დიდი მარხვა - პირველი კვირა, მოგზაურობა აღდგომისკენ პარამეტრები

[afxazi]

ყველას გილოცავ დიდი მარხვის დაწყებას. უფალმა მოგვცეს ძალა რომ ღირსეულად მივეახლოთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს. მინდა, რომ თითოეულ კვირას ცალკე თემა მივუძღვნათ და ყველავ ვეცადოთ რაც შეიძლება ბევრი მასალა მოვაგროვოთ დიდი მარხვის შესახებ.


15 თებერვალი (ძვ. სტ. 2 თებერვალი) დიდი მარხვის I შვიდეული. ორშაბათი


მიგებება (მირქმა) უფლისა ჩვენისა იესუ ქრისტესი (მსახურება გადაიტანება წინა დღეს, 1 თებერვალს).


VI ჟამ. - ეს. I, 1-20. მწუხ. - შესქ. I, 1-13. იგავ. I, 1-20.

მირქმის შემდეგომი დღესასწაულისა და წარგზავნის მსახურებები არ აღესრულება. მართალი სვიმეონისა და ანა წინასწარმეტყველის ხსენება გადმოიტანება ორშაბათს.

დიდი მარხვის პირველი შვიდეულის ორშაბათს, სამშაბათს, ოთხშაბათსა და ხუთშაბათს დიდ სერობაზე იკითხება ღირსი ანდრია კრიტელის დიდი კანონი.





შემოგთავაზებთ წმიდა თეოდორე სტუდიელის ქადაგებებს, მიძღვნილს დიდი მარხვის ყოველი დღისადმი (გამოკრებილია მარხვანიდან)

ორშაბათსა პირველსა შვიდეულისასა, მარხვისათვის და უვნებელობისა, რომელი სთქუა დაწყებასა მარხუათასა. გუაკურთხენ, მამაო!

ძმანო და მამანო! მარხვისა ესე ჟამი ყოველსავე წელიწადსა შინა შეერთებული, მსგავს არს ნავთსაყუდელსა რასამე უღელვოსა, რომელსა შინა შევლენან ყოველნი კაცნი, და იშუებენ მყუდროებითა სულიერითა, რამეთუ არა ხოლო თუ მონაზონთაი, არამედ ერისკაცთაცა მცირედთა და დიდთა, პყრობილთაი და მპყრობელთაი, მეფეთა და მთავართა, მღუდელთმთავართა, და მღუდელთა, და ყოველსავე ჰასაკისა, და ყოველსავე ნათესავისა მაცხოვარი არს წინამდებარე ესე ჟამი. რამეთუ ქალაქნი და სოფელნი დასცხრებიან ამიერითგან შფოთითა და ამბოხებათაგან, და მათ წილ იწყებენ ფსალმუნებად, და დიდების მეტყუელებად, და ლოცუად, და ვედრებად, რომელთა მიერ მოწყალექმნილი სახიერი ღმერთი ჩუენი მშვიდობასა ჰყოფს სულთა ჩუენთათვის, უკეთუ წადიერითა გულითა შიშით და ძრწოლით შეუვრდეთ და ვსტიროდეთ მის წინაშე, და შემდგომითი შემდგომად წარმართებასა აღუთქმიდეთ უმჯობესისა მიმართ, არამედ ერთა მორწმუნეთა განმგენი ეკკლესიათანი ასწავებენ ჯეროვანსა, რამეთუ უხმს ვითარცა სარბიელსა შინა მორბედთა, თანა მოღუაწეთა მიერ განმხნობაი. ეგრეთვე მმარხუელთა მოძღუართა მიერ ნუგეშინის ცემაი. ხოლო მე ვინაითგან პატიოსნებისა თქუენისა თავად დავიდგინე, თქუენდა მომართცა ვიტყოდე შემოკლებულად. მარხუა უკუე განმაახლებელი არს სულისა, რამეთუ იტყვის მოციქული: "რაოდენ გარეშე ესე კაცი ჩუენი განიხრწნების, ეგეოდენ შინაგანი განახლდების და უკეთუ განახლდების, საცნაურ არს, ვითარმედ განშუენდებისცა პირუელისა მისებრ სიკეთისა, და რაჟამს განშუენდეს, სიყუარულად თავისა თვისისა მოიზიდავს". რომელმან იგი თქუა: "მე და მამა მოვიდეთ, და სავანე მისთანა ვჰყოთ". აწ უკუე ვინაითგან ესე ვითარი არს მადლი მარხვისა, ვიდრეღა სამკვიდრებელ ღუთისა გუყოფს ჩუენ სახიერი ღმერთი, თანაგუაძს შეწყნარებაი მისი, ძმანო. ნუ შევსწუხდებით საუზმისათვის და ლიტონებისა ჭამადთასა, უწყით, რამეთუ უფალსა დაღათუ ძალ-ედვა მრავალთა სანოაგეთა მიერ გამოზრდაი ათასეულთა მათ უდაბნოსა ზედა, არამედ პურითა ხოლო და წყლითა ისტუმრნა, და ვინაიდგან უჩუეულობაი გულის მოდგინებისა მიერ მოლბეს, მიერითგან შეწუხებულ იქმნების. ხოლო მარხუა არა ჭამადთა შინა შემოისაზღვრების, არამედ ყოვლისა ბოროტისა განსაზღურებასა, ვითარცა საღმრთოთა მამათა ჩუენთა თქუეს: "განვეყენნეთ უკუე, გევედრები, მოწყინებასა, დახსნილებასა, მცონარებასა, შურსა, ხდომასა, ბოროტის ჩუეულებასა, თვითსჯულობასა, თავხედობასა, და უფროსღა განვეშორნეთ წარმწყმედელსა გულის თქმასა, რამეთუ დაღაცათუ ვიმარხვიდეთ, ზედა დაგუესხმის ჩუენ მრავალთავი ესე გუელი". ვისმინოთ მეტყუელისა მის, ვითარმედ შუენიერ იყო ხილუად და კეთილ საჭმლად, რომელმან იგი მომაკუდინა მე ნაყოფმან, და იხილეთ, რამეთუ მშუენიერ სთქუა ხილუად, და არა ბუნებით. რამეთუ ვითარცა ვინ მიიღოს მარცუალი ბროწეულისა შუენიერი და ფეროვანი, და ჰპოვის დამპალ, ეგრეთვე სახედ გულისთქმაი იჩემებს სიტკბოებასა მიუთხრობელსა. და ვინაითგან მიღებულ იქმნას, უმწარეს ნაღვლისა იპოვების, და აღლესილ უფროს მახვილისა ორპირისა, შემჭამელ ტკივნეულისა მის სულისა, ვითარცა შეემთხვია პირუელსა მამასა ადამს, შეიტყუა რა გუელისა მიერ, რამეთუ ვინაითგან შეეხო დაყენებულსა მას ჭამადსა, ჰპოვა ცხოვრებისა წილ სიკუდილი. ესევე შეემთხვია მიერითგან და ვიდრემდე აქამომდე ყოველთავე მსგავსად მისსა ვეშაპისა მიერ ცთუნებულთა, რამეთუ ვითარცა იგი ბნელ არს და შეიცუალების ანგელოსად ნათლისად, ეგრეთვე იცის შეცუალება ბოროტისა კეთილად, და მწარისა ტკბილად, და ბნელისა ნათლად, უშუერისა მშუენიერებად, და სასიკუდინოისა საცხოვრებელად, და ამის მიერ ცდუნებად სოფლისა მარადღე არა დასცხრების ყოვლად ბოროტი იგი. არამედ ჩუენ, ძმანო, ნუ შევსცდებით მრავალფერთა მათ საცთურთა მისთაგან, და ნუმცა შეგუემთხუევის სახედ მფრინუელთა, რომელნი იგი ხილულსა მას ჭამადსა უძღებებით მივლენ, და შთავარდებიან მახესა მონადირეთასა, არამედ განვარჩევდეთ საბურუელსა მას სიბოროტისასა გონებითა, რათა შუშულად ვიხილოთ ბოროტი და მოსწრაფებით ვივლტოდეთ მისგან. ამათ თანა კეთილად მოსწრაფე ვიყუნეთ, ჟამითი ჟამათ ფსალმუნებასა, გულსმოდგინეთ დიდებისმეტყველებასა, განკრძალულ წიგნის კითხუასა, წადიერად მუხლთ-დრეკასა, რიცხვისაებრ მოცემულისა თვითოეულსა ჟამისა. მოქმედ თვისითა ხელითა, რამეთუ კეთილ არს საქმე, რამეთუ უქმისა არა ჭამაი განწესებულ არს. ურთიერთ არს სიმძიმეი ვიტვირთოთ, რამეთუ რომელიმე უძლურ-არს, ხოლო რომელიმე ძლიერ ჭამისათვისცა და სუმისა და სხუათაცა საქმეთა, და არა ვეშურებოდეთ უკეთურებასა, არამედ ვეშურებოდეთ კეთილსა და ვიყუნეთ ყოველთა შინა ტკბილ ურთიერთ არს, მოწყალე, მყუდრო, მორჩილ, სავსე წყალობითა და ნაყოფითა საქმეთა კეთილთათა. და მშვიდობამან ღუთისამან, რომელი ჰმატს ყოველთა გონებათა, შეზღუდენინ გულნი თქუეწნნი, რათა აწინდელსა ამის ჟამსა ღირს ვიქმნნეთ უბრალოდ მიწევნად საუფლოსა მას დღესა აღდგომისასა, ხოლო მეორესა მას საუკუნესა აღდგომასა მკუდართასა მიმთხუევად ზეცათა სასუფეველსა, ქრისტეს იესოს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა არს დიდება, და სიმტკიცე, თანა მამით და წმიდით სულითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ!

[afxazi]

20 თებერვალი (ძვ. სტ. 7 თებერვალი), დიდი მარხვის I შვიდეული, შაბათ

დიდმოწამისა თეოდორე ტირონისა (306)*. კეთილმსახურისა მეფისა სოლომონ II-ისა, სამშობლოსათვის თავდადებულისა (1815); ღირსისა პართენი ლამფსაკიელი ეპისკოპოსისა (IV); ღირსისა ლუკა ელადელისა (დაახლ. 946); 1003 ნიკომიდიელ მოწამეთა (303).

წმ. იოანე ოქროპირის წირვა.

ლიტ. - ებრ. 303 დას. I, 1-12. მკ. 10 დას. II, 23 - III, 5. დიდმოწ. - 2 ტიმ. 292 დას. II, 1-10. ინ. 52 დას. XV, 17 - XVI, 2. წმ. მეფ. - რომ. 111 დას. XIII, 1-10. ინ. 35 დას. X, 1-9.

* გარდამავალია, მოიხსენიება დიდი მარხვის I შაბათს.

შაბათსა პირველისა შვიდეულისასა, რათა მხნედ, და მტკიცე ვიყუნეთ მართალსა შინა სარწმუნოებასა. გუაკურთხენ, მამაო!

ძმანო და მამანო, წინამდებარე არს ჩუენდა დღეთა ამათ შინა დღითი-დღე მარხვისათვის ზრახუად, და სხუათა მათ მოღუაწებათა, რომელნი აღესრულებიან წმიდათა ამათ შინა ორმეოცთა, არამედ დღისა ამის სახემან მომიყუანნა ჩუენ ხსენებად, რომელი იგი გუესმა, რამეთუ აჰა ესერა მაუწყენ ჩუენ, ვითარმედ თვითმპყრობელი განრისხებულ არს ჩუენთვის და აწ ვითარცა სთქუეს, სიქადულით გუაშინებს, და გუექადის, რომელთა მიმართ უკეთუ ღუთივ შუენიერად განვეწყუნეთ, ვერარაი ირგოს ჩუენგან, არამედ მართლუკუნ იქცეს სირცხვილეული, რამეთუ რაი ვსთქუათ სხუა, არამედ ესე, ვითარმედ კუალად თუ ვიდევნნეთ, კუალადცა გვირგვინოსან ვიქმნნეთ. და რავდენცა განმრავლდენ ვნებანი, უფროსად გარდაემატნენ ნუგეშინისცემანი სულისა წმიდისანი, სიტყვისაებრ მოციქულისა, ვითარმედ: "რაოდენ გარდაემატნენ ვნებანი ქრისტესნი ჩუენდა მომართ, ეგოდენ ქრისტეს მიერ გარდაემატნენ ნუგეშინისცემანიცა ჩუენნი". რამეთუ გინათუ ვიჭირვით თქუენისათვის ნუგეშინისცემისა და ცხოვრებისა, რომელი შეიქმნების მოთმინებითა ვნებათათა, რომლითა ჩუენცა გუევნების და სასოება ჩუენი მტკიცე არს თქუენთვის, გინა თუ ნუგეშინისცემულ ვართ თქუენთვის ნუგეშინისცემისა და ცხოვრებისა, უწყით, რამეთუ ვითარცა იგი ზიარ ხართ ვნებათა, ეგრეთვე ნუგეშინისცემასა. აჰა ესერა გვიჩვენა ჩუენ ზიარებად ურთიერთარს ვნებათაცა შინა და ნუგეშინისცემეთაცა, ვითარცა იგი ერთხორც ვართ და ერთ სულ, ვითარცა იგი ვიჩინენით ერთითა მით სასოებითა ჩინებითა ჩუენისათა. ნუმცა უკუე დავეცემით ამიერითგან, ძმანო, ნუმცა ვიურვით ტანჯუათათვის და ჭირთა ხორციელთა. არამედ აღვსდგეთ ყოველნი, ვითარცა კეთილნი სტრატიოტნი ქრისტესნი, და შევიმოსოთ საჭურუელი ჩუენი - არა ხორციელნი, არამედ სულიერი და ძლიერი ღუთისა მიერ, დარღუევად ძნელოვანთა მათ საფრთხეთა მტერისათა, რომელ არს გონებაი, სიმხნე, სიწმიდე და სიმართლე. და ესრეთ აღუასრულოთ ბრძანებული ღუთისა მიერ, ვითარმედ: "რაჟამს გდევნიდეს თქუენ ამიერ ქალაქით, ივლტოდეთ სხუად და წარრაუვიდოდეთ, ნუ ჰზრუნავთ რაი სჭამოთ, ანუ რაი შეიმოსოთ", რამეთუ თავადმან ბრძანა: "არა დაგიტეო თქუენ, არცა დაგაგდო თქუენ", რამეთუ მუნცა ძალუძს განღებად ჩუენდა კარი, და შეწევნად ყოველსავე შინა. არა გვიხარისა, რამეთუ ესე ვითარნი აღთქმანი გუქონან, არა განვსცხრებითა, რამეთუ მოწაფენი ვართ უფლისანი! ესრეთ სდევნნეს წმიდანი მოციქულნი, რომელთა იგი უბრძანა მაცხოვარმან: "ნეტარ იყუნეთ თქუენ, რაჟამს გდევნიდენ, და გყვედრიდენ, და სთქუან ყოველი სიტყუაი ბოროტი თქუენდა მომართ სიცრუვით ჩემთვის, გიხაროდენ და მხიარულ იტყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქუენი დიდ არს ცათა შინა". აწ უკუე სიხარულისა, და მხიარულებისა არს მოწევნული ესე ჟამი, რამეთუ მოგუატყუებს ჩუენ სიხარულსა გამოუთქმელსა, და ცხოვრებასა საუკუნესა, და სუფევასა დაუსრულებელსა. იტყვის უფალი, ვითარმედ: "გზასა წარმართთასა ნუ მიხუალთ, და ქალაქსა სამარიტელთასა ნუ შეხუალთ!", ესე მცნებაი დავიმარხოთ მწუალებელთა მიმართ, და ნუ შევალთ ეკკლესიათა მათთა, და ნურცა სახლთა მათთა, არამედ სადაცა იყოს ძე მშვიდობისა, და თესლი ღუთის მსახურებისა, მუნ სავანე ვჰყოთ, და მიერ გამოვიზარდენთ, ვითარცა წინანდელთა მათ ჟამთა. ვეკრძალნეთ მჩემებელთაგან ჭეშმარიტებისათა, რომელნი უწოდდენ თავთა თვისთა წინამძღურად, და არა არიან წინამძღუარბი, არამედ მაცთურნი, და გონება ცთომილნი, რომელთა სასჯელი ცხად არს. დავიცუათ სარწმუნოებაი მიუდრეკელი, და ცხოვრებაი შეუგინებელად, და ნუ გავრყუნით ერთსა ერთითა, არამედ ორ-კერძოვე ვიქმნნეთ სრულ და უვნებელ, და წინამდებარე ესე აღსარებაი, იყავ განკაცებისათვის უფლისა ჩუენისა იესო ქრისტესა. აწ უკუე რომელი არა აღიარებს უფალსა ჩუენსა იესო ქრისტესა გამოხატულად წერილითა, იგი არ აღიარებს მას გამოჩინებულად ხორცითა, და არცა გამოხატულად წერილითა. რომელი არა თაყუანისსცემს ხატსა მისსა წმიდასა, იგი არა თაყუანისსცემს უფალსა, რამეთუ ხატსა შინა პირმშოი იგი სახე და ხატი პირმშოსა მას სახესა შინა, თვითოეულისა გამოხატულისა სჩანს და თაყუანისიცემების, დაღაცათუ თქუენ ღუთისმბრძოლთა მათ, ვითარმედ: "თაყუანისვსცემთ", ტყუიან, ვითარცა თქუმულ არს: "ღმერთსა აღიარებენ ცნობად, ხოლო საქმითა უარჰყოფენ". ხოლო ჩუენ თაყუანისვსცემთ ქრისტესა და ხატსა მისსა, ღუთის-მშობელსა, და ხატსა მისსა. ყოველთა წმიდათა და ხატთა მათთა; ესე არს სამოციქულოი მოძღურებაი, რომელი მივიღეთ წმიდათა მამათა ჩუენთა მიერ. და ამას ნამარხევსა შეგვედრებ, შვილნო და ძმანო, სულისა მიერ წმიდისა, რომელ მკვიდრ არს თქუენ შორის, დაიცევით ესე წმიდად უბიწოდ, და შეუხებელად, და ილოცევდით ჩუენ გლახაკთათვის, რათა მომცეს ჩუენ უფალმან სიტყუაი აღებასა პირისა ჩუენისასა, ჯეროვნად აღმოთქმად, რათა არა გურცხუენეს სასოებისაგან ჩუენისა და რათა წინამდებარეი ესე ღუაწლი უბრალოდ სრულვყოთ თქუენთა, და ყოველნივე სასუფეველსა ცათასა მივემთხვივნეთ ქრისტე იესოს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა არს დიდება, და სიმტკიცე თანა მამით, და სულით წმიდითურთ, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.