ვინც ცოდვას არ ებრძვის , მას ვერ სძლევს !, თეოფანე დაყუდებულის მიხედვით ... პარამეტრები

[ლილიანა]

მებრძოლმა საჭურველი უნდა აისხას , ამასთანავე უნდა იცოდეს , ვის წინააღმდეგ იომოს და როგორ იომოს .....


ცოდვის წინააღმდეგ ბრძოლის საჭურველია :ლოცვა , ეკლესიაში სიარული , სრული მორჩილება( ღვთის მცნების )ღვთის სიტყვისა და წმინდა მამათა თხზულებების კითხვა , გონების სიფხილზე და ყურადღება თავის მიმართ ,ხორციელი შრომა , მრვიძარება , მუხლმოდრეკა , განმარტოება , საცნობელთა დაცვა , თავშეკავება , მარხვა.მაგრამ მათი არაკეთილგონივრული გამოყენება და ჯეროვანი მიზნისკენ მიუმართაოვა ცოდვის ძლევის ძალას გართმევთ .
აღჭურვის მიზნად ჩვენში დამკვიდრებული ცოდვის განსაზღრა და ძლევა უნდა დავისახოთ
რომელი ცოდვა მკვიდრობს ჩვენში ? - თავისმოყვარეობა , მისგან გამომდინარე ცნებათა მთელი ლაშქრით . თავისმოყვარება . მათგან ამოიზრდებიან რტოები - ამაო მედიდურება , სიძულვილი , შური , მრისხანება , მოწყინება , სურვილები . ვნებები რომ არ გვეუფლებოდნენ , ჩვენ მუდამ სწორად მოვიქცეოდით

ახლა მოკლედ მიგითითებ , როგორ უნდა იბრძოლოთ ანუ როგორ აწარმოოთ სულიერი ბრძოლა და როგორ გამოიყენოთ სულიერ საჭურველი ...
ნუ წამოიწყებთ ომს ვნებათა მთელი ლაშქრის წინააღმდეგ ვერაფერს გახდებით , არამდეს აღიჭურვეთ ყოველთვის ამ ვნებების წინააღმდეგ , რომელიც გმძლარობთ .
სასწრაფოთ გაემიჯნეთ მტერს და დაუპირისპირდით სულიერი ბრძოლა არ ჰგავს ხორციელს : აქ მტერიც და ჩვენც ერთ სულში ერთ გულში ვიმყოფებით . ჩვენ გვგონია , რომ ჩვენ შემაშფოთებელი - ვნება ჩვენი ბუნებაა , და მისი დაკმაყოფილებისაკენ ამიტომაც ვისწრაფით , არადა ვნება არ არის ჩვენი ბუნება , არამედ მტერია ჩვენი .
ვნების აღძვრისთანავე რომ ვასწრებდეთ ვნების ჩენგან გამიჯვნას , მის დაკმაყყოფილებისკენ სწრაფვის ნაცვლად , წინ აღვუდგებოდით მას .




"ვნებებთან ბრძოლას სწავლა უნდა ამგვარი სწავლის დროს აი რა ღონე უნდა ვიხმაროთ : გონებით ჩაუღრმავდეთ ჩვენ შინაგან ადამიანში მასში ჩვენი შინაგანი მოწმე , ჩვენი გულის უტყუარი სარკე - სინდსი გვაქვს მაგრამ ის მიგდებულია და ხშირად გასვრილიც "

[მაიკო]

ზიარებიდან ერთი კვირის მანძილზე ძალიან ბევრ ცოდვებს ჩავდივარ და მრცხვენია (ალბათ მაშინ ვუკვირდები განსაკუთრებულად), მერე თუ აღარ წავედი ეკლესიაში, ნელ-ნელა აღარ განვიცდი თითქოს ამ ცოდვებს, მერე ლოცვების კითხვასაც კი ვწყვიტავ, ვაჯერებ ხოლმე ჩემს თავს რომ აზრი არა აქვს, ამდენი ცოდვების შემდეგ ლოცვის წაკითხვას, მითუმეტეს მაშინ გახსენდება რაღაც სისულეეები და ხვდები რომ ლოცვა უკვე წაგიკითხავს... ასე სულ რომ ჩამოვშორდები ხოლმე, მაშინ მეწყება დეპრესია და ისევ ეკლესიას ვუბრუნდები... თავისუფლება არ უნდა მივცე მემგონი ჩემს თავს. ახლაც ერთი კვირაა გასული ზიარებიდან, ახალი მოძღვარი მყავს და მითუმეტეს მრცხვენია იგივე ცოდვების თქმა, მაგრამ ახლა ვიცი რომ არ დავუთმობ ჩემს თავს, ღმეთი დამეხმარება....