ეროვნული იდენტურობის შენარჩუნებისათვის, ანუ ჩვენ ქართველები ვართ! პარამეტრები

[KAIROS]

ჩვენ ვინც ქართველები ვართ და ჩვენ, ვისაც ოდნავ დიდხანს გვიცხოვრია უცხოეთში, და თანადროულად ვამაყობთ და გვიხარია ქართველობა, აშკარად ვგრძნობთ იმასაც, როგორ ვდგავართ გადაშენების საშიშროების წინ...
ამას წინათ, ამერიკაში ყოფნისას, ვნახე, როგორ საუბრობდნენ ქართველი ბავშვები ერთმანეთში ინგლისურად, თან ყველა ქართველი იყო, იგივე ვნახე ყველგან, მეტიც... აქცენტით ლაპარაკობენ ქართულად, საშინელი უცხოური აქცენტით...
მე, მიცნობთ ასეთუისე, ფსევდო და ურა პატრიოტიზმი არ მახასიათებს, მაგრამ სადაც არ უნდა იყვნენ ქართველები ორი მიზანი უნდა ქონდეთ, სამშობლო არ დაივიწყონ და ენა, ყველაზე კარგი იქნება თუ დაბრუნდებიან, და თუ ვერა, მაშინ უნდა იცოდნენ რომ მათი სამშობლოა საქართველო.
თქვენმა შვილებმა ქართული იციან? ეს კითხვა, რაც ფესვებში გაისმა, დღესაც ისმის ყველგან, სადაც ქართველები ცხოვრობენ,
დაბრუნების მომენტი ვისაც გამოეპარა, ენა შეუნახონ შვილებს უნდა..
მე პატარა ქართველი ვარ!
აი ასე უნდა დაიწყოს ყველამ საუბარი, აქედან და ასე!
დღემდე სადაც ამას ვფიქრობ, ჩვენ ხალხის გადარჩენის იდეა, უცხოეთში როცა ცხოვრობენ არის ენის შენარჩუნება, ოჯახში ქართულად უნდა ილაპარაკონ, სიმღერა უნდა იცოდნენ ქართულად, ცეკვა, ტირილი უნდა იცოდნენ ქართულად და მოფერებაც ქართულად
მომენატრა საქართველო და ყველაზე მეტად იმის მეშინია, მაქ ჩამოსულს უკან დაბრუნება არ მაფიქრებინონ, მარტო მე კი არა, ჩემნაერს ათასს და ათი ათასს, მაგრამ სადაც არ უნდა ვიყოთ ჩვენ უნდა ვთქვათ:

We are georgians

Noi Siamo georgiani

Nous sommes des Géorgiens

Vi er georgierne

Wir sind Georgier

Vagyunk a grúzok

Jesteśmy Gruzinów

Мы грузины!!!

ჩვენ ვართ ქართველები და უნდა გაკეთდეს ყველაფერი, რომ ეს მივიტანოთ ჯერ ჩვენივე ქართველების გულთან, მერე ჩვენს მასპინლებთანაც...

როგორ და რანაირად თქვენ დაწერეთ, ასევე მოვუყაროთ თავი ყველაფერს რაც ხდება ემიგრაციაში ქართველების სასიკეთოდ, ჩვენი კულტურის, ჩვენი ენის და ისტორიის გასავრცელებლად...

დავიწყებ იმით, რომ გუშინწინ მილანში ძალიან ლამაზი საღამო მოეწყო, თქვენს მონა-მორჩილს ქონდა ბედნიერება მონაწილეობა მიეღო ამ შეხვედრაში და ქართულ იავნანზეც ბევრი ცრემლმომდგარიც ვნახე, ისევ ჩემივე ჩათვლით რა თქმაუნდა...

http://www.facebook.com/group.php?gid=110999220463

http://www.conlageorgianelcuore.it/immagin...010%20final.pdf

ასე შევკრიბოთ ინფორმაციები და აქაც გავერთიანდეთ.

იქართველეთ;

კაიროსი!

[KAIROS]

სიბერე შემოგპარვია შენ ძამიკო . კაი კაცი ხარ გაიხარე

ნუ მაშინებ
ახალგაზრდა ვარ კაცო უბრალოდ მაგნაირ რაღაცეებში მგრძნობიარე ვარ და მებრძოლიც ამავდროულად.

ესეც სხვა ახალი ამბავი:

ვაშინგტონში ქართულ სიმღერებს ამერიკელები ასრულებენ

ზაქარია კიკნაძე, ვაშინგტონი
02/02/2010



გუნდის რეპერტუარი საკმაოდ ფართოა და საეკლესიო საგალობლების გარდა, ქართლ-კახურ, იმერულ, გურულ, მესხურ, მეგრულ და სვანურ ხალხურ სიმღერებსაც მოიცავს. კონცერტზე „ნიავთან“ ერთადჯგუფი „სლავენაც“ ასრულებდა ქართულ სიმღერებს.

ითხვაზე თუ როგორ დაიბადა „ნიავის“ შექმნის იდეა? გუნდის ხელმძღვანელმა ქალბატონმა ანდრეა ჰარისმა გვიპასუხა:

„გუნდის შექმნა დიდი ხნის განმავლობაში ჩემი სანუკვარი ოცნება იყო. მე პირველად იელის უნივერსიტეტში სწავლისას გავეცანი ქართულ სიმღერას. მაშინ, გასული საუკუნის სამოცდაათიან წლებში მე უნივერსიტეტში არსებულ გუნდში ვმღეროდი. ეს გუნდი ბულგარული სიმღერების შესრულებით იყო დაკავებული. ჩვენ რუსული სიმღერების შემსრულებელთა გუნდთან ერთადაც ვმღეროდით ხოლმე და სწორედ მათი შესრულებით მოვისმინე პირველად ქართული სიმღერა. მე მყისვე მოვინუსხე ქართული მუსიკით და მას შემდეგ საქართველოს დიდი მეგობარი ვარ. პირველად თქვენს ქვეყანას 1979 წელს ვესტუმრე. მოგვიანებით იქ ვცხოვრობდი და ვმუშაობდი. საქართველოში გავიცანი კარლ ლინიჩი, რომლის გუნდსაც „ოქროს სტუმრები ერქვა“. ეს ძალზე მნიშვნელოვანი დრო იყო ჩემთვის. მაშინ ათობით ქართული სიმღერა შევისწავლე. ხოლო როდესაც შეერთებულ შტატებში დავბრუნდი, ვიგრძენი, რომ ქართული მუსიკის გარეშე აღარ შემეძლო. ქართული სიმღერის შესრულებას ჯადოსნურ სამყაროში გადაჰყავხარ. ეს სიმღერა სულიერ საზრდოს მაძლევს. ორი წლის განმავლობაში ვცდილობდი ხალხის შეგროვებას და ბოლოს და ბოლოს ათი ადამიანი შევაგროვეთ. საბოლოოდ გვინდა გუნდის წევრების რაოდენობა თორმეტ თოთხმეტ კაცამდე გავზარდოთ.



„ჩვენ კვირაში ერთხელ საღამოობით ვიკრიბებით და მართალი გითხრათ ბევრს არ ვმღერით, უფრო ქართულ ღვინოს და საჭმელს მივირთმევთ. ბუნებრივია ჩვენ პროფესიულ ჯგუფად ჩამოყალიბებას არ ვაპირებთ და ამიტომაც რეპეტიციებს დიდი ინტენსიურობით არ ვატარებთ. საკუთარი სიაამოვნებისთვის ვმღერით“. დაასრულა ჩვენთან საუბარი ქალბატონმა ჰარისმა. ზაქარია კიკნაძე, ამერიკის ხმა ვაშინგტონი.