დიდი მარხვა - მეორე კვირა, მოგზაურობა აღდგომისკენ პარამეტრები

[afxazi]

22 თებერვალი (9 თებერვალი), დიდი მარხვის მე-2 შვიდეული. ორშაბათი

მოწამისა ნიკიფორესი (დაახლ. 257); მღვდელმოწამეთა: მარკელე სიცილიელ ეპისკოპოსისა, ფილაგრე კვიპრელ ეპისკოპოსისა და პანკრატი ტავრომენიელ ეპისკოპოსისა.


VI ჟამ. - ეს. IV, 2 - V, 7. მწუხ. - შესქ. III, 21 - IV, 7. იგავ. III, 34 - IV, 22.

ორშაბათსა მეორესა შვიდეულისასა, სურვილისათვის საუკუნეთა მათ კეთილთასა, და რათა არა გვიყუარდენ სოფლისა ამის საშუებელნი. გუაკურთხენ, მამაო!

ძმანო და მამანო, სარბიელსა წმიდათა მარხუათასა წინამდებარედ აქუს ღუაწლი მარხვისა, რომლისა მიერ განჰკაფთ ხორცთა თქუენთა ზედა დართვითა მღვიძარებისათა, და კნინღა გცონისთ ზედას-ზედა სმენისაგან სწავლათასა, არამედ ვინაითგან ვითარცა დღითი-დღედ მოსიკუდიდ ვართ, თანაგუაძს ყოფაი სჯულისდებისაებრ მოციქულისა. ხოლო ეგულებიან რა ვის სიკუდილი, სიკუდილისათვის ჰზრახავნ იგი და ანდერძსა რასამე იტყვინ, და ლმობიერ-ჰყოფენ მსმენელთა. მოვედით უკუე და ჩუენცა ნუ დებვიქმნებით სმენად, არამედ ვითარცა ანდერძსა აღმოიკითხუასა, ვერჩდეთ სიტყუათა ამათ. ანდერძი უკუე მსოფლიოთა, ვინაითგან ხორციელ არს, ხორციელადცა ზრახავნ. ესე იგი არს: სამკვიდრებელისა დატევებასა, ცოლისა და შვილთა და ნათესავთა და ძმათასა და სხუათა, რაოდენიცა რაიმე აქუს განწესებაი ჩუეულებად. ხოლო ჩუენი ესე ანდერძი არას იტყვის ესე ვითარსა, არამედ ამას, ვითარმედ მსხემვართ და წარმავალ ქუეყანასა ზედა და ვითარმედ არარა შემოვიღეთ სოფლად, სჩანს, რამეთუ არცა განღებად რა ვის ხელ-გუეწიფების! რამეთუ მივიცვალებით ხრწნილებისაგან უხრწნელებად, და შეურაცხებისაგან - დიდებად და მოკუდავებისაგან - უკუდავებად. ვინაიცა არა სცოდოს, რომელმან ამას ანდერძსა და უფროსღა აღთქმასა სახარებად სახელსდუას, ვინაითგან მოციქულიცა განსლვასა და ქრისტესთანა ყოფასა უაღრეს და უმჯობეს უწესს. და კუალად სხუასა ადგილსა იტყვის, რამეთუ: "მე აჰა ესერა შევიწირვი და ჟამი მოქცევისა ჩემისა მოიწია. ღუაწლი კეთილი მომიღუაწებიეს, სრბაი აღმისრულებიეს, სარწმუნოება დამიმარხავს. ამიერითგან მიმელის მე სიმართლისა იგი გვირგვინი, რომელი მომცეს მე უფალმან მას დღესა შინა, მართალმან მან მსაჯულმან, არა მე ხოლო, არამედ ყოველთა, რომელთა შეიყუარეს გამოჩინებაი მისი". ჰხედავთა, რამეთუ ვითარცა სახარება არს ამიერ მიცუალებაი ჩუენი. და ვინაითგან სახარება არს მიერ მიცუალება ჩუენი, ესე აღთქმაი მხიარულებით და გულსმოდგინებით ვისმინოთ და სურვილით და წადიერებით შებმა ვჰყოთ მოღუაწებასა და ნურაისა ხორციელისა მიმართ მივიქცევით, ნუცა მშობელთა, ნუცა ძმათა, ნუცა ნათესავთა, და რად ვიტყვი ამას ვისმე, და მას ვისმე, რამეთუ არღა სოფლისა ამის აგებულებისა მიმართ ჯერ არს მიქცევა, ვითარცა ჰყოფდა მამათაგანი ვინმე, რამეთუ რაჟამს გამოვალნ სენაკით, საბურველითა დაიფაროს პირი თვისი, რათა არა მიჰხდეს ნათელსა მზისასა და ეკითხა რა მიზეზი, ესრეთ მიუგო, ვითარმედ: "რად მიხმს ხილუად ნათელი ესე საწუთოი". ესრეთვე განეშორების ყოვლისაგანვე ღუთის მოყუარე კაცი და ღუთისა ხოლო სიყუარულსა და ხედუასა შეეყოფის და განიცდის დაბადებულთა ღუთისათა, და განკვირდების და უგალობს ხუროთმოძღუარსა მას ხელოვანსა. და მეყუსეულად გულისხმისყოფად რა მოვიდეს, უხილავთა მიმართ მიიქცევის და ესრეთ მოისთულებს სიხარულსა და მხიარულებასა საღმრთოსა. ესე ვითარი იყო მამამთავარი აბრაამ, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: "სარწმუნოებით მწირობდა აბრაამ ქვეყანასა მას აღთქმისასა, ვითარცა უცხოსა კარავსა შინა, მკვიდრობდა ისააკ და იაკობის თანა, მკვიდრთა მათ თანა მისვე აღთქმისათა, რამეთუ მოელოდა მას, რომელსა იგი საფუძუელ უსხენ ქალაქსა, რომლისა ხუროთმოძღუარ , და შემოქმედ ღმერთი არს. ესე ვითარი იყო დიდიცა მოსე, რამეთუ სარწმუნოებით დაუტევა ეგვიპტე, და არა შეშინდა რისხვისაგან მეფისა, რამეთუ უხილავი, ვითარცა ხილული შეერაცხა. ესევითარნი იყუნეს ყოველნი წმიდანი, რამეთუ არა განიცდიდეს ხილულსა, არამედ უხილავსა. არცა გული უთქმიდათ საწუთოისა, არამედ საუკუნოსა და ესრეთ რაოდენ მისაწთომელ იყო, შურად საღმრთოდ წარემატებოდეს.

უკეთუ ესე სურვილი ჩუენცა მოვიგოთ, არა სადა სურვიელ ვიქმნნეთ შუენიერებათა ამის ცხოვრებისათა, არცა გვიკვირდეს მათი, რომელნი იგი ხორციელად სცხოვნდებიან, არამედ უფროსღა დიდად სულთ ვითქუნეთ მათთვის, რამეთუ აღთქმასა შინა კეთილთა მათ აღთქმულთა, დამკვიდრება ოქროისა და ვერცხლისა და განმხრწნელთა გემოთა მიხედვითა, ნებსითითა სირბმითა წარსწყმდეს. ხოლო ჩუენ, ძმანო, სიტყვისაებრ მოციქულისა, განცხადებულითა პირითა დიდებასა უფლისასა განვიცდიდეთ: ზეცისასა ვეძიებდეთ და ზეცისასა ვზრახვიდეთ, სადაცა ქრისტე არს მარჯუენით მამისა მჯდომარე, რათა ჯეროვან იყოს ჩუენ-თვისცა თქმად, ვითარმედ: "თქუენ არა ხართ სოფლისა ამისგან", და ვითარმედ: "თქუენი მოქალაქეობა ცათა შინა არს". ვინაიცა წარ-მცა-დგომილ ვართ უბრალოდ დღესა მას კუალადგებისა და მართლმსაჯულებისა ღუთისასა, წინაშე საშინელისა და შესაძრწუნებელისა ქრისტეს საყდრისა და სმენად საწადელსა მის ხმისა და შესლვად სასუფეველსა ცათასა, მისვე თავადისა ქრისტეს ღუთისა ჩუენისა მიერ, რომლისა არს დიდება უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

[afxazi]

25 თებერვალი (12 თებერვალი), დიდი მარხვის მე-2 შვიდეული. ხუთშაბათი

ივერიის ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხატის დღესასწაული; ღირსთა მოწამეთა: პროხორე ქართველისა, იერუსალიმის ქართველთა ჯვრის მონასტრის განმაახლებელისა (XI), ლუკა იერუსალიმელისა, მოწამეობრივად აღსრულებულისა (მუხაის ძე, აბაშიძე, +1273-1277), ნიკოლოზისა (დვალი, +1314), და იერუსალიმის ქართველთა ჯვრის მონასტერში მაჰმადიანთაგან წამებულისა და იერუსალიმის ქართველთა მონასტერში ცხოვრებულთა ყოველთა ქართველთა მოწამეთა და ღირსთა მამათა (IV-XVIII); წმ. მელეტისა, ანტიოქიელ მთავარეპისკოპოსისა (381); ღირსთა მარიამისა და მამისა მისისა ევგენისა (VI); წმ. ანტონისა, კონსტანტინოპოლელ პატრიარქისა (895); წმ. ალექსი მოსკოვის მიტროპოლიტისა (1378).

VI ჟამ. - ეს. VI, 1-12. მწუხ. - შესქ. V, 1-24. იგავ. VI, 3-20. ცისკ. - ღმრთისმშობ. - ლკ. 4 დას. I, 39-49, 56. ლიტ. - ფილპ. 240 დას. II, 5-11. ლკ. 54 დას. X, 38-42; XI, 27-28.

ხუთშაბათსა მეორესა შვიდეულისასა, რათა არა აღმოვაცენნეთ ეკალნი და კუროსთავნი ვნებათანი, არამედ რათა ტევანნი სათნოებათანი გამოვიხუნეთ. გუაკურთხენ, მამაო!

ძმანო და მამანო, რაი ვსთქუათ, ანუ რაისა ვიტყოდეთ, უახლესსა წმიდათა მიმართ თქმულისასა დღითი-დღე. არა რაი მაქუს, არამედ იგივე მოხსენებად, და მათ მიერვე სიტყუად თქუენდა, და სწავლად უმჯობესისა. მოვედით უკუე და დღესაცა მცირედი რაიმე მოგახსენო, და უკეთი გნებავსთ, ხორციელთაგან სულიერთა მიმართ გამოვსახოთ სიტყუაი ჩუენი. რამეთუ ვითარცა სთულებასა ვენახისასა, რომელი ვაზი სავსე არნ ნაყოფითა, სიხარულისა და კურთხევისა მიზეზ ექმნების მუშაკსა, ხოლო უნაყოფოი - მწუხარებისა და ურვისა, ეგრეთვე იქმნების ჩუენსაცა ამას ზედა მოქალაქობასა, ვინაითგან ჩუენცა ვენახად უფლისა წოდებულ ვართ. ანუ არა გახსოვსთა გალობაი იგი, რომელსა ვგალობდით შემოსასა სქემისასა? არა ყოველნი ამას ვიტყოდითა: "უფალო, უფალო გარდამოიხილე ზეცით და იგულე და მოჰხედენ ვენახსა ამას და დაამტკიცე ესე, რომელ დაასხა მარჯუენემან შენმან!" და კუალად უფალი სახარებასა შინა იტყვის, ვითარმედ: "მე ვარ ვენახი და თქუენ რტონი, რომელი დაადგრეს ჩემთანა და მე მისთანა, ამან მოიღოს ნაყოფი მრავალი, რამეთუ თვინიერ ჩემსა არა რაი ძალგიძსთ ყოფად არცა ერთი". ვეგნეთ უკუე ძმანო, სახიერისა მისთანა მეუფისა ჩუენისა, ვითარცა მის მიერ დანერგულნი სახედ ვენახისა და მივართუნეთ მას სათნოებისა მტევანი, უფროსღა ჟამსა ამას მარხვისასა, რათა მოვიღოთ მის მიერ კურთხევაი. და ნუ გამოვიხუამთ ეკალთა, და კუროსთავთა ვნებათასა, რათა არა დაგუესაჯოს სმენაი ხმისა მის, რომელი იტყვის, ვითარმედ: "ყოველმან ხემან, რომელმან არა ჰყოს ნაყოფი კეთილი, მოეკუეთოს, და ცეცხლსა დაედუას". ესე იგი არს საუკუნესა, რომელსა შინა შთაითხივნენ უსჯულოებისა მოქმედნი და აღთქმისა შეურაცხისმყოფელნი, რომელთა სულნი და ხორცნი თვისნი ხრწნილებასა მისცნეს; ღრუბელნი ურწყულნი, ვითარცა წერილ არს, ქარისაგან მიმოტაცებულნი, ხენი ზამთრისანი უნაყოფონი, ორგზის მომწყდარნი და ძირითურთ აღმოფხურილნი; ღელუანი ზღვისანი განძვინებულნი, რომელნი პერად აღაფქურევენ სირცხვილსა თვისსა, ვარსკულავნი ცთომილნი, რომელთათვის წყვდიადი იგი ბნელისა საუკუნოდ დამარხულ არს, რამეთუ ამისთვის ღაღადებს მოციქული, ვითარმედ: "ივლტოდეთ სიძვისაგან", ვითარმედ: "ყოველი ცოდუაი, რომელი ჰქმნეს კაცმან, გარეშე ხორცთა არს, ხოლო რომელი ისიძვიდეს, თვისთა მიმართ ხორცთა ჰსცოდავს. ანუ არა უწყით, რამეთუ ხორცნი თქუენნი ტაძარნი სულისა წმიდისანი არიან, რომელი ეგე გაქუსთ ღუთისაგან და არა ხართ თავთა თვისთანი, რამეთუ სასყიდლით სყიდულ-ხართ". არა გურცხუენისა ცისაგან და ქუეყანისა, რათა სყიდულნი პატივოსნითა სისხლითა ქრისტესითა, კუალად მართლუკუნ ვიქცეთ? არა გუეკდიმებისა, თVით მებრ თავთა თვისთაგან, რათა გარეშე ვითარცა წმინდანი ვჩნდეთ, ხოლო შინაგან არა წმიდებითა სავსენი ვიყუნეთ? ვიდრემდის ვჰკელობთ ორითავე გოჯითა, ვიდრემდის არა დავადგრებით ერთსა ზედა გზასა, რამეთუ წერილ არს, ვითარმედ: "ვაი მათდა, რომელნი მრჩობლთა ალაგთა ვლენან". ესე იგი არს, სიბოროტისა და სათნოებისათა, რამეთუ არა შეეტყუებიან ესენი ურთიერთარს, ვითარცა იგი არავინ არს მონა გონებისა უფალი, რომელი ოდესმე უფალსა თვისსა, და ოდესმე მტერსამცა თვისსა ჰმონებდა. სრულებით შევსწირნეთ თავნი ჩუენნი უფალსა, ჰოი შვილნო, რათა ესრეთ შეუძლოთ საღმრთოსა ცხოვრებასა მიმთხუევად. ნუ ხილულთა ამათ შინა დავშთებით, ვითარცა პირუტყუნი, არამედ თუალითა სულიერითა კეთილთა მათ ზეცისათა განვიცდიდეთ. მოვაქცივნეთ საცნობელნი ჩუენნი განხრწნადთაგან უხრწნელთა მიმართ. წარწყმედადთაგან წარუწყმედელთა მიმართ კეთილთა, და ნუ თავს ვიდებთ ბრძნისა მისაგან და ბოროტის წამლის-მცემლისა უკეთურისა მოღებად გულისსიტყუათა წარმწყმედელისა წამლისა! არამედ ვითარცა დასთესოს გულისთქმაი, გინა სხუაი რაიმე სიბოროტეი, მეყუსეულად წარვსდევნოთ მზაკუარი იგი ლოცვითა და ვედრებითა, ცრემლითა და სინანულითა, რამეთუ ესე ვითარი არს უხილავი ბრძოლა და ესრეთ მიუთხრობელ არს ღუაწლი ესე. აწ უკუე მსგავსად ხორციელთა მბრძოლთასა, მდუღარებითა სულისათა ვსძლიოთ უხილავთა მათ მტერთა, და ვითარცა იგინი სასოებითა ნიჭთათა დაღაცათუ იწყლნენ, არავე ივლტიან - ეგრეთუე ჩუენ, დაღათუ ბევრ გზის მოვიწყლნეთ, ნუ დავხსნდებით, ნუცა ვივლტით, არამედ კუალადცა მოვითმინოთ, არამედ კუალადცა ვებრძოლნეთ, განძლიერებულნი შეწევნითა ღუთისათა. ჰე, ძმანო ჩემნო, გევედრებით, რამეთუ ამისთვის ვშურები და კნინღა ამათ სიტყუათა ვიტყვი, რათა არა სულმოკლე იქმნეთ, არცა მომედგრდეთ, რამეთუ მხიარულ ვარ წარმართებულთათვის, ხოლო სულთვითქუამ უკეთუ ვისმე შეუბრკმიეს! არამედ ვართმცა ყოველნი კეთილად მორბედ, კეთილის მოქმედ, მოთმინე, ფსალმუნებასა შინა, ლოცუასა, მსახურებასა, მორჩილებასა და სიმდაბლესა, და ღმერთი მშვიდობისა იყავნ ჩუენთანა, ქრისტე იესოს მიერ უფლისა ჩუენისა, რომლისა არს დიდება და სიმტკიცე, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.