სიბრაზის მოთოკვა |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
სიბრაზის მოთოკვა |
ikanosi |
Mar 3 2010, 07:32 PM
პოსტი
#1
|
ირაკლი ჯგუფი: Moderator პოსტები: 6,285 რეგისტრ.: 3-January 10 მდებარ.: ფოთი - თბილისი წევრი № 7,906 |
არის შემთხვევები როდესაც ძალიან განგარისხებენ....აი მაგ დროს როგორ შეიძლება ადამიანმა თავი დაიმშვიდოს? თქვენ როგორ იქცევით?
ამ საკითხის გარშემო მინდა ვისაუბროთ და ერთმანეთს აზრი გავუზიაროთ -------------------- ფარით ან ფარზე
|
ikanosi |
Mar 4 2010, 11:14 PM
პოსტი
#2
|
ირაკლი ჯგუფი: Moderator პოსტები: 6,285 რეგისტრ.: 3-January 10 მდებარ.: ფოთი - თბილისი წევრი № 7,906 |
აბე
კი მაგრამ აი იმ ღვთაებრივის დანახვა ადამიანში როგორ შევძლო? -------------------- ფარით ან ფარზე
|
აბე |
Mar 5 2010, 01:12 AM
პოსტი
#3
|
აბესალომ ჯგუფი: Members პოსტები: 1,705 რეგისტრ.: 14-December 08 მდებარ.: თბილისი წევრი № 6,107 |
აბე კი მაგრამ აი იმ ღვთაებრივის დანახვა ადამიანში როგორ შევძლო? რასაც მე ვერ ვაკეთებ, შენ როგორ გასწავლო... მაგრამ ალბათ ასე უნდა მოვიქცეთ. ადამიანში დავინახოთ არა ბოროტების, ცოდვის მოქმედი, არამედ მისი სისუსტისა გამო ცოდვას დამონებული. უნდა წარმოვიდგინოთ, რომ ეს ქვეყანა ერთი დიდი ლაზარეთია, საავადმყოფო, რომელშიც ადამიანები ერთმანეთს კი არ უნდა უბრაზდებოდნენ, ეჩხუბებოდნენ, ან დასცინოდნენ, ან სძულდეთ ერთმანეთი, არამედ ამხნევებდნენ, უყვარდეთ ერთმანეთი... ამის გაცნობიერება ძნელი არაა. თუ ჩავუკვირდებით ჩვენს თავს, მივხვდებით, რომ სულაც არ ვყოფილვართ იმაზე ძლიერნი, ვინც თავიანთი სისუსტის გამო გვაბრაზებენ. უფრო მეტიც, ვინც ღმერთს გმობენ, მათზე ძლიერნიც არ ვართ! აბა თუ მათზე ძლიერები ვართ საკუთარ სინდისს დაველაპარაკოთ გულახდილად: "ჩვენ გვიყვარს ღმერთი? გვწყურია ღმერთთან მიახლება და მარად მასთან ერთად დარჩენა და ურთიერთობა მასთან? გვწყურია და გვენატრება წმიდა ზიარება, რომელიც იგივე უფალთან მიახლებაა? ჩვენ შეგვიძლია ვინმე განსაკუთრებული სულიერების მქონე ადამიანთან (ძირითადად ბერები არიან ასეთები) გაძლება დიდი ხნის განმავლობაში? და თუ ჩვენ ადამიანების სიწმინდის ატანა არ შეგვიძლია ღმერთის სიწმინდის ატანას ხომ მითუმეტეს ვერ შევძლებთ?! ანუ ღმერთთან ყოფნა არ შეგვიძლია. და არც გვსურს რომ შევძლოთ!" აბა, რაღა განსხვავება ყოფილა ჩვენსა და ღვთისმგმობელ ადამიანს შორის? ის რომ ის ტალახშია ჩავარდნილი პირქვე, ჩვენ კი სახით მაღლა. ორივე ტალახში ვკოტრიალობთ და არცერთი არ ვდგებით, არ ვიბანთ ამ ტალახს და არ მივდივართ ღმერთთან. ეხლა რა მნიშვნელობა აქვს პირით მაღლა იწვები ტალახში თუ პირქვე?! ჩვენ ისიც კი არ შეგვიძლია სიწმინდე ავიტანოთ და ეს ტალახში გორაობა გვიყვარს! ასე, რომ იმის გაცნობიერება, რომ ჩვენც სხვების მსგავსად სუსტები ვართ, ძნელი არაა. მაგრამ მაშინ რაღატომ ვერ ვახერხებ აღშფოთებას, გაბრაზებას მოვერიო, თუ ასეთი ადვილია იმ რეალობის გაცნობიერება, რომელსაც პირობითად "ლაზარეთი" შეიძლება დავარქვათ?! ჩემი აზრით, იმიტომ რომ ამის გაცნობიერება ადდვილია, მაგრად მუდმივად ხსოვნა ძნელი. ძნელი, მაგრამ მაინც გასაკეთებელი... -------------------- მაშრომე საკეთილოდა,
თუნდ არ მოვიმკო ნაყოფი (ვაჟა-ფშაველა, ლექსიდან "ჩემი ვედრება") |
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 4th June 2024 - 12:30 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი