დიდოსტატის მარჯვენა, ცუდი რამე წერია მართლმადიდებლობაზე? პარამეტრები

[llaasshhaa]

ვეღარ გავიგე ვერაფერი, მამა თეოდორეს ქადაგებაში მაქ მოსმენილი რო ძაან ცუდირამეები წერია თურმე როგორ შეურაცხყოფს ჯვარს ბერ მონოზნობას და ასე შემდეგო მე არ მაქ წაკითხული და ამ ქადაგებას მოუსმინა ჩემა ძმაკაცმა და დამირეკა დღეს ცოტა გაკვირვებული ხმა ქონდა არ მახსოვს შენთან რო ვუსმენდითო რომეელ წიგნზე ამბობდა რაღაცეებსო მამა თეოდორეო ხოდა ვუთხარი და მაინც კარგად გარკვიეო და აშკარად დიდოსტატის მარჯვენაზე ამბობს გადავხედე დღეს ხოდა რავიცი რა იცით თქვე ამის სესახებ? არის სხვადასხვანაირი ვერსია დიდოსტატის მარჯვენის სადაც შეილება შეურაცხყოფაა და სადაც არ არის შეურაცხყოფა მართლმადიდებლობის თუ?

[აბე]

ჩვენ არ ვიცით თვითონ კონსტანტინე გამსახურდიას გული როგორი იყო...
მე მაგალითად მეჩვენება, რომ ქრისტიანობას დასცინის არა იმიტომ, რომ იგი ქრისტიანობის მტერია, არამედ იმიტომ, რომ ვერ პოულობს დედამიწაზე ღვთის ისეთ მადლს, როგორიც თვითონ სურდა. რად მინდა ეგეთი მადლიო და დასცინის. მაგალითად, იგი ვერ იტანდა იმას, რომ ღვთის ჩარევა ადამიანთა ცხოვრებაში ასე დაფარულია... ხანდახან ღმერთს უძლურ, უკეთეს შემთხვევაში კი (ან შეიძლება ვთქვათ - უარეს შემთხვევაში) უმოქმედო პირად მიიჩნევდა. თუმცა ნაწარმოების განმავლობაში იგი ხშირად აღმოაჩენს, რომ ღმერთი ნამდვილად არ არის უძლური, მაგრამ მისთვის გაურკვეველი რჩება, თუ რატომ არაფერს შვება იგი კონკრეტულ სიტუაციებში. ნუ, ბუნებრივია, ასეთი ადამიანი, ამგვარ ჩიხში რომ მოემწყვდა...

გასაოცარი კი ის არის, რომ კონსსტანტინე პერიოდულად "ახია ჩემზე"-ს ტონით წერს ქრისტიანობის გამარჯვების შესახებ. მაგრამ თანავდროულად, გული რომ არ გაიტეხოს, მიზეზი მოჰყავს, რის გამოც ეკლესიას ვერ ეთანხმება. ბუნებრივია მისთვის მისაღებია ეს მიზეზი, მაგრამ ჩვენთვის არა. კერძოდ მოგახსენებთ ერთი მონაკვეთის შესახებ:

"...იგორა თვითმოძრავმა ჭურმა და აჰა, სიკვდილის ბჭესთან მოგორებულა იგი!...
მელქისედეკის პირგამეხებული სახე წარმოუდგა კვლავ.
ცისკენ თავაშვერილ მამალს წააგავდა მელქისედეკ კათალიკოსი, შობა დღის ქადაგების მთქმელი."

პირველი წინადადება (ჭური სიკვდილთან მიგორდა) არის ფარსმან სპარსზე ნათქვამი, რომელმაც მრავალი რამ გამოსცადა ამ ცხოვრებაში, მრავალი რამ შეისწავლა და მრავალი რამ იხილა, თუმცა ამის შედეგად ვერაფერიც ვერ მოიმკო. ამ დროს გამარჯვებული ქრისტიანის სახე, ანუ მელქისედეკ კათოლიკოსის სახე შემოდის... ანუ კონსტანტინე თავის თავზე ამბობს ახია ჩემზე, რომ ჭეშმარიტებას ვეძებდი ქრისტინანობის მიღმა... და ბოღმის გამო კათოლიკოსზე ამბობს "მელქისედეკის პირგამეხებული სახე"... მაგრამ როგორ გინდა ქრისტიანობის წიაღში ეძებო ჭეშმარიტება, რომელიც მამლისავით ცაში ყურებას გასწავლისო (კონსტანტინეს აზრით)... ანუ გადატანითი მნიშვნელობით, ქრისტიანობა გეუბნებაო, დახუჭე თვალი ყველა იმ პასუხგაუცემელ კითხვაზე ღმერთის, ღმერთის მოქმედების, ღმერთის თვისებებისა და ყველაფერ ღმერთთან დაკავშირებულის შესახებ, რომელიც გაწუხებს და რომლების უამრავია და ასე ფანატიკურად მისდიე ქრისტიანობასო, ანუ ისე უაზროდ იყურე ღმერთისკენ, როგორც მამალი ცისკენო... ბუნებრივია ეს არ არის ქრისტიანობის სწავლება, მაგრამ ასე არასწორად ხედავდა კონსტანტინე... მაგრამ იქვე აღნიშნავს რა დაემართა ქრისტიანობის მიღმა მდგარ ადამიანს, თვითმოძღავ ჭურს...

მაშ რაღატომ არ დასვა კონსტანტინემ კითხვა: იქნებ ასე არ ასწავლის ქრისტიანობა?! ლოგიკურად უნდა მისულიყო ამ კითხვამდე... მაგრამ იქნებ მივიდა კიდეც და პასუხი ისევ თავისი ინტერპრეტირებით გასცა... აი მაგალითად:

"გჯეროდეს, ჩემო, საპატიო ვალია კაცისა არა გლახური ღმერთის ძიება, არამედ თავათ უნდა გახდეს შემომქმედი უფლის მეტოქედ"

ამ შემთხვევაში კონსტანტინე არასწორად განმარტავს განღმრთობას...მან იცის, რომ ცხონება არ არის კაი ბაღ-ვენახებში სიამ-ტკბილობა, არამედ ღმერთად გახდომა... მაგრამ ის კი არ იცოდა, რომ ეს ღმერთად გახდომა ნიშნავს მადლით ღმერთად გახდომას და არა ღმერთის მეტოქედ გახდომას... ანუ, როგორც მამა თეოდორე იტყოდა, ამ სიტყვის (განღმრთობა) გაბღენძილი გაგებით ღმერთად გადაქცევას...
ანუ, კონსტანტინე გამსახურდია სვამს კითხვას: იქნებ ქრისტიანობა არ ასწავლის მამალივით უმიზნოდ ცაში ყურებას, არამედ ისეთი დიადი მიზნისკენ სწრაფვას, როგორიცაა განღმრთობაო. ნუ ამის გაგრძელება უკვე არასწორად რომ წავიდა, ეგ ნათელია...
რაც შეეხება "გლახური ღმერთის ძიებას", ვფიქრობ ეს სრულებითაც არ არის მკრეხელობა, რადგანაც ჩვენ არცერთი არ ვეძებთ ისეთ ღმერთს, რომელიც მხოლოდ ენერგიაა, ძალაა, გრძნობაა, თუ რაღაცა ამგვარია, გლახური რამაა... არამედ ჩვენ ვეძებთ ღმერთს, რომელიც პიროვნული არსებაა, პიროვნებაა (თან სამპიროვნება)... კონსტანტინეც ძალიან კარგად ხედავდა, რომ ღმერთი არ იყო რაღაცა, არამედ ის იყო ვიღაცა (უფალმა შემინდოს მასზე სიტყვა "ვიღაცის" დაწერის გამო), ანუ ის ვისაც გააჩნდა უდიდესი სიძლიერე და ნებელობა, რომელიც არ გააჩნია არავის და არაფერს პიროვნების გარდა... მაგრამ აქ უშვებს შეცდომას: იგი ქრისტიანებს უწოდებს გლახური ღმერთის მეძებარ ხალხს, რომლებიც ასევე გლახურად ეძებენ მას, მამალივით ცაში ყურებით... თორემ, პიროვნული, ყოვლად ძლიერი და ყოვლად სახიერი, კაცთმოყვარე ღმერთის ძიებაში რომ იყვნენ, მაშინ ხომ ღმერთიც გამოაჩენდა თავის სახიერებას მათზეო (კონსტანტინეს ეგონა, რომ არ გამოხატავს ღმერთი არანაირ კაცთმოყვარებას, სახიერებას... იგი ვერ ხედავდა... რას დაინახავდა...?!) და ღმერთს უმოქმედობას სწამებს...


მოკლეთ, ამ ნაწარმოებში არ ვხედავ ქრისტიანობის მტრობას, არამედ ქრისტიანობის თვითნებურ, არაობიექტურ შეფასებებს და შესაბამის არასწორ გადაწყვეტილებებს ადამიანის მისიასთან, მიზანთან დაკავშირებით...

თუმცა კარგი რამეებიც რომაა ამ ნაწარმოებში ამასაც ვერ დავუკარგავთ,
გიორგი მეფის სიკვდილი რომ წავიკითხე, მახსოვს, ვიტირე...
უფრო მეტიც, ქრისტიანებისათვის გამოსადეგარ რამეებსაც წავაწყდებით მასში...


ასეთია ჩემი მოსაზრება
თუ ვცდები, კომპეტენტური ადამიანებისაგან შენიშვნას მივიღებ.