თითოეულ ჩვენგანს გააჩნია უამრავი უსაზიზღრესი ცოდვა, იღუმენი ნიკონი (ვორობიოვი) პარამეტრები

[ლილიანა]

"ის სხვებშიც ისეთსავე დაცემულობას ხედავს, როგორსაც საკუთარ თავში და უკვე ებრალება ისინი, როგორც მასსავით უბედურები"


ესეთი რთულია ამ დამოკიდებულებით საუბარი ერთმანეთან მხოლოდ იმისთვის რო ჩვენივე სიტყვებით ძალიან ბევრი შენსავით უბედური ადამიანის გული არ შეურაწყოო და არ დამცირო რთულია მათვის ვისაც ცხოვრებამ ჯერ კიდე ვერაფერი ასწავლა და თვალიც კი არ ახელია ხოლი ისინი "ვინც მართებულ თუ უმართებულო მხილებას უარყოფს, ის საკუთარ ცხონებას უარყოფს“. ვისაც თვალი აეხილება თავისი ცოდვების დასანახად, დაინახავს არამარტო ცალკეულ ცოდვებს, არამედ თავისი სულის სრულ გარყვნილებას, რაც ყოველგვარი ცოდვის მუდმივი წყაროა, უფრო მეტიც - კეთილი საქმეებიც კი ცოდვის შხამითაა მოწამლული. როცა ადამიანი კარგად დაინახავს ამას, და ამასთანავე ათასგვარი შემთხვევა დაარწმუებს, რომ თავად არ ძალუძს თავისი სულიერი კეთრის განკურნება, მაშინ „ბუნებრივად“ (და არა ხელოვნურად) დამდაბლდება. ასევე „ბუნებრივად“ შეწყვეტს სხვათა განკითხვას და შეურაცხყოფაც არ ეწყინება. ის სხვებშიც ისეთსავე დაცემულობას ხედავს, როგორსაც საკუთარ თავში და უკვე ებრალება ისინი, როგორც მასსავით უბედურები. მაშინ შეწყვეტს ერთის განდიდებას და მეორის დამცირებას, სავსებით შეწყვეტს განკითხვას, რადგან, ერთი მხრივ, ყველა დაცემულია "

[terra]

Atman

მე რაღაც დიამეტრალურად განსხვავებული აზრი მომისმენია გამოცდილი ხალხისგან.
კერძოდ : რაც უფრო არ პატიობ საკუთარ თავს ცოდვას, მით მეტად მიიღებ შენდობას და ნუგეშს უფლისგან.
და შესაბამისად საპირისპიროდ.
’’ცოდვა წარსულშია იმ შემთხვევაში თუ მოინანიებ აღარაა შენი და აპატიე საკუთარ თავს’’ - ამ ფრაზას რაც შეეხება,
ცვაიგის ’’მოუთმენლობა გულისა’’ გამახსენა. კერძოდ კი მისი დასკვნითი ნაწილი,
სადაც ნათქვამია, რომ ცოდვა მანამდე არაა ნაპატიები, სანამ იგი ვინმეს ახსენდება.