პატრიარქის ქადაგებები, (ბეჭდური ვერსია) პარამეტრები

[Irine]

ყველას ძალიან გთხოვთ, აქ დავწეროთ ნაწყვეტები პატრიარქის ქადაგებებიდან







ბედნიერის ის ადამიანი, რომელსაც ღვთის იმედი აქვს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მას აქვს რწმენა, სიყვარული და სასოება. როცა ადამიანი კარგავს ყოველივე ამას, როცა საკუთარი ნებით მოქმედებს და სურს, თავისი ძალით მოიწყოს ბედნიერი ცხოვრება, ამ შემთხვევაში, ხშირად უფალი ადამიანს ან ერთს რაიმე მძიმე განსაცდელს უგზავნის. განსაცდელი ადამიანს იმიტომ კი არ მოევლინება, რომ ღმერთს მისი დასჯა სურს, არამედ, უპირველეს ყოვლისა, იმიტომ, რომ ადამიანს რწმენა მოეცეს. უფალი ამ განსაცდელით ცდილობს ადამიანს თუ ერს ჭეშმარიტი სარწმუნოება დაუბრუნოს.

* * *


თაობათა ერთობა და ერთსულოვნება დღეს ჩვენი ქვეყნისათვის სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა. ეშმაკი ჰყოფს და აპირისპირებს, ღმერთი კი აერთიანებს და არიგებს.

* * *

ღმერთმა ინებოს, რომ ყოველი თქვენგანი მადლით სავსე გავიდეს ტაძრიდან.

* * *

ღრმა აზროვნებასთან ზიარება ბავშვს მეტად გაუადვილებს სხვა საგნების ათვისებას. ამასთან, ჩვენ აღვზრდით ნამდვილად ჭკვიან ახალგაზრდებს, რომლებიც იცხოვრებენ და იმოქმედებენ არა მხოლოდ ემოციებით, თავისუფალნი იქნებიან მაქსიმალიზმისაგან და ჩვენზე უფრო გონიერად, რწმენითა და სიმართლით წარმართავენ ცხოვრებას.

* * *

მე მხატვარი არ ვარ, მაგრამ ხატვის დროს ვისვენებ. ძალიან მძიმეა ჯვარი კათოლიკოს-პატრიარქისა, მასაც სჭირდება დასვენება, და ხატვა ამაში ძალიან მეხმარება.

* * *

თუ არა ქრისტიანული მადლით ძალმოსილება, როგორ შეძლება ურიცხვ მტერთან ბრძოლით მოღლილი ხალხი, რომ აღეშენებინა ჩვენს მცხეთაში ცას მიბჯენილი სვეტიცხოველი, თბილისისა და ბოლნისის სიონი...

* * *

ჩვენ უპირველესად გაჭირვებულებს უნდა დავეხმაროთ, რომლებიც შორს არიან ღვთისა და ეკლესიისაგან. მიმაჩნია, რომ ყველაზე გაჭირვებული სწორედ ისაა, ვინც ურწმუნოა, გზასაცდენილი და სხვასაც აცდენს.

* * *

როცა ადამიანი კეთილ საქმეს აკეთებს, მასზე გარდამოედინება მადლი სულისა წმიდისა, რაც მთელ მის სახლს, მის ახლობლებს, შვილებსა და შვილიშვილებს ეფინება.

[A.V.M]

სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმიდესისა და უნეტარესის ილია II-ის ქადაგება თამარობის დღესასწაულზე

14 მაისი, 2005 წელი

ქრისტე აღსდგა. ყველას გილოცავთ ამ დიდებულ დღესასწაულს და თქვენთან ერთად ვულოცავ მთელ საქართველოს.

დღეს არის ხსენება წმიდისა კეთილმორწმუნისა მეფისა თამარისა. ძნელია, ადამიანმა სრულიად შეაფასოს თამარის ღვაწლი. თამარი - მეფე, თამარი - დიდი მოღვაწე, წმიდა მეფე თამარი - თავმდაბალი პიროვნება...

საოცარია ადამიანის ცხოვრება! ყველაფერი ღვთის ხელშია: ამაღლება, დამდაბლება, ისევ ამაღლება, ისევ დაცემა და ისევ ამაღლება... ამისგან შედგება მთელი ჩვენი ცხოვრება. აღმოსავლური სიბრძნე ამბობს: `ჰოი, სიხარულო, შენ საწყისი ხარ განსაცდელისა, მწუხარებისა; ჰოი, მწუხარებავ, შენ საწყისი ხარ სიხარულისა~. ეს ფილოსოფიური სიტყვები ჩინეთში გამოითქვა. ერთხელ ჩემთან მოვიდა დელეგაცია ჩინეთიდან, მე ვკითხე მათ: ჩინელებს გაქვთ დიდი სიბრძნე, არსებობს ძველი ჩინური ფილოსოფია და როგორ შეეძლო ასეთ ბრძენ ხალხს, მიეღო კომუნისტური და სოციალისტური იდეები. ერთ-ერთმა მათგანმა ისევ ჩინური ფილოსოფიის მიხედვით მიპასუხა: ადამიანისა და ერის ცხოვრება მსგავსია სპირალის, რომელიც შესდგება ამაღლებისა და დაცემისგან. ეს იდეები რომ მიიღო ჩინეთმა, ნიშნავს იმას, რომ ჩინეთი დაცემის პერიოდში იყოო.

მრავალი ამაღლების ხანა ჰქონია საქართველოს, თქვენ იცით, რომ დავით აღმაშენებელის და თამარის ეპოქა განსაკუთრებულია საქართველოსთვის. ეს არის ის პერიოდი, რომელსაც ჩვენ ოქროს ხანას ვეძახით. რით დაიმსახურა თამარ მეფემ ასეთი დიდება, ასეთი პატივი? უპირველეს ყოვლისა, თავისი დიდი რწმენით, დიდი თავმდაბლობით, გონიერებითა და სიბრძნით. როცა ადამიანს აქვს დიდება, სიმდიდრე, მან არ უნდა დაკარგოს თავმდაბლობა. ბიბლიაში ნათქვამია, რომ ღმერთი ამპარტავანს შემუსრავს და თავმდაბალს მიანიჭებს მადლს. როცა ადამიანი ღებულობს რაღაც სიუხვეს, სიმდიდრეს, დიდებას ან თანამდებობას, მას ასევე უნდა მოემატოს თავმდაბლობაც, რომ ამპარტავნებამ არ გადაწონოს, არ დასძლიოს.

საოცარი პიროვნება ბრძანდებოდა თამარ მეფე. თქვენ იცით მისი ცხოვრებიდან, რომ მიუხედავად იმისა, რომ იმ დროს საქართველო ძლიერი სახელმწიფო იყო, მტერი ხშირად იერიშით მოდიოდა, თამარი კი ჯარს ეკლესიაში დაალოცვინებდა და აზიარებინებდა ხოლმე, თვითონ მეფე კი ფეხშიშველა მონასტერში მიდიოდა, სადაც დღესა და ღამეს ასწორებდა ლოცვაში, სანამ ჯარი გამარჯვებული არ დაბრუნდებოდა. აი, ასეთი იყო თამარ მეფე.

თამარ მეფეს ერთხელ ჰქონდა ასეთი ხილვა: იდგა ორი ტახტი - ერთი დიდებული, ძალიან ბრწყინვალე, მეორე კი - მომცრო. თამარ მეფე წასულა იმ დიდი ტახტისაკენ, მაგრამ ანგელოზს უთქვამს, ეს არ არის შენი ტახტი, არამედ მეორეაო. ჩემზე აღმატებული განა ვინ არის ამ ქვეყანაზე, ამ სახელმწიფოშიო? - გაკვირვებია თამარ მეფეს. "არის. ის შენი მსახურია და მას ეკუთვნის ეგ დიდი ტახტიო", - უპასუხია ანგელოზს, "რით დაიმსახურაო?" - უკითხავს თამარ მეფეს. "თორმეტი მღვდლისთვის მოქსოვა და შეკერა შესამოსელი და ამ შესამოსლით თორმეტ ტაძარში თორმეტი ტრაპეზის წინ სრულდება წირვა, ამიტომ ღმერთმა დიდად მიიღო ეს შესაწირავიო", - მიუღია პასუხად. თამარ მეფეს დილით მოუწვევია თავისი მსახური და უკითხავს: მართლა გააკეთე ესა და ესაო. კი გავაკეთეო, - უპასუხია მსახურს, - მაგრამ არ ვიცი, რაში შემეწევაო. მაშინ უბრძანებია თამარ მეფეს მსახურებისთვის, მოეტანათ მისთვისაც ძაფი, თვითონაც დაუწყია ქსოვა და შეუკერია 12 სამღვდელო შესამოსელი და 12 ტაძარში შეუწირავს. აი, ასეთი თავმდაბალი იყო თამარ მეფე. დარწმუნებული ვარ, რომ დღეს განსაკუთრებით ლოცულობს იგი ჩვენთვის და განსაკუთრებით ეწევა საქართველოს.

ჩვენ ძალიან რთულ დროში ვცხოვრობთ. ბოროტი ძალიან ხშირად კეთილის ნიღბით ინიღბება და ხალხს აჩვენებს, ვითომ კეთილია, სინამდვილეში კი მაცდურია. ადამიანმა უნდა გაარჩიოს, სად არის კეთილი და სად - ბოროტი. მე ხშირად მითქვამს და მინდა კვლავ გაგახსენოთ, ერთი ძალიან პატარა იაპონური ლექსი (საერთოდ, იაპონელები ძალიან გონებამახვილი ხალხია, მათ ძალიან უყვართ სილამაზე. ცნობილია X-XI საუკუნის იაპონური ბაღები, სადაც ყოველი კუთხე-კუნჭული ისეთი მოვლილია, ისე დალაგებულია, ისე დაწყობილი, რომ ადამიანს შეუძლია, საათობით დატკბეს ამ სილამაზით. როცა კითხულობენ, აღმოსავლეთში იაპონიაზე დიდი ქვეყნებიც ხომ არსებობს, რატომ განვითარდა იაპონია ასე სწრაფად, მეცნიერები ამ ფაქტს სწორედ სილამაზის ამ აღქმით ხსნიან). "მოვიდა გაზაფხული და აყვავდა ალუბალი, მაგრამ მოვიდა თოვლი და მე ვეღარ ვარჩევ, სად არის თოვლი და სად არის ყვავილი". ეს სიტყვები ადამიანებზეა ნათქვამი და ნიშნავს, რომ ავტორი ვეღარ არჩევს, სად არის კეთილი და სად - ბოროტი, სად - თოვლი და სად - ყვავილი. მე გული დამწყდა ასეთი დასასრულის გამო, ამიტომ რამდენიმე სიტყვა დავუმატე: "მაგრამ გამოანათებს მზე, თოვლი დადნება და ისევ დავინახავთ ყვავილს". ჩვენ აუცილებლად დავინახავთ ყვავილს, აუცილებლად დავინახავთ სიკეთეს და ეს სიკეთე გადაგვარჩენს ჩვენ. უმაღლესი სილამაზე და უმაღლესი სიკეთე კი არის უფალი.

თამარ მეფის ლოცვით ღმერთმა დალოცოს მთელი საქართველო, ღმერთმა ინებოს, დაგვიბრუნოს თამარ მეფის დიდება, თამარ მეფის დროინდელი რწმენა, მისი თავმდაბლობა, ის სიკეთე, რომელმაც თამარ მეფე ამ დიდების ტახტამდე აღამაღლა. ჩვენთან არს ღმერთი.

დღეს დიდი დღესასწაულია. ამ ტაძარში უკვე რამდენიმე წელია ერთგულად მსახურობს ჩვენი მოძღვარი მამა თეიმურაზ შალვაშვილი. ვითვალისწინებთ რა მის დამსახურებას ეკლესიის წინაშე, იგი დღეს ჯილდოვდება მიტრის ტარების უფლებით. მაგრამ მინდა შევახსენო მას და სხვებსაც, ვისაც უკვე აქვთ მიღებული მსგავსი პატივი, რომ როცა ადამიანი იღებს ჯილდოს, მას თავმდაბლობაც უნდა მოემატოს.

ღმერთმა დაგლოცოთ, ქრისტე აღსდგა. წმიდა მეფე თამარის მეოხებით, დალოცვილი და გახარებული გამყოფოთ უფალმა თქვენ და სრულიად საქართველო.


--------------------------
უწმიდესისა და უნეტარესის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის ქადაგება

ყოვლადწმინდა სამების საპატრიარქო ტაძარი, 9 აპრილი, 2006 წ.

"ისინი მაინც იდგნენ და თავისი მკერდით იცავდნენ საქართველოს პატრიარქს"

სახელითა მამისათა და ძისათა და წმიდისა სულისათა!

ჩვენთან არს ღმერთი!

ძალიან ხშირად ადამიანი ეძებს სასწაულს, ფიქრობს, რომ სასწაულს თუ ნახავს, უფრო მეტად იწამებს და უფრო მეტად განმტკიცდება მასში სულიერი ძალა. ერთხელ, საბჭოთა კავშირის პერიოდში, ცნობილ ფიზიოლოგს, პავლოვს, რომელიც მღვდლის შვილი იყო, ჰკითხეს: ნუთუ თქვენ, მსოფლიოში აღიარებული მეცნიერი მორწმუნე ბრძანდებითო? მან უპასუხა: როცა ჩვენ ვსწავლობთ ადამიანის სისხლს, მორწმუნე კი არა, შეიძლება წმინდანიც გახდე, იმდენად ამტკიცებს იგი ღვთის არსებობასა და მის ძალასო.

ხშირად ჩვენს წინაშეა სასწაული, მაგრამ ჩვენ ვერ ვხედავთ მას. ყველაზე დიდი სასწაული არის თვითონ ადამიანი; იმდენად დიდია მისი სულიერი ამპლიტუდა, რომ იგი შეიძლება ჩავიდეს ჯოჯოხეთში და ავიდეს ზეცად უფალთან. სრულყოფის კიბე იმდენად მაღალია, რომ ჯოჯოხეთიდან იწყება და სასუფეველში მთავრდება, ადამიანი კი შუა ადგილზე დგას. საით წავა, ეს უკვე ღვთისა და ადამიანის ნებაზეა დამოკიდებული. აი, ეს არის ორი ძალა _ ღვთის ნება და ადამიანის ნებისყოფა, რომელსაც წმინდა მამები უწოდებენ სინერგიას, ეს ორი ენერგია უნდა შეუერთდეს ერთმანეთს და ეს ორი ენერგია აცხოვნებს ადამიანს.

დღეს არის ხსენება მარიამ ეგვიპტელისა, საოცარი ცხოვრება ჰქონდა მას. როცა ჩვენ ვუყურებთ დღევანდელ ცხოვრებას და საერთოდ ქართველ ადამიანს, ვხედავთ, რომ ყველაზე მეტად ორი ნაკლი, ორი უარყოფითი თვისება გვამძიმებს, ეს არის ამპარტავნება და ხორციელი ვნებები, ანუ მრუშობა, ეს ორი რამ განსაკუთრებით მძიმედ აწევს ჩვენს ხალხს და ღვთის მადლითა და ძალით ჩვენ უნდა გავთავისუფლდეთ მათგან (უნდა ითქვას, რომ ეს არის საკაცობრიო მძიმე სენი).

მარიამ ეგვიპტელი დაიბადა ეგვიპტეში, 12 წლისა გავიდა სახლიდან და ეწეოდა თავისუფალ ცხოვრებას, მისი ერთადერთი სურვილი იყო, ამ ვნებების ცოდვაში ჩავარდნილიყო და ვინმე შეეცდინა. ერთხელ ხალხი ჯვრის თაყვანსაცემად იერუსალიმში მიდიოდა, მარიამიც წავიდა, მაგრამ არა იმისთვის, რომ თაყვანი ეცა ჯვრისთვის, არამედ იმისთვის, რომ შეეცდინა ვინმე. როცა ტაძართან მივიდა და შიგ შესვლა სცადა, რაღაც უხილავი ძალა გადაეღობა და უკან აგდებდა, ყველა ღონე იხმარა, რომ ტაძარში შესულიყო, მაგრამ ამაოდ.

და აი, ამ დროს მასში სინანულის გრძნობა დაიბადა, მან იგრძნო, რომ მისი ცოდვები ეღობებოდა და უფალი არ უშვებდა ტაძარში, დაიწყო გოდება და ტირილი. ტაძრის კარიბჭის წინ მან აღუთქვა ღმერთს, რომ განეშორებოდა თავისი ცხოვრების წესს, თუ შევიდოდა და თაყვანს სცემდა უფლის ჯვარს.

როგორც კი ეს წარმოთქვა, თავისუფლად შევიდა ტაძარში სხვებთან ერთად, დაემხო ჯვრის წინ და ტიროდა თავისი ცოდვების გამო. შემდეგ ემთხვია ღვთისმშობლის ხატს და მოესმა ხმა, რომ წასულიყო უდაბნოში.

ვიღაცამ მისცა ცოტა ფული, იყიდა პური და აი, ამ პურით წავიდა უდაბნოში, იქ მოღვაწეობდა, ვერავის ხედავდა და ვერავინ ხედავდა მას, გარდა უფლისა, რომელიც მფარველობას არ აკლებდა. გავიდა 17 წელი. მონასტრებში იყო ასეთი წესი, დიდი მარხვის წინ ბერები ღებულობდნენ ერთმანეთისგან შენდობას და მიდიოდნენ უდაბნოში. მათ შორის იყო ერთი ბერი, სახელად ზოსიმე; უდაბნოში ყოფნის დროს მან დაინახა შავი ფერის ლანდი, ეს იყო მარიამ ეგვიპტელი, რომელსაც აღარ ჰქონდა ჩასაცმელი, კანი დამწვარი და გაყინული ჰქონდა მზისა და სიცივისაგან, გაშავებული ჰქონდა მთელი სხეული, მხოლოდ თეთრი თმები იფარავდა. ზოსიმემ იგრძნო, რომ იგი დიდი მოღვაწე იყო და დაედევნა, ლანდი გარბოდა, მოეფარა ამაღლებულ ადგილს და იქიდან გამოსძახა: მამა ზოსიმე, მე ქალი ვარ და ამიტომ ვერ გამოვჩნდები, ვერ დავდგები შენს წინაშე. მარიამი სრულიად უცნობ ადამიანს შეხვდა და უკვე მიმართავს მას სახელით, იმდენად მოხდა მასში ფერისცვალება, რომ მან უკვე იცის უფლის მადლით უცნობი ადამიანის სახელი. შემდეგ სთხოვა, გადაეგდო მისთვის მისი ზედა ტანსაცმელი, რათა შემოსილიყო და წარმდგარიყო მის წინაშე. მართლაც, ზოსიმემ გადაუგდო ტანსაცმელი, იგი შეიმოსა და მან აღიარა ღვთისა და ამ ბერის წინაშე მთელი თავის ცოდვები, ბოლოს სთხოვა ზოსიმეს, მეორედ რომ მოვიდოდა, წამოეღო წმინდა ზიარება, რადგან მთელი ამ წლების განმავლობაში არ მიეღო იგი. ბერმა შეუსრულა ეს თხოვნა. შემდეგ მარიამ ეგვიპტელმა სთხოვა, მოსულიყო იქვე შემდეგ წელიწადსაც. მართლაც, მოვიდა ზოსიმე და მარიამი უკვე გარდაცვლილი ნახა. მან ლომთან ერთად გათხარა მისი საფლავი და უდაბნოში დაასაფლავა. აი, ასეთია მისი ცხოვრება და ღვაწლი.

მინდა ვთქვა, რომ შრომის გარეშე, სულიერი მოღვაწეობის გარეშე ადამიანი ვერაფერს მიაღწევს სულიერ ცხოვრებაში, ადამიანმა უნდა სძლიოს თავის თავს, თავის ვნებებს, თავის ამპარტავნებას; უფალი ბრძანებს: `სასუფეველი ცათაი იიძულების~, უნდა აიძულო შენი თავი და ვინც აიძულებს თავს, იგი მიიტაცებს, მიიღებს ამ სასუფეველს.

რა არის ჩვენი ცხოვრება? წმინდა ბასილი დიდი ამბობს, რომ მთავარი ის კი არ არის, რომ ადამიანი ეცემა, არამედ მთავარი ის არის, რომ ადამიანი ისევ დგება და აგრძელებს თავის სულიერ ცხოვრებას და გზას. უფალი ბრძანებს: `მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე~; ბედნიერია ის, ვინც დადგა ან დგება ამ ცხოვრების გზაზე.

იყო ჩვენთან საპატრიარქოში ერთი მოხუცი მონოზონი. მას ჰქონდა ასეთი სიტყვები: `სცოდავ? მოინანიე და მოემზადე სასუფევლისათვის~. ბედნიერია ის ადამიანი, რომელიც გრძნობს თავის ცოდვას, რომელსაც გააჩნია `განცდაი თვისთა ცოდვათა და არა განკითხვად ძმისა თვისისა~. ასეთი ადამიანი ცხონდება და უფალი მისცემს მას იმ ძალას, რომ სძლიოს თავის თავსა და თავის ვნებებს.

დღევანდელ დღეს დაემთხვა 9 აპრილის ტრაგედია. მახსენდება ის უმძიმესი ღამე, როცა ეს მოხდა. თენდებოდა კვირა დღე, აი, დღესაც დაემთხვა კვირა დღე. მივედი იქ და ვხედავდი, რომ რამდენიმე წუთის შემდეგ დაიწყებოდა ეს საშინელი მკვლელობა. თქვენ იცით და არაერთხელ უჩვენებიათ ტელევიზიითაც, რომ მივმართე ხალხს, შესულიყო ტაძარში. უმრავლესობამ იყვირა, არაო, იქ ყოფნა არჩიეს ტაძარში შესვლას და ამიტომაც მოხდა ეს ტრაგედია. ვუყურებდი იმ საშინელებას და, სამწუხაროდ, ვერაფრით ვშველოდი, ზოგი გარბოდა, ზოგი მართლაც შევიდა ქაშუეთის ტაძარში, შემდეგ დღეებში მოდიოდნენ და მადლობას მეუბნებოდნენ, ჩვენ გადავრჩით, რადგან ტაძარში შევედითო. მახსენდება 9 აპრილის კვირა დილა, როცა იწყებოდა წირვა და სიონის ტაძარში მყოფი ხალხი ხმამაღლა ქვითინებდა.

დღეს ჩვენ ვიხსენებთ მათ სულებს, მათ ღვაწლს, ისინი გარდაიცვალნენ, შეეწირნენ საქართველოს თავისუფლებას; ჩვენ დღეს შევასრულებთ პანაშვიდს მათი სულებისათვის. ამავე დროს უნდა ვიცოდეთ, რომ ყოველი ადამიანის სიცოცხლე არის დიდი მადლი ღვთისა. იმ ღამეს შეიძლებოდა აგვეცილებინა ეს სისხლიანი ტრაგედია, მაგრამ ვერ შევძელით, ალბათ ასე გვეწერა ჩვენ. ასევე მახსენდება _ უცნობი ახალგაზრდების დიდი ჯგუფი შემომეხვია გარშემო, ფიქრობდნენ, რომ შეიძლება სროლაც დაწყებულიყო და გვერდიდან არ მცილდებოდნენ, ვეუბნებოდი, წასულიყვნენ, მაგრამ ისინი მაინც იდგნენ და თავისი მკერდით იცავდნენ საქართველოს პატრიარქს, ღმერთმა დალოცოს ის ადამიანები!

ღმერთმა დაგლოცოთ თქვენ და სრულიად საქართველო; ღმერთმა ინებოს, რომ ასეთი შემთხვევები აღარ იყოს საქართველოში; ღმერთმა ინებოს, რომ მშვიდობა, სიხარული და სიყვარული სუფევდეს ჩვენში და ყოველი ჩვენგანი ღირსი გახდეს სასუფევლისა.

ჩვენთან არს ღმერთი.