცოცხლეშივე ადამიანის სიყვარული და ჩახუტება,მხარში ამოდგომა და მიტევება.