ოღონდ სამოთხეში ვიყო პარამეტრები

[qavto]

არქიმანდრიტ ეპიფანე თეოდოროპულოსის ცხოვრებასა და სწავლებანს ვკიტხულობდი და ასეთი ჩემთვის საინტერესო რამ ამოვიკითხე მისი ცხოვრებიდან:
ერთხელ ერთმა მეძველსტირემ თვითდაჯერებით და გაღიზიანებით უთხრა: " თქვენ ახალმესტილეები სამოთხეში ვერ შეხვალთ"
"შევალთ"_ღიმილით უპასუხა ბერმა.
"აბა თუ თქვენ შეხვალთ მე ასეთი სამოთხე არ მჭირდება"
"უბედური ადამიანი ყოფილხარ"_უთხრა ბერმა. "რა შენი საქმეა ვინ ეყოლება ღმერთს სამოთხეში . მან თუნდაც სამოთხეში ნერონთან, კალიგულასთან და ჰიტლერთან ერთად მამყოფოს და მორჩილებად მათი ფეხსაცმლის წმენდა დამავალოს _ მე ეს სულაც არ შემაწუხებს, ოღონდ იქ წამიყვანოს და თუნდაც ყველაზე უკანასკნელი ვიყო"

ამ სიტყვებმა ძალიან დამაფიქრა და თქვენი აზრიც მაინტერესებს თუ სურვილი გექნებათ. რამდენი რამის მორჩილად მიღება შეგვიძლია, ოღონდ სამოთხეში ვიყოთ? და ვაართ კი ნამდვილად იმდენისთვის მზად რამდენიც ჩვენ გვგონია?

[qavto]

რაც შეეხება სამოთხეს, მე მგონი ქრისტიანები იმისთვის კი არ იბრძვიან, რომ სამოთხეში მოხვდნენ, არამედ ყოველი წმინდა მამას და ჩვენც ალბათ უფალთან ყოფნა გვინდა. უფალთან ყოფნას თავისთავად სამოთხეში ყოფნა მოჰყვება, მაგრამ არც ერთი წმინდა მამა არ ამბობდა, ოღონდ სამოთხეში ვიყო... ანუ ვთვლი, რომ აქ საკიტხი არასწორედ არის დაყენებული. არც ჩვენ (რა ვიცი მე ასე ვთვლი) არ ვიბრძვით ანუ არ გვავქს მიზნად ,,ოღონდ სამოთხეში ვიყოთ,, სულაც არა, ჩვენ აქ უფლის სიყვარულს ვსწავლობთ და ვცდილობთ ანუ უფროს სწორედ უნდა ვცდილობდეთ ,,ვიყოთ სრულყოფილი ისე, როგოც უფალია სრულყოფილი. მე მგონი უფრო უფალთან ყოფნა გვინდა, თავისთავად უფალტან ყოფნა სამოთხეც არის, რა ვიცი მე პირადა უფალტან ვისურვებდი ყოფნას, ეს სამოთხეს ნიშნავს თუ სხვა რამეს არ მაინტერესებს დიდად. იმედი მაქვს ზუსტად გამოვთქვი ის, რისი თქმაც მინდოდა.

მე მგონი მთლად სწორედ არ იყო აქ საკითხი დაყენებული. არა?

თავად ამბობ, რომ უფალთან ყოფნა სამოთხეში ყოფნას გულისხმობს.აქედან გამომდინარე სამოთხეში ყოფნაც ხომ ღმერთთან ყოფნაა. სამოთხე გამოხატულებაა იმისა რომ უფალთან ხარ და არა ის კონკრეტული ადგილი სადაც უფალი იმყოფება, რადგან უფალი ყველგანაა სწორედ რომ ყველგან შეიძლება სამოთხე იყოს? არა მგონია. სამოთხე ვფიქრობ ეს სიყვარულისა და მადლის არამატერიალლური გარემოა, რადგან მათ სულიერება ახასიატებტ და არა მატერიალიზმი. და რაოდენ სიყვარულსაც და ტავმდაბლობას ისწავლი კაცი ამ ქვეყანაზე ვფიქრობ რომ იმის შესაბამის დაიმკვიდრებ ადგილს სამოთხეში. ღმერთმა ვფიქრობ ჩემზე უკეტ იცის რა შემიძლია, მე არ ვიღებ ყოველ განსაცდელს რასაც ღმერთი მიგზავნის არადა მხოლოდ ასეტი მორჩილებით შეგვიძლია გავძლიერდეთ. ხოლო მოყვანილი მაგალითში ლენინზე და ა.შ მხოლოდ იმ ბერის სულიერებას ასახავს და არ ვრცელდება ყველაზე რა თქმა უნდა.
თუმცა ის რომ ჩვფენი საქმე არაა ვინ შევა სამოთხეში, ეს ყველას მორჩილებაზე ვრცელდება და არა იმაზე ვისაც უფრო მაღალი სულიერება აქ