ლოცვა ბოროტი აგარიანების შესამუსრად, ცვლილებები დილის ლოცვებში პარამეტრები

[Iona]

დილის ლოცვებში მთლად ბოლოს იყო ერთი ლოცვა სადაც იყო ლოცვა რომ თAვხედი კადნიერი და ბილწი აგარიანელები შეემუსრა უფალს და ხოლო "მართმადიდებელთა რქაი" აღემაღლებინა -

ერთ რამდენიმე წლის წინ ერთ დღეს ვიყიდე ახალი ლოცვანი და აღმოვაჩინე რომ რაღაც ცოტა უფრო მალე ვკითხულობდი ამ ლოცვებს ვიდრე მამაჩემის ძველი ლოცვებსი წიგნიდან.
რო დავაკვირდი მივხვდი რომ ერთი ლოცვა აკლდა. მე გადავწყვიტე რომ რაღAც შეეშალათ დამბეჭდავებს და ცოტა ხნის მერე ვიყიდე სხვა ლოცვანი - იქაც რო აღარ იყო ეს ლოცვა მაშინ მივხვდი რომ უბრალოდ დაარედაქტირეს და "შემცირებაში" მოაყოლეს ეს უკანასკნელი.

სიმართლე ვთქვა ჩემში ცოტა უხერხულობას კი იწვევდა ეს აგარიანთA შემუსვრის ლოცვა მაგრამ მაინც
საინტერესოა ან ვინ ჩასვა ეს ლოცვა დილის ლოცვებში თAვიდან ანაც მერე ვინ ამოიღო იქიდან და რა მოსაზრებით გააკეთA ეს. ?

[terra]

Iona

აგარიანელები მუსულმანები უნდა იყვნენ რამდენადაც მე ვიცი.

ეს - ახლა.

მანამდე კი :

არაბი (მომთაბარეს, მოხეტიალეს ნიშნავს) ტომების ცხოვრებაში იმთავითვე გარკვეული ადგილი ეჭირა რელიგიურ, წარმართულ რწმენა-წარმოდგენებს. მათთან გავრცელებული იყო ანიმიზმიც (რწმენა იმისა, რომ ყველა საგანი სულიერია), ფეტიშიზმიცა (უსულო საგნების თაყვანისცემა) და მნათობების თაყვანისცემაც. ისინი დიდ პატივს მიაგებდნენ ქალღმერთების დედას, ლათს. მოხეტიალე ბედუინებში გავრცელებული იყო ცის კულტიც. ვარსკვლავებს კი „ღმერთების ქალიშვილებს“ უწოდებდნენ. არაბები თავს ბიბლიური აბრაამის ძის, ისმაილის შთამომავლებად თვლიდენ და ამიტომაც ისმაილიტებად იწოდებოდენ. მათ აგრეთვე აგარიანებსაც უწოდებდნენ, რადგან ისმაილს, აბრაამის უკანონო შვილს აგარისაგან (2024 წ ქ.შ.-მდე), დარჩა 12 ძე და ყველა ისინი სახლობდნენ „ხავილადან მოყოლებული შურამდე, ეგვიპტის გასწვრივ, აშურისკენ“ (დაბ. თ. 25-18)). ისინი დიდ პატივს მიაგებდნენ უმაღლეს ღმერთს, რომელსაც არ ჰქონდა სახელი ან არ შეიძლებოდა მისი სახელის ხსენება. ღმერთების სიმრავლეში არაბები ძირითადად უპირატესობას ანიჭებდნენ თავიანთი გვარების ღვთაებებს და მათ გამოსახულებებს კერპების სახით სალოცავად ქალაქ მექაში, ქა-ბას ტაძარში დგამდნენ. მარტო ამ ერთ სალოცავში კერპებისა და ჯინების 300-მდე გამოსახულება მდგარა. ისინი გამორჩევით ეთაყვანებოდნენ ქვებს. ყველა ამ ქვას კუბის ფორმა ჰქონდა, რის გამოც ეწოდებოდათ ქა-ბა (კუბს ნიშნავს). ჯერ კიდევ მუჰამედამდე ყველა არაბისთვის ქა-ბა იყო წმინდა ადგილი, რომელიც აერთიანებდა ყველა ტომს. დღესასწაულზე აუცილებელი იყო ტაძრის ირგვლივ შემოვლა და მსხვერპლის შეწირვა. სიცოცხლეში ერთხელ მაინც ქა-ბაში თაყვანისცემა და ხელით შეხება „შავი ქვისა“ პილიგრიმისთვის სავალდებულოდ ითვლებოდა. არაბ ტომთა გაერთიანების პროცესში თანდათან გამოიკვეთა რამდენიმე წარჩინებული გვარი, რომელთა შორის გარკვეული პრივილეგიებით სარგებლობდნენ მუჰამედის წინაპრები - ყურშეიტები. სწორედ მექაში მცხოვრები ამ გვარის ღვთაება ყოფილა ალაჰი, ხორცშესხმული „შავ ქვაში“. ღმერთის ეს მუსულმანობამდელი და ძალზე ძველი სახელი თავისი ფუძით (ილიაჰ) უკავშირდება ღვთის ძველ ებრაულ სახელს ელ-ს, ელოი-ს, (ელოჰიმ-ი - საპატიო მრავლობითში). ასე, რომ მუჰამედს იმ ღმერთისათვის, რომლის წინასწარმეტყველადაც თავი მიაჩნდა, სახელის გამოგონებაც კი არ დასჭირვებია. მოგვიანებით, მისი ბრძანებით, დაამსხვრიეს ყველა კერპი, გარდა ალაჰისა (ამ შემთხვევაში ის გულისხმობდა „შავ ქვას“). ასე დაწინაურდა ყურშეიტების გვარის ღვთაება ალაჰი და იქცა არაბების ერთადერთ ღმერთად.