წმინდანები, წმინდა ნაწილები, ხატთაყვანისცემა, ... პარამეტრები

[გლახა]

ძვირფასო მეგობრებო მე მინდა წარმოგიდგინოთ ნაწყვეტები ერთ-ერტი ისტორიული წიგნიდან.
ამ თემის მიზანი არ არის დაჭმა დაგლეჯვა, არამედ საუბარი და მსჯელობა.
გთხოვთ რომელთაც არ შეგიძლიათ ამ თემაში მოყოლა, ნაძალადევად ნუ დაპოსტავთ.
წინასწარ გმადლობთ.
წმიდა ნაწილების თაყვანისცემა

~რადგან მტვერი ხარ და მტვერს დაუბრუნდები~

პირველმოწამე სტეფანეს სიკვდილით ქრისტიანული ეკლესია შევიდა სასტიკი დევნების ხანგრძლივ პერიოდში. არ ყოფილა არც ერთი ეკლესია, რომლის მორწმუნეებსაც არ დაემოწმებინოთ წმიდა წერილის ჭეშმარიტება და ერთგულება იესო ქრისტესადმი ზოგიერთი თავისი წევრების მოწამეობრივი სიკვდილით.
მოწამეთა სახელები ხელმძღვანელი ძმების მიერ ადგილობრივი ეკლესიების სიებში შეიტანებოდა. ზოგიერთ ეკლესიებში ეს სიები იკითხებოდა ზიარების დროს, როგორც ქრისტეს მოძღვრების ერთგულების შეურყეველი მაგალითები.
ცნობილ დღეებში, უმთავრესად კი, წლისთავებზე, მორწმუნეები იკრიბებოდნენ მოწამეთა საფლავებთან, რათა მოესმინათ მათი მოწამეობრივი სიკვდილის თვითმხილველთა დამოწმება. იმ დროს აზრადაც კი არავის მოსდიოდა ლოცვით მიემართათ თემის მოკვდინებული წევრებისათვის და ეთხოვათ მათთვის შუამდგომლობა ღვთის წინაშე. მაშინდელი ქრისტიანების წარმოდგენაში მსგავსი ლოცვა შესაძოლოა გამოსულიყო მხოლოდ წარმართის ბაგეებიდან, რომელმაც არ იცოდა ჭეშმარიტება, ხოლო თაყვანისცემა ~მოწამეთა ნაწილებისათვის~ თითქმის ღვთისგმობას გაუტოლდებოდა.
მაგრამ მეოთხე საუკუნის ბოლოს ეკლესიაში იწყება სწორედ აი ამ ~ნაწილების~ თანდათანობითი თაყვანისცემის შესვლა. და გადასვლა ამ ნაწილების პატივისცემიდან მათ თაყვანისცემამდე მხოლოდ დროის საქმე იყო. ეს გადასვალ მით უფრო გასაგები გახდება თუ შევხედავთ ეკლესიის მაშინდელ სულიერ მდგომარეობას; ღვთის სიტყვის შედარებით დაბალ ცოდნას, შერყეულ ზნეობას, შესუსტებულ რწმენას უხილავისა, ~ხილულის~ თაყვანებასა და გაღმერთებასთან, ანუ ფეტიშიზმთან.
ანტონიუს ეგვიპტელი და ათანასე დიდი, მეოთხე საუკუნის ეკლესიის სვეტები, მკაცრად გმობდნენ ამ სახიფათო, წარმართულ მიმართულებას ეკლესიაში. იმისათვის რათა დაეცვათ უბირი ხალხი ასეთი ხიფათისაგან, მათ ბრძანეს ტაძრების კედლებში ჩაეტანებინათ იმ დროისათვის შემორჩენილი მოწამეთა ყველანაირი ნაწილები და არავითარ შემთხვევაში არ დაეშვათ მათი თაყვანისცემა.
თუმცაღა, ნიკეის მეორე კრებამ (787 წ) დაამტკიცა მოწამეთა ნაწილების თაყვანისცემა, წმიდა წერილისა და ეკლესიის მამათა საწინააღმდეგოდ, და იმ დროიდან ეს ნაწილების თაყვანისცემის ეს წარმართული კულტი დამკვიდრდა, როგორც აღმოსავლეთის ისე დასავლეთის ეკლესიებში, ამდიდრებდა რა იმათ ხაზინას, ვისაც ეს ნაწილები გააჩნდა.
მოგვიანებით, როდესაც ქრისტეს რწემნისათვის მოკვდინება შედარებით იშვიათი მოვლენა გახდა, მოწამეთა ნაწილები ნაწილდებოდა და იყიდებოდა დიდ ფულზე და არა მხოლოდ ეკლესიებისა და მონასტრებისათვის, არამედ კერძო პირებზეც. წმიდა ნაწილებით ვაჭრობამ ისეთ დახვეწილ ფორმებსა და მასშტაბებს მიაღწია, რომ მეოთხე ლატერანის კრებამ 1215 წელს, _ იმისათვის რათა შეეწყვიტა ეკლესიის ცდუნება, _ გამოიტანა დადგენილება, რომლის ძალითაც ახალი ნაწილების აღმოჩენა და ვაჭრობა მათით აღარ იყო ნებადართული, თუ არა თავად პაპის ნებართვით.
გავიხსენოთ, რომ აქაც რუსეთში ღვთისმსახურება (ევქარისტიის საიდუმლოებით) შეიძლება ჩატარედეს მხოლოდ ტაძარში წმიდა ნაწილების რომელიმე პატარა ნაწილის არსებობისას, რაც მოუცილებელი კუთვნილებაა ~ანტიმინსისა~ (ანტიმინსი _ წმ. ისიდორე პოლისიოტუს მიხედვით განასახიერებს იმ სახვევს, რომლითაც იყო შესუდრული იესო ქრისტეს ცხედარი საფლავში). მეშვიდე მსოფლიო კრების მიერ თავად ტაძრის არსებობაც კი არაკანონიკურობის საფრთხის ქვეშ დგებოდა, თუ იმ ტაძარში არ იყო ~ანტიმინსი~. ანტიმინსი, თავის მხრივ, ვერ იქნება ნაკურთხი, თუ მასში ჩაკერებული არ არის წმიდა ნაწილი.
საჭიროა თუ არა მოვიყვანოთ წმიდა წერილის ადგილები, რათა დავრწმუნდეთ წმიდა ნაწილების თაყვანისცემის უსაფუძვლობაში? ეს ეწინააღმდეგება არა მხოლოდ სულსა და ასოს წმიდა წერილისა, არამედ საერთოდ ჯანსაღ აზრსაც კი.აი რამდენიმე ადგილი წმიდა წერილიდან: 1პეტ.1,24; იოან.3,6; საქ.2,29031; რომ.7,18; 1კორ.1,29; 15,50; 2კორ.5,1,16; ებრ.13,7; იერემ.17,9.

[alex_b]

გულმოდგინეთ წავიკითხე მთელი თემა.
მოყოლებული პირველი გვერდიდან ბოლომდე და ცოტა არ იყოს ჩამითრია ამ თემამ.
მე მიმაჩნია, რომ ხატთაყვანისცემა - ეს ის საკითხია, რომელზეც უნდა ვისაუბროთ.
საერთოდ ქრისტიანული რწმენა არ ითვალისწინებს ტაბუდადებულ თემებს რელიგიასთან დაკავშირებით.
ისე მეც მინდა ჩემი აზრი გამოვთქვა ამ საკითხთან დაკავშირებით.


მე მიმაჩნია, რომ ხატთაყვანისცემა ეს მომდევნო წლებში მიღებული დოგმაა ეკლესიაში და პირველი ეკლესიის წმინდანები (მოციქულები და მათი თანამედროვეები), არ ეწეოდნენ ხატთაყვანისცემას.

ებრაელთა მიმართ ეპისტოლეს თუ დაკვირვებით წაიკითხავთ აღმოაჩენთ, რომ ძველი აღთმის ტაძარში არსებული ყოველი სიმბოლო მიანიშნებდა ქრისტეზე. ანუ ყოველი თაყვანისცემა (ვგულისხმობ ტაძრის თაყვანისცემასაც) აღსრულდა ქრისტეში.
ფრაზებს მოვიყვან წმიდა წერილიდან, მაპატიებთ ადგილებს ყოველ მათგანს რომ ვერ ვაწერ.
ტაძარი = იესოს - დაანგრიეთ ეს ტაძარი და სამ დღეში აღვადგენ მას. ის კი საკუთარ სხეულზე ლაპარაკობდა.
მღვდელმთავარი = იესო ქრისტეს
მსხვერპლი ანუ კრავი = იესო ქრისტეს
ასევე ტაძარში წმიდაიში იყო:
სასანთლე = იესო ქრისტეს
საწინაშეო პური = იესო ქრისტეს
ფარდა = იესო ქრისტეს (გაგვიხსნა შესასვლელი ფარდით, ე.ი. საკუთარი სხეულით)
და მოკლეთ აღარ ვიცი რა ჩამოვთვალო.

და თუ დავაკვირდებით მოციქულტა წერილებსა და მთლიანად ახალ აღთქმას აღმოვაჩენთ, რომ მთელი დიდება, პატივი და თაყვანისცემა ეკუთვნის იესო ქრისტეს.


ისე სურვილი მაქვს ჩავერთო თქვენს დისკუსიაში
(თუ რა თქმა უნდა მიმიღებთ )

აქ იმიტომ, რომ ამა სოფლის მთავარი მძალვრობს და ადამიანი ცოდვისკენაა მიდრეკილი, სადაც მას სჭირდება შემწეობა. იმ დღეს მე და კანუდოსელმა ხომ გითხარით, რომ წმიდანს ვთხოვთ შემწეობას, უფრო სწორედ, შუამდგომლობას უფალთან, რომ ჩვენთვის ილოცოს. მეტიც არაფერი

რატომ, რა ქრისტესთან არ მიგესვლება?


ასევე დავამატებ იმას, რომ ქრისტიანული ღვთისმეტყველება აგებულია არა ვარაუდებზე და ბიბლიაში ირიბათ ნათქვამ ფრაზებზე (ალბათ ამას უნდა ნიშნავდეს) არამედ არაორაზროვან გამონათქვამებზე, რომლებიც პირდაპირ მიანიშნებენ ამა თუ იმ საკითხზე.

რასაც ვიტყვით თაყვანისცემაზე, რომ პირდაპირაა არაერთხელ ნათქვამი, რომ მხოლოდ ღმერთს ეკუთვნის თაყვანისცემა. ხოლო ხანდახან, ვიღაცეები სხვებსაც სცემდნენ თაყვანს (თუნდაც წმინდანები). ეს ვერ უნდა გახდეს დოქტრინის დამტკიცების საფუძველი.
მასე დავითსაც ჰყავდა ბევრი ცოლები და სოლომონსაც, მაგრამ ეს არ დადებულა მცნებად ბიბლიაში.