აიურვედა (მეცნიერება ჯანსაღი ცხოვრების შესახებ) პარამეტრები

[Atman]

არ ვიცი რამდენად "გაქაჩავს" ეს თემა, მაგრამ შევეცდები სუფთა მეცნიერული თვალსაზრისით (და არა რელიგიური ან მითუმეტეს სექტანტური) წარმოგიდგინოთ ცოდნა. თუ ვინმეს გაუჩნდება კითხვა შემიძლია ავუხსნა რა მნიშვნელობა აქვს დროის და კვების რეჟიმის სწორად განაწილებას. მაგალითად რატომაა მზის ამოსვლამდე ადგომა კარგი და დილით ლოცვა ყველაზე საუკეთესო სულიერი განვითარებისთვის. აიურვედა ამაზე იძლევა ლოგიკურ და დამაჯერებელ პასუხებს. ძნელია რაღაცის ბრმად დაჯერება და გაკეთება თუ საკმაო არგუმენტაცია არ გაქვს ამისთვის. ტყუილად ლაპარაკი რომ არ გამომივიდეს შემომთავაზეთ წინადადებები და კითხვები, რაზე ვილაპარაკო...

[Atman]

სემინარის მესამე დღე

ჭეშმარიტი ცოდნა და გონების განვითარების ეტაპები

დღევანდელ დღეს დავიწყებთ კრშნას სიტყვებით ბჰაგავად გიტადან:

“მორჩილება; თავმდაბლობა; არაძალმომრეობა; მოთმინება; უბრალოება; ჭეშმარიტი სულიერი მოძღვრის მიმართვა; სისუფთავე; სიმტკიცე; თავშეკავება; გრძნობათა დაკმაყოფილების ობიექტებისაგან აღკვეთა; ცრუ ეგოს არქონა; ცოდნა იმისა, რომ დაბადება, სიკვდილი, სიბერე და ავადმყოფობა ბოროტებაა; განჯაჭვულობა; თავისუფლება შვილების, ცოლის სახლისა და სხვა დანარჩენის ტყვეობისაგან; სიმშვიდე სასიამოვნო და არასასიამოვნო შემთხვევების დროს; ჩემდამი მუდმივი და წმინდა ერთგულება; განმარტოებულ ადგილას ცხოვრების სურვილი; ხალხთა მასებს ჩემოცილება; თვითრეალიზაციის მნიშვნელობის შეგნება და აბსოლუტური ჭეშმარიტების ფილოსოფიური ძიება – მე ვაცხადებ, რომ ყველაფერი ეს ცოდნაა, ამის გარდა კი რაც არ უნდა იყოს უგუნურებას წარმოადგენს.” (13. 8-12)

აქ ლაპარაკია იმაზე, თუ რა არის ჭეშმარიტი ცოდნა. მე კრშნას ყველა ეს დარიგება დავნომრე და გამოვიდა საინტერესო განვითარება, რომელიც სწორედ ჩვენს თემასთანაა დაკავშირებული. პირველი რაც თქვა კრიშნამ, ესაა მორჩილება უმაღლესი ცოდნის წინაშე.

გონება ფსიქიკის ისეთი სტრუქტურაა, რომელიც ცოდნას ფლობს. რითი გამოირჩევიან ადამიანები, რომლებსაც გონება მატერიალურ პლატფორმაზე აქვთ? ასეთი ადამიანები რაიმე საქმიანობის დაწყების წინ ფიქრობენ: “მე მინდა ამის გაკეთება!” სხვების რჩევები მეორე ადგილზე დგას, პირველ ადგილზე კი საკუთარი სურვილია. სათნოების გუნაში მყოფი ადამიანიც შეიძლება იყოს დარწმუნებული თავისი სურვილის სისწორეში, მაგრამ ის ჯერ წმინდა წერილებისგან, მოძღვრებისგან ან საკუთარი სინდისის ხმისგან იღებს რჩევას, ხოლო ადამიანს ვნების ან უმეცრების გუნაში უჩნდება თუ არა სურვილი და მაშინვე წყვეტს რომ განახორციელოს იგი. აქ ჩანს სწორედ დაუმორჩილებლობა. პირველ რიგში ადამიანმა უნდა მოიპოვოს მორჩილება უმაღლესი ცოდნის მიმართ. უნდა აღიაროს, რომ ჯობია რჩევა მიიღოს, იქამდე, სანამ თავისი სურვილით იმოქმედებს. რადგანაც მოქმედება ვნების გუნაში, წარუმატებლობისთვისაა განწირული. რატომაა, რომ ზოგს უყვარს რჩევის მიღება, ზოგს კი არა? იმიტომ რომ ზოგის გონება სათნო მიზნებზეა მიჯაჭვული, ზოგის კი ვნებიანზე (ან უმეცარზე). იმისათვის, რომ გამოვავლინოთ, რაზეა მიჯაჭვული ჩვენი საკუთარი გონება, უნდა დავაკვირდეთ რამდენად ვუგდებთ ყურს სხვების რჩევებს. სათნო გონება ყოველთვის ცდილობს რჩევა მიიღოს, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება სინდისის ხმაც კი რთავდეს მოქმედების ნებას, მაინც ეკითხება მასზე გამოცდილ და ბრძენ ადამიანებს. აქ რა თქმა უნდა საუბარია მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებზე და არა წვრილმანებზე.

ცოტა ხნით ვისაუბროთ სულიერ პასუხისმგებლობაზე. სულიერი პასუხისმგებლობა ნიშნავს, რომ ადამიანი მთელი გულით, ბოლომდე იღებს თავისი სულიერი მოძღვრის დარიგებებს. ფაქტიურად ეს ნიშნავს, რომ ადამიანი მოსწყდა თავის კარმულ ბედს და ის სულიერი ცხოვრების პლატფორმაზე დგება. მას აღარ აქვს თავისი პირადი ცხოვრება და მასზე კარმა აღარ მოქმედებს... რა თქმა უნდა მას აქვს ავადმყოფობები, ხანდახან შეუძლოდაა, ცუდ ხასიათზეა და ა.შ. მაგრამ ეს ვერ იქნება მთავარი მის ცხოვრებაში, რამეთუ იგი ემორჩილება მოძღვარს (გურუს). ადამიანი ვერ გადაუხვევს სწორი გზიდან, სანამ გურუს ემორჩილება. კარმა ბოლომდე არაა დამწვარი და მოქმედებს მასზე, მაგრამ გურუსადმი მორჩილების გამო იგი დაცულია ამ კარმისგან. ამაში მდგომარეობს საოცარი კანონზომიერება: სულიერ ურთიერთობებს აქვთ ძალა აგვაცილონ ცუდი კარმის ზემოქმედება. გვეცვლება გემოვნება და რაც ადრე გვაინტერესებდა, ის თანდათან უფრო ნაკლებად გვაინტერესებს.

პირველი ეტაპი გონების განვითარების გზაზე არის ის, რომ ჩვენ თავთან ან სხვებთან ვაღიარებთ, რომ გვიჭირს რჩევის მიღება და გვირჩევნია ჩვენი სურვილებით ვიმოქმედოთ. გამოცდილებით და საკუთარ შეცდომებზე დაკვირვებით ადამიანი მიაღწევს იმ მდგომარეობას, როცა მიხვდება რომ გონივრული მოქმედება და ცოდნისადმი მორჩილება უფრო მეტი სიკეთის მომტანია და პრაქტიკული რეალიზაციის ძალაც მიეცემა ამის შესასრულებლად. ეს ძალა კი მოდის იმ ადამიანებთან ურთიერთობით, ვინც სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობს.

მეორე ეტაპი, მას შემდეგ რაც ცოდნისადმი მორჩილებას გამოიმუშავებს, არის ის, რომ ჩვენ სხვა ადამიანებშიც ვხედავთ ამ ცოდნას და ვხვდებით, რომ ყველა ადამიანშია სიმართლე. ჩავატაროთ ასეთი სავარჯიშო: გაიხსენეთ თქვენი ახლობლები, ნათესავები და დაფიქრდით, არის თუ არა მათში სიმართლე? (აქ იგულისხმება ის სიმართლე, რომელიც საერთოა ყველასთვის, ანუ ზესული (პარამატმა, სულიწმინდა) და არა საკუთარი სიმართლე). ამით ჩვენ ვისწავლით ზესულის (უმაღლესი ჭეშმარიტების) დანახვას ყველა ადამიანში. თუ ჩვენ სიმართლეს ვხედავთ იმაშიც კი, ვინც გულს გვტკენს, ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ მორჩილების გზით მივდივართ. პატიება სინამდვილეში გონების თვისებაა და არა ჭკუის. მხოლოდ სიტყვებით პატიება არაფერს ნიშნავს. აპატიო, სინამდვილეში ნიშნავს, რომ არანაირი პრეტენზია აღარ გქონდეს ამ ადამიანზე, მიუხედავად იმისა, რომ ადრე ძალიან გატკინა გული. თანდათან ვხვდებით, რომ სიმართლე ყველა ადამიანშია, მიუხედავად იმისა, ემორჩილება ეს ადამიანი ამ სიმართლეს თუ არა. უნდა მივხვდეთ, რომ ვინც გვაბრაზებს, ვინც გულს გვტკენს, უბრალოდ ინსტრუმენტია ჩვენი საკუთარი ბედის ხელში. და როდესაც ამას გავაცნობიერებთ, აღარ დავადანაშაულებთ მათ. სწორედ ამ კანონზომიერების შეცნობის შემდეგ მოდის ჭეშმარიტი მიტევება. ანუ ვხედავთ, თუ როგორ მართავს სიმართლე (ზესული) ადამიანს და აიძულებს ჩემს წინააღმდეგ მოქმედებას. ამის გაცნობიერების შემდეგ ვხვდებით, რომ პრეტენზია ამ ადამიანის მიმართ, იგივეა, რაც პრეტენზია მასში არსებული ზესულის მიმართ და შესაბამისად ღმერთის მიმართ. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ეტაპია და ამის გაცნობიერების გარეშე ადამიანი წინ ვერ წავა სულიერ ცხოვრებაში. ყველა სასჯელი, რომელიც სხვა ადამიანებისგან მოდის, უნდა მივიღოთ, როგორც ღმერთის წყალობა, რამეთუ ღმერთი ამ ადამიანის მეშვეობით გვასწავლის და გვზრდის.

სათნოების გუნაში მყოფ ადამიანი, როცა რაიმე ცუდი შეემთხვევა, რა თქმა უნდა განიცდის, მაგრამ ცოდნისადმი მორჩილების გამო იცის, რომ ამ ყველაფერში რაღაც კანონზომიერებაა და საკუთარ თავში ეძებს ძალებს, რომ გაარკვიოს, თუ რატომ დაემართა ასე. შემდეგ კი იღებს ამას და ეგუება. ასეთი გაგება მხოლოდ სულიერი გონების მეშვეობით მოდის.

არსებობს ცხოვრების ორი ტიპი: აქტიური და პასიური. აქტიური ცხოვრება სინამდვილეში სულიერ აქტიურობას ნიშნავს და არა იმას, რომ ჩვენს კარმას (დინებას) მივყვეთ. ვედებში კი ნათქვამია, რომ კალი იუგაში, ნების თავისუფლების და სულიერი აქტიურობის მხოლოდ ერთი გზა არსებობს: ღმერთის წმინდა სახელების გალობა და რაც შეიძლება ხშირად გამეორება (მანტრები და ლოცვები). მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეგვიძლია სულიერ პლატფორმაზე გადასვლა და კარმისგან დამოუკიდებლად არსებობა. ყოველდღიური ასეთი პრაქტიკის გარეშე ვერ ვიქნებით ჭეშმარიტად ბედნიერები კალი იუგაში. ეს შეუძლებელია! ყოველდღე უნდა ვიკითხოთ მანტრა (ან ვილოცოთ) რომ ნელ-ნელა, თანდათან გადავიდეთ სულიერ პლატფორმაზე. შედეგად მივაღწევთ ჯერ სათნოების გუნას, მერე კი სულიერ ხედვას. პოზიტიური აზროვნება გადააჭარბებს ნეგატიურს. მხოლოდ ამითაა შესაძლებელი გონების განვითარება (ბუდჰი იოგა).

როდესაც ადამიანი მორჩილებით ეპყრობა სხვებს, ამის შემდეგ იწყებს საკუთარ თავში ამპარტავნების, სიამაყის და საბოლოო ჯამში ცრუ ეგოს უფრო ნათლად და მკაფიოდ დანახვას. მორჩილების ყოველ წუთში ეს ცრუ ეგო უფრო მკაფიოდ გამოვლინდება და სწორედ ამ დროს ვაცნობიერებთ, რა გვიშლის ხელს ღმერთის სიყვარულში და სულიერ განვითარებაში. ბჰაგავად გიტაში ნათქვამია რომ სწორედ ცრუ ეგოა ჩვენი ყველაზე დიდი მტერი და ეს ყველაზე ნატიფი და ძნელად მოსახელთებელი სტრუქტურაა. მისი მთავარი ფუნქციები კი ავხორცობა და ვნებაა. ანუ მიტაცების სურვილი, პრინციპი – “მე მსურს!” რაც უფრო მეტად გამოვიმუშავებთ მორჩილებას, მით უფრო კარგად ვხედავთ ჩვენს ამ ყველაზე დიდ მტერს...

მხოლოდ იმის შემდეგ, რაც ადამიანი სწავლობს ცრუ ეგოს დანახვას, მას უკვე შეუძლია, რომ დაამარცხოს ცრუ ეგო (მესამე ეტაპი). დამარცხება არ ნიშნავს მის გაქრობას. ნატიფი სხეულიდან ცრუ ეგო არსად არ მიდის და ის მუდამ იქ ცხოვრობს, რადგან მის გარეშე სხეული ვერ შეძლებს ფუნქციონირებას, მაგრამ მას უკვე ძალა აღარ ექნება გონებაზე, ვერ დაიპყრობს გრძნობებს და ვერ გაიმარჯვებს ჭკუაზე. როგორც კი ნაწილობრივ მაინც დავამარცხებთ ცრუ ეგოს, მაშინვე ვხვდებით, თუ რა სახიფათოა იგი და რამდენად “არ უწყიან” ადამიანებმა, თუ “რასა იქმან.” ვხვდებით, რომ ყველა ადამიანი, რომელიც საძაგლობებს და სისულელეებს აკეთებს, გაუცნობიერებლად, რობოტივით მოქმედებს.

გავიგებთ რა ცრუ ეგოს ძალას, მოვიპოვებთ შემდეგ თვისებას, რომელიც ჭეშმარიტ ცოდნას წარმოადგენს – ეს სულიერი განვითარების მეოთხე ეტაპია და მას ეწოდება ძალადობაზე უარის თქმა. ამ ეტაპზე რეალურად ვხვდებით, რომ ყველა საკუთარი პრობლემის მიზეზი ჩვენ თვითონ ვართ. რადგანაც როცა სხვას ვთვლით ჩვენი პრობლემების მიზეზად, ამას მივყავართ ძალადობამდე.

არსებობს ძალადობის სხვადასხვა სახე:

პირდაპირი ძალადობა - უხეშობა, ფიზიკური ძალადობა, ღია აგრესია, ჩხუბი, ყვირილი, უტიფრობა, თავხედობა და ა.შ. (ჭარბობს მამაკაცებში)

ფარული ძალადობა – წყენა, საყვედური, განკითხვა, სიძულვილი, გაბრაზება და ა.შ. (ძირითადად ახასიათებთ ქალებს).

ამავე (მეოთხე) ეტაპზე ვამყარებთ მტკიცე კავშირს სინდისის ხმასთან, რადგან სწორედ ცრუ ეგო ფარავდა ჩვენგან სინდისის ხმას. ხშირად ამ ეტაპზეც ხდება ისე, რომ ძალიან “უსამართლოდ” გვექცევიან, ძალიან გვტანჯავენ და გვტკენენ გულს, და ჩვენც ვბრაზდებით, ვსაყვედურობთ, ვჩხუბობთ, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც ვხვდებით რომ ამ ყველაფრის მიზეზი ჩვენ თვითონ ვართ და როცა ყველაფერი ჩაივლის ვაღიარებთ ამას.

გონების განვითარების მეხუთე ეტაპზე ადამიანი უკვე რეალურად (პრაქტიკაში) ხდება არამოძალადე. როცა ვინმე გვაწყენინებს, არის საპასუხო ქმედების ორი ვარიანტი: ან უნდა ვუპასუხოთ აგრესიით, ან უნდა მოვითმინოთ. მოთმინება გუნების მიხედვით სამგვარია:

მოთმინება უმეცრების გუნაში ნიშნავს – “დღეს მოგითმენ და ბოღმას დავიგროვებ გულში, და მოთმინების ფიალა რომ ამევსება მერე ნახავ რასაც გიზამ!”

მოთმინება ვნების გუნაში ნიშნავს – თავის შეკავებას საპასუხო რეაქციისგან, მაგრამ აგრესიის გულში დაგროვებას.

მოთმინება სათნოების გუნაში ნიშნავს – გონების ჩართვას. პირველ რიგში ასეთი ადამიანი ცდილობს გაარკვიოს და გააანალიზოს, თუ რა მოხდა... ამის ნათელი მაგალითია არჯუნა, რომელმაც გადამწყვეტ მომენტში ბრძოლაზე უარის თქმა დააპირა და მშვილდიც კი გაუვარდა ხელიდან, მაგრამ მაშინვე ჩართო გონება და დაფიქრდა, ხომ არ ცდებოდა? მაშინვე კრშნას მიმართა თხოვნით, რომ დაერიგებინა, შემდეგ კი მოთმინებით და მორჩილებით უსმენდა მას. სანამ საბოლოო გადაწყვეტილებას მიიღებს, სათნო ადამიანი გონებას რთავს და ცდილობს გაიგოს, სწორად იქცევა თუ არა. მოთმინება სათნოების გუნაში, გონების ფუნქციაა (განვითარების შესაბამის ეტაპზე).

მხოლოდ მას შემდეგ (მეექვსე ეტაპი), რაც აგრესიისგან და ძალადობისგან განთავისუფლდება, ადამიანი მოიპოვებს ჭეშმარიტი უბრალოების თვისებას. აქ უბრალოება გულუბრყვილობაში არ უნდა აგვერიოს. უბრალოება ნიშნავს საკუთარი ცოდვების ხედვას. უბრალო ადამიანი საკუთარ თავს ეკითხება: “რა მაქვს საამაყო?” წმინდა ადამიანი ყოველ წამს ხედავს თავის ცოდვებს და ხვდება, რომ არაფერი აქვს საამაყო.

მეშვიდე ეტაპი – უბრალოება აძლევს ადამიანს უნარს, რომ შეიცნოს წმინდა ადამიანების ამაღლებული თვისებები. მხოლოდ უბრალოს შეუძლია, რომ წმინდანს გაუგოს. რადგან თავად წმინდანიც ძალიან უბრალოა და მისი გაგება მხოლოდ ამ თვისებით შეიძლება. სულიერად რაც უფრო განვითარებულია ადამიანი, მით უფრო უბრალო და უშუალოა იგი ურთიერთობებში. უბრალო კი ადვილად ცნობს უბრალოს, ამიტომ მხოლოდ უბრალო ადამიანს შეუძლია გამოარჩიოს წმინდანი სხვა ადამიანებისგან. უბრალოება სიამაყის საპირისპირო თვისებაა. ამ ეტაპზე ადამიანს ძალიან ადვილად შეუძლია, რომ იპოვოს ჭეშმარიტი სულიერი მოძღვარი.

მერვე ეტაპზე, მას შემდეგ რაც ჭეშმარიტ სულიერ მოძღვარს იპოვის და ინიცირებას მიიღებს მისგან, გონება ძალიან დიდი სისწრაფიდ იწყებს განწმენდას. ცოდვები და კარმული სამსკარები ძალიან ჩქარა იწვება.

მეცხრე ეტაპზე ადამიანს უჩნდება ჭეშმარიტი ბედნიერების ხედვის უნარი. უჩნდება მტკიცე და ურყევი მიზანდასახულობა. ადამიანი უკვე უშუალოდ ხედავს ბედნიერების წყაროს. ცნობიერების ამ მდგომარეობას ეწოდება მიზანსწრაფულობა. უმაღლესი ბედნიერების ხედვის გარეშე კი ადამიანს არ შეუძლია რომ ჭეშმარიტი მიზანსწრაფულობა გააჩნდეს.

მეათე ეტაპზე ჩნდება სულიერ დროსთან კონტაქტი და იწყება ბრძოლა მატერიალურ დროსთან. ანუ ჩნდება დისციპლინა. მატერიალური დრო გვაიძულებს მოვდუნდეთ, გვაძინებს, ჭამის სურვილს აღგვიძრავს და ტონუსიდან გვაგდებს, დისციპლინა კი ნიშნავს აჯანყებას ამის წინააღმდეგ. მიზანსწრაფული ადამიანი ყოველ წამს ცდილობს რომ სულიერი პრაქტიკით იყოს დაკავებული.

მეთერთმეტე ეტაპზე თვითდისციპლინა აღწევს ისეთ დონეს, როცა ადამიანი სრულიად განჯაჭვულის გრძნობათა დაკმაყოფილების ობიექტებისგან. ამ დროს უკვე შეუძლია ცხოვრების განდეგილური წესი მიიღოს (თუმცა განდეგილობის მიღება უფრო ადრეც შეიძლება მოძღვრის წყალობით და კურთხევით).

მეთორმეტე ეტაპზე ადამიანი მთლიანად თავისუფლდება ცრუ ეგოიზმისგან და ჭეშმარიტი უანგარობის თვისებას მოიპოვებს. ამ დროს საკუთარი თავისთვის საერთოს აღარაფერი უნდა, სიცოცხლესაც კი დათმობს ღმერთის ან სხვა ადამიანების გულისთვის. მსხვერპლი ეგოისტურიც არსებობს, ამ დროს კი მთლიანად უანგაროა.

მეცამეტე ეტაპზე ადამიანი აცნობიერებს, რომ მატერიალურ სამყაროში დაბადება ბოროტება და უმეცრებაა, რადგან ამას ბოროტი ქმედებებისკენ მივყავართ, შესაბამისად ავადმყოფობებისკენ, სიბერისკენ და მტანჯველი სიკვდილისკენ. ანუ ამ ეტაპზე ხდება ბოლომდე გაცნობიერება იმისა, რომ დაბადება, სიკვდილი, სიბერე და ავადმყოფობა ბოროტებაა. ხდება ამქვეყნიურ ბედნიერებაზე საბოლოო უარის თქმა.

მეთოთხმეტე ეტაპზე ადამიანი იძენს უიშვიათეს ნიჭს იმისა, რომ ჰქონდეს ღმერთისადმი უზარმაზარი სწრაფვა. ამ დროს ხდება ჭეშმარიტი განჯაჭვა ყველა მატერიალური ბედნიერებისგან.

მხოლოდ მეთხუთმეტე ეტაპზე, რაც არ უნდა სასაცილო ან სამწუხარო იყოს ეს, ადამიანს მხოლოდ ამ ეტაპზე უჩნდება ბოლომდე სწორი დამოკიდებულება ახლობლებისადმი, თავისი მოვალეობისადმი, საზოგადოებისადმი და სხვა დანარჩენისადმი. მხოლოდ ამ ეტაპზე შეუძლია რომ მისცეს სწორი რჩევები ყველას, თუ როგორ იცხოვრონ, როგორ განვითარდნენ და ა.შ. ერთი მხრივ არის განჯაჭვულობა, მეორე მხრივ კი საკუთარი მოვალეობების უანგაროდ შესრულების სურვილი.

მეთექვსმეტე ეტაპი: განთავისუფლდება რა კარმის მძიმე ტვირთისაგან, ადამიანი ხდება გაწონასწორებული ჭირშიც და ლხინშიც. ანუ ხდება აბსოლუტური განჯაჭვულობა საკუთარი კარმისგან. და შესაბამისად მატერიალური გუნებისგან (თავად სათნოების გუნისგანაც კი).

მეჩვიდმეტე ეტაპი: იმყოფება რა ღრმა სიმშვიდის ამ მდგომარეობაში, ადამიანი ნათლად ხედავს, რომ ცხოვრების ჭეშმარიტი დანიშნულება ესაა უყოყმანო, უანგარო და მტკიცე ერთგულება ღმერთისადმი.

მეთვრამეტე ეტაპი: ასეთ ადამიანს უჩნდება ძლიერი მისწრაფება – იცხოვროს ისეთ ადგილას, სადაც არ არის უმეცრება. ანუ მას უნდა წმინდა ადგილას ცხოვრება. (აქ იგულისხმება ასევე ტაძარი, რომელიც ჩვეულებრივ ქალაქშია).

მეცხრამეტე ეტაპი: ასეთ ცხოვრებას მიყავს იმის მწვავე შეგრძნებამდე, რომ უნდა ავიცილოთ არასასურველი ურთიერთობები და უნდა ვეძებოთ ამაღლებული ურთიერთობები.


გაგრძელება იქნება...