პოეზია |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
პოეზია |
Irine |
Aug 24 2006, 10:13 PM
პოსტი
#1
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 172 რეგისტრ.: 16-August 06 წევრი № 63 |
პოეზია ყველას გვიყვარს.
მოდით აქ დავწეროთ ჩვენი საყვარელი ლექსები წმინდა ილია მართალი (ილია ჭავჭავაძე) ლოცვა მამაო ჩვენო, რომელიცა ხარ ცათა შინა, მუხლმოდრეკილი, ლმობიერი ვდგავარ შენ წინა; არცა სიმდიდრის, არც დიდების თხოვნა არ მინდა, არ მინდა ამით შეურაცხვჰყო მე ლოცვა წმინდა... არამედ მსურს მე, განმინათლდეს ცით ჩემი სული, შენგან ნამცნების სიყვარულით აღმერნთოს გული, რომ მტერთათვისაც, რომელთ თუნდა გულს ლახვარი მკრან, გთხოვდე: „შეუნდე, - არ იციან, ღმერთო, რას იქმან!“ 1858 კიდევ ერთი ლექსი მედეა კახიძე ვისაც სიყვარული შეუძლია იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს, ვისი ცხოვრების გზაც შვეულია, ვისაც არასოდეს გაუმართლდა, მაინც სიხარული შეუძლია. ვისაც იმედები პურად ყოფნის, ვინც მთელ ქვეყანაზე ეულია, ვისაც, სიყვარულით უარყოფილს, სხვისი სიყვარული შეუძლია. იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს, ვისი სიმღერებიც მწუხარია, ვისაც სიხარული გაუავდრდა, სხვისი გაღიმება უხარია! ვისაც შეუძლია ატირება, მზით და სიკეთით ძლეულია, დიდი შეცოდების პატიება ვისაც დიდსულოვნად შეუძლია! ვისაც უხარია ყველაფერი - ტყეებია თუ ველებია, ვინც ჩვენი მამულის ფერად ფერებს ვერა და ვერაფრით შელევია! ვისაც არასოდეს გაუვარდდა, მაინც იმედებით გრძნეულია, ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს, ვისაც სიყვარული შეუძლია! -------------------- "მოიპოვე სულიერი სიმშვიდე და შენს გარშემო სხვებიც გადარჩებიან." წმ. სერაფიმე საროველი |
დავით ივერიელი |
Sep 13 2006, 02:28 PM
პოსტი
#2
|
Illuminatus ჯგუფი: Members პოსტები: 1,988 რეგისტრ.: 27-July 06 მდებარ.: L.o.r.i.e.n. წევრი № 21 |
ჩემი ყვალზე საყვარელი პოეტის, ველაზე საყვარელი ლექსი:
სადღაც და ვიღაც ირგვლივ სივრცეა და ფიქრი ბევრი, ეს ცეცხლიანი სურვილიც მოკვდა, სადრაც, შორს, ტყესთან, მატარებელი სადგურს კივილით მიუახლოვდა. სადღაც სანთელი იწვის კუბოსთან და იბურება ქალაქი ნისლით, სადღაც დეპეშას ღებულობს ფოსტა და აპარატის რაკრაკი ისმის. ალაბათ, ქარები დღესაც გვეძებდა, რპმ კვდება გული მსოფლიო ღერძი. იქ, ლაზარეთის საშიშ კედლებთან, სწუხს ავადმყოფი და სიკვდილს ებრძვის. ხშირად მიცქერის უღირსი თვალი, მე შენზე ფიქრი ვე დავამთავრე. სადღაც ზის გემზე მწუხარე ქალი და ზღვიდან უმზერს გადახრილ მთვარეს. მე ვწუხვარ, რომ აქ არავინ არის, მოკლდება რიცხვი ჩემი დღეების. იქ, სადღაც, ტყეში, შრიალებს ქარი და კაცებივით დგანან ხეები. ალბათ, იქ ვიღაც გარდაიცვალა (გავიდა ღამე და ვნება მწველი), ის არ მეყოფა, რაც რომ ვიწვალე, და კიდევ სხვაგვარ წამებას ველი. ტერენტი გრანელი 1924 და აი ეს ისტყვები მიყვარს ტერენტის ლექსიდან უმიზნო ხეტიალი: "შენ, დედამიწავ უფრო მაშინებ, როცა ოცნებით ძეცას მოვიარ, წმინდაო ღმერთო, რად გამაჩინე, მე ხომ სიცოცხლე არ მითხოვია?!" -------------------- მერე რა რომ . . .
|
მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 28th September 2024 - 05:32 PM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი