მამა გიორგი ბასილაძე პარამეტრები

[Atman]

http://allshares.ge/download.php?id=4FA5CBD631

ძალა და თავისუფლება

http://allshares.ge/download.php?id=B6A7AC0F17

ქართველობა ძნელია მაგრამ აუცილებელია

(ვორდის ფაილებია და არავითარი დამხმარე პროგრამა არ სჭირდება)

[b-a-r-b-a-r-e]

მამაო ზოგჯერ ისეთი დიდი პატივით მიგიღებს, თავი დედოფალი გგონია. ზოგჯერ სამი საათი ფეხზე დგახარ და ფიქრობ – ნეტავ, სულ არ მოვსულიყავიო. მამაო უსიტყვოდ გაგახარებს და უსიტყვოდ დაგაღონებს. როცა ის დაგაღონებს, დედამიწაზე არაფერი არ არსებობს შენთვის, მხოლოდ იცი, რომ ძალიან ცუდი და უსუსური არსება ხარ. მაგრამ, როგორც კი გაგახარებს, მთელი სამყარო შენ გეკუთვნის, ყველა გიყვარს, მზად ხარ, ეს სიხარული სხვებსაც გაუნაწილო, მტერსაც აპატიო, სიცოცხლე ძალიან საამური და მსუბუქი ხდება.
ეს ორი, უკიდურესად საწინააღმდეგო სულიერი განცდა მამაოს ოთახში შეიძლება განიცადო სულ რაღაც ნახევარი საათის განმავლობაში, ისე, რომ ოთახში ფიზიკურად არაფერი შეიცვალოს, თითქოს არც არსებობდა ასეთი დაღონების საბაბი, მით უმეტეს, ოც წუთში ასეთი გახარებისა. როდესაც აანალიზებ ამ ორ სულიერ მდგომარეობას, მაშინ ხვდები მამაოს სიტყვების არსს: `ქართველს ჯოჯოხეთიც და სამოთხეც მისსავე გულში აქვსო.~
მამა გიორგი ზამთრის ცივ და ბნელ ღამეში მოგიზგიზე ძლიერ ც ე ც ხ ლ ს ა ჰგავს, რომელიც ირგვლივ არე-მარეს ანათებს და ათბობს, მაგრამ ზომაზე მეტად ვერ მიუახლოვდები!.. მამაო ჰგავს მზესაც, რომელიც გავსებს სიცოცხლით, სიხარულით, მაგრამ თვალს ვერ გაუსწორებ და ვერც ვერასდროს შესწვდები. მამა გიორგი ლომსაც ჰგავს, რომელიც ერთი შეხედვით მომხიბვლელია, როგორც მეფე, მაგრამ საშიში სხვა დანარჩენი არსებებისთვის!.. მამა გიორგი არწივსაც ჰგავს, -დიდებულებით, რომელიც შენც ცაში ნავარდის სურვილით აღგძრავს, მაგრამ ცაში მხოლოდ მისნაირები თუ მიუახლოვდებიან!..




არიადნას მოგონება
_________ 1 ¬¬___¬______
ქუთაისი
მე და ჩემი მეგობრები, ეკლესიურად მორწმუნეები, 2002 წელს ვიყავით ქუთათელ-გაენათელ მიტროპოლიტ კალისტრატესთან. მეუფეს პირადად არ ვიცნობდით, მაგრამ მის მიმართ პატივისცემა და მოწიწება გაგვაჩნდა, როგორც სხვა მეუფეების მიმართ, ამიტომ ქალები 4-5 მეტრის მოშორებით მოკრძალებით დავდექით, ხოლო იაკობი მეუფეს ესაუბრებოდა. საუბრის თემა შეეხო მამა გაბრიელს (ურგებაძე), რადგან გროვდებოდა მასალები მის შესახებ წიგნის გამოსაცემად. იაკობის კითხვაზე: `არის თუ არა მამა გაბრიელი წმინდანი?~ მეუფე კალისტრატემ გაკვირვებით უპასუხა:
- გაბრიელი წმიდანი როგორღაა, როცა შერაცხული არ არის?!
იაკობმა მორიდებით უთხრა:
- მეუფევ, არც წმ. სერაფიმე იყო დიდხანს შერაცხული, სანამ მეფე ნიკოლოზი არ ჩაერია საქმეში. რა, არ იყო წმიდანი?..
პასუხმა მიტროპოლიტ კალისტრატეს სახე შეუცვალა და იაკობს მკაცრად მიმართა:
- შენ რა?... გინდა მოგატყუო?! მიტროპოლიტი კაცი ვარ და გეუბნები, გაბრიელი არ არის წმიდანი!... აბა, წმიდანი!... გაბრიელს ღვინის სმა უყვარდა... ფულს ითხოვდა... რამდენჯერ მიმიცია მისთვის ღვინის ფული!..
- მეუფევ, მამა გაბრიელის საფლავის კანდელის ზეთი რომ კურნავს?
- რაო?! რა ზეთი?!... სამთავრო წმინდა ადგილია, მანდ მეფე მირიანის და დედოფალი ნანას საფლავია. ჰოდა, წმიდანები ახდენენ სასწაულს...
იაკობს კიდევ უნდოდა რაღაცის თქმა, მაგრამ მიტროპოლიტი მანქანაში ჩაჯდა და გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა: `ვინაა ეს კაცი, მომაცილეთ!~ _ და წავიდა.
ყველანი დაბნეული და გაოგნებული ვიდექით. მეუფისაგან ასეთ პასუხს არანაირად არ ველოდით. მისმა სიტყვებმა საშინელი შფოთი, შინაგანი არეულობა და ეჭვები გამოიწვია ჩვენში. მეუფესთან მამა გაბრიელის სიწმინდის `გადასამოწმებლად~ კი არ მივსულვართ, არამედ ველოდით, გვიამბობდა (გაიხსენებდა) რაიმე საინტერესო შემთხვევას მამა გაბრიელთან მისი პირადი ურთიერთობიდან, აქ კი მეხივით დაგვეცა მისი სიტყვები... გონებაში აზრები ერთმანეთს ებრძოდნენ. მამა გაბრიელის სასწაულებრივი დახმარება პირადად განმიცდია და საეჭვო მასში რა უნდა მქონოდა? მაგრამ მიტროპოლიტ კალისტრატეს სიტყვასაც ჰქონდა ძალა, თან იერარქიის მოშიშებაც გვქონდა. ამ დაძაბულობაში მხოლოდ იაკობი იყო მხნედ. თავი გააქნია, ეტყობოდა, თვითონაც ნაწყენი იყო, მაგრამ რომ ნახა ჩვენი `დაღრეჯილობა~, მტკიცედ გვითხრა:
_ ... რა ვუყოთ მერე, ეს მიტროპოლიტის პირადი მოსაზრებაა...… მიტროპოლიტიც კაცია, ღმერთი კი არ არის!...
... წმიდანს თუ უნდა, დალევს და თუ უნდა, გიჟადაც მოგაჩვენებს თავს... ისე, მამა გაბრიელს რომ დევნიდნენ კომუნისტები და ტაძარში არ აყენებდნენ, მაშინ ბევრი ცეკას რეკომენდაციით ინიშნებოდა სასულიერო იერარქად!... როცა მამა გაბრიელი ამხელდა და ებრძოდა უღვთო ხელისუფლებას, მაშინ ბევრი სასულიერო პირი ხოტბას ასხამდა კომპარტიას და მისი დღეგრძელობისთვის ლოცულობდა!.. იმ დროს, როცა მამა გაბრიელმა საქვეყნოდ ცეცხლი წაუკიდა ლენინის სურათს, საეკლესიო კალენდრებში ლენინის დაბადების დღე და საქართველოს გასაბჭოების თარიღი ჰქონდათ იერარქებს შეტანილი ხელისუფლების შიშით!... თუ არ გჯერათ, ჩაიხედეთ კალენდრებში. Dდა კიდევ, როცა მშიერი მამა გაბრიელი ღამეებს სასაფლაოებზე ათევდა, ბევრი სასულიერო პირი კომპარტიის ნადიმებზე ასეტრინის ხინკალს მიირთმევდა დიდ მარხვაში!... ეს ყველაფერი ახსოვს ხალხს და ისიც ახსოვს _ შევარდნაძე რომ ჩამოჰყავდათ მოსკოვიდან, ბევრი სასულიერო პირი სიხარულს ვერ მალავდა თავის „ქადაგებაში“ _ ახლა გვეშველება, უფლის ნება აღსრულდებაო... მაგრამ, როცა შევარდნაძე ხალხმა მოიცილა, იგივე პირნი პირველები ულოცავდნენ ერსა და ახალ ხელისუფლებას „ბოროტისგან“ განთავისუფლებას!... ეს ჩვენც გვახსოვს, ოღონდ ძალით ვივიწყებთ!.. ღმერთი მაინც მოჰკითხავს ყველასNთავისას.