ესქატოლოგიიდან ესქატომანიამდე პარამეტრები

[KAIROS]

"ჰე, მოვედ უფალო"

"ჰე, მოდი უფალო", პირველივე საუკუნეებიდანვე ღაღადებდა ქრისტიანული სამყარო... ღვთისმეტყველი იოანე და მოციქული პეტრე, მოციქული პავლე და პირველი მამები, ყველანი მალე, ძალიან მალე ელოდნენ ქრისტეს, მოციქულების შემდგომი, მოციქულებრივი მამებიც ლამის დღედღეზე ელოდნენ მეორედ მოსვლას... მათ აზრს ამაში მარტვილობის პერიოდი აძლიერებდა... ამას ზეობის პერიოდი მოყვა... ზეობისას იცით, ნაკლებად ახსოვთ უფალი; თუმცა ზეობას დიდი აყვავება მოყვა, დიდი მამები, დიდ მამებში ისევ იფეთქა მოლოდინმა, ხოლო მათ წასვლას და წვალებათა გამრავლებას ისევ მოლოდინის გაძლიერება მოყვა... ეს გაძლიერება ნელდებოდა და იზრდებოდა დროთა განმავლობაში... მას ელოდნენ მაშინ, როცა დიდი ქრისტიანული სამყარო პოლიტიკური ამბიციების გამო იხლიჩებოდა, მას ელოდნენ, მაშინ როცა ისლამური მახვილი ბოლო იმპერატორს გულს უპობდა კონსტანტინეპოლის დანგრეულ კედლებთან... მას ელოდნენ, როცა წითელი დროშა სისხლისფრად ღებავდა ქრისტიანულ ტაძრებს...მას ელიან დღესაც, როდესაც თავისუფლების სახელით ცოდვის მონობა მოდის, განათლებას უფრო დაბნელება მოაქვს, მგლები ფარეხ გარეთაც ყმუიან და ფარეხ შიგნითაც ცხვრისტყავშემოსილნი მგლის კბილებს აკრაჭუნებენ... და იქნებ ხვალ, ხვალ მოხვალ? მო-ხვალ...

...ამდენ მოლოდინს, არაა გასაკვირი, რომ ბევრი ცრურწმენაც ახლდეს თან, არც მიკვირს, მაგრამ არის თუ არა ნორმალური ის ისტერია, რაც ასე მძაფრადაა ჩვენთან? მახსოვს ზოგი 1998 წელს ასახელბდა მეორედ მოსვლის თარიღაც, გამოთვლა სასაცილოდ მარტივი იყო 666 X 3 = 1998 ,ზოგი 1999-ს ატრიალებდა 666 L ( ლუციფერი) ელანდებოდა... ზოგს ქრისტეს შემდეგ მესამე ათასწლეულის დაწყება მიაჩნდა ბოლო ჟამად , აღდგომა მესამე დღეს მოხდაო ... ზოგს მერვე ათასწლეულის დაწყების არ სჯერა, ( ჯერ ის "მერვეა" განსამარტი), მერვე დღე მარადისობააო... 1998 მაც ისე გაიარა, როგორც 1999.მა და როგორც ღვთის მადლით, 2006-მაც და სჩანს მინიმუმ ეს საუკუნეც ასე ჩაივლის... მოლოდინში...

და მაინც სად უნდა იდგეს ქრისტიანი? სად გადის ზღვარი ესქატოლგიურ სიფხიზლესა და ესქატომანიურ შეპყრობილებას შორის?...

ვიკითხოთ მამებში და ვნახოთ რას ფიქრობენ თანამედროვე ღვთისმეტყველები...

იხარეთ,

კაიროსი!

[KAIROS]

აქ ცოტა არ იყოს გადავუხვიეთ თემიდან, გვეყო...

ისე ჩვენს ესქატომანებს როგორც ვიცი ცოტა არ იყოს ბუნებრივი მოვლენებისაც ეშინიათ, დღეს იშვიათი მოვლენაა, მთვარის სრული დაბნელება, წითელი მთვარის პერიოდი, ნახეთ რა საინტერესო რამ გაჩვენოთ, ამას წმ. ამბროსი მედიოლანელი ( მილანელი ) წერს:

დაუკვირდით წმიდა მამა, სწორ და მეცნიერულ მიდგომას, როგორ უზავებს ქრისტიანულ სწავლებას!



Свт. Амвросій Медіоланскій († 397 г.)

Слово обличительное по случаю затмѣнія луны.

Вы сами видите, братія, что я, смиренный, не престаю со всѣмъ тщаніемъ и усердіемъ трудиться у васъ, чтобы обратить васъ къ добродѣтельной жизни. Но чѣмъ болѣе я подвизаюсь, тѣмъ болѣе вы приводите меня въ смущеніе. Ибо когда я вижу, что вы, при столь многихъ моихъ увѣщаніяхъ, не дѣлаете никакихъ успѣховъ; то трудъ мой служитъ мнѣ не къ радости, а къ стыду. Блаженный Апостолъ говоритъ: кто насаждаетъ виноградъ, и отъ плода его не ястъ? или кто пасетъ стадо, и отъ млека стада не ястъ (1 Кор. 9, 1)?

Вотъ я пасу стадо Христово и не могу, при всемъ усиліи, взять плода отъ стада; пасу стадо Господне, и не получаю отъ него никакой пищи благочестія. Потому что оно (стадо) не веселитъ меня сладостію своей вѣры; но чтó отъ него происходитъ, то грубо и горько. Пастырь стада Христова тогда вкушаетъ млеко отъ стада, когда увеселяется чистотою добрыхъ его дѣлъ. Но кто не оскорбится вами, братія (не о всѣхъ впрочемъ говорю; ибо между вами есть и такіе, которымъ вы должны подражать въ благочестіи), кто, говорю, не оскорбится, когда вы такъ забываете о своемъ спасеніи, что грѣшите даже при свидѣтельствѣ неба? Ибо за нѣсколько дней предъ симъ, когда я обличалъ васъ въ сребролюбіи, въ тотъ самый день вечеромъ поднялся такой вопль въ народѣ, что безчиніе его доходило до неба. Когда я спросилъ, что значилъ такой шумъ? — мнѣ отвѣчали, что вы своимъ крикомъ хотѣли помочь изнемогающей лунѣ, и своими воплями думали восполнить ея недостатокъ. Я разсмѣялся и удивился той суетности, что вы, благочестивые Христіане, какъ-бы помогали Богу. Вы вопили какъ-бы для того, чтобы Онъ, при вашемъ молчаніи, не потерялъ свѣтила, какъ будто Онъ немощенъ и слабъ, и безъ помощи вашихъ воплей не можетъ сохранитъ свѣтилъ, Имъ сотворенныхъ. И такъ, хорошо вы дѣлаете, что утѣшаете Бога, чтобы Онъ, при вашей помощи, могъ управлять небомъ. Но если вы хотите дѣлать сіе удовлетворительнѣе, то должны бодрствовать всякую ночь. Ибо сколько разъ во время вашего сна луна страдала, и однакожъ не упала съ неба? Не терпитъ ли она всякой вечеръ нѣкотораго ущерба? Не затмѣвается ли она и самымъ днемъ? Но у васъ обыкновенно она затмѣвается вечеромъ, когда у васъ отъ обильнаго ужина разширяется чрево, и отъ многопитія бываеть въ движеніи голова. И такъ луна страждетъ у васъ тогда, когда вы страждете отъ вина. Тогда, говорю, у васъ помрачается кругъ луны, когда отъ питія помрачаются и глаза. Какъ же ты, упоенный, можешь видѣть, что дѣлается на небѣ съ луною, ты, который не видишь, что дѣлается на землѣ около тебя? Истинно то, что говоритъ Писаніе : безумный яко луна измѣняется (Сир. 27, 11). Потому что ты измѣняешься, подобно лунѣ, когда ты, бывъ Христіаниномъ, по глупости и безумію начинаешь быть святотатцемъ. Ибо тотъ святотатецъ предъ Творцемъ, кто приписываетъ Ему немощь твари. Ты измѣняешься, какъ луна, когда, прежде сіявъ благочестіемъ, теперь помрачаешь себя вѣроломствомъ. Ты измѣняешься, подобно лунѣ, когда голова твоя такъ оскудѣваетъ въ премудрости, какъ луна въ свѣтѣ, и умъ твой покрывается глубокимъ мракомъ. О если бы ты, безумный, перемѣнился, подобно лунѣ! Ибо она скоро опять приходитъ въ свою полноту; а ты и медленно не обращаешься къ премудрости. Она скоро возвращаетъ свѣтъ, котораго лишилась; а ты и медленно не воспріемлешь вѣры, которую ты оставилъ. И такъ твое измѣненіе плачевнѣе луннаго. Луна терпитъ недостатокъ въ свѣтѣ, а ты — въ спасеніи. Посему, какъ хорошо сказано о мудромъ: и пребудетъ съ солнцемъ (Псал 71, 8)! Ибо мудрый пребываетъ съ солнцемъ, когда онъ, сохраняя постоянство въ вѣрѣ, пребываетъ со Спасителемъ.

Но скажетъ кто нибудь: ужели луна не страждетъ? Страждетъ, сего мы не отвергаемъ: по она страждетъ съ прочими тварями, какъ говоритъ Апостолъ: яко вся тварь совоздыхаетъ и соболѣзнуетъ даже до нынѣ (Римл. 8, 22); и выше: яко и сама тварь освободится отъ работы истлѣнія (Римл. 8, 21). Освободится, сказалъ, отъ работы: и такъ ты видишь, луна не упражняется въ пѣсняхъ, а страждетъ отъ повиновенія; не страждетъ отъ опасностей, а отъ послушанія; страждетъ не для того, чтобы погибнуть, а для того, чтобы служить. Суетѣ бо тварь повинуся неволею (Римл. 8, 20). Слѣдовательно луна измѣняетъ свое положеніе не по волѣ, а ты измѣняешь свой мракъ самовольно. Она по самому состоянію своему терпитъ ущербъ, а ты ущербляешься по своей волѣ.

И такъ я не хочу, чтобы ты подобенъ былъ лунѣ, когда она затмѣвается; но уподобляйся ей полной и совершенной, какъ написано о праведномъ: яко луна совершена въ вѣкъ, и свидтѣтель на небеси вѣренъ (Псал. 88, 38).

Печатается по изданію: Святаго Амвросія епископа Медіоланскаго Слово обличительное по случаю затмѣнія луны. // Журналъ «Христiанское чтенiе, издаваемое при Санктпетербургской Духовной Академiи». – 1840 г. – Часть III. – с. 36-41.



მაგარი რამეა

И такъ твое измѣненіе плачевнѣе луннаго. Луна терпитъ недостатокъ въ свѣтѣ, а ты — въ спасеніи