რელიგიური საუბრები პარამეტრები

[George Leluashvili]

მოგესალმებით

ასეთი თემა მგონი არ არსებობს და ამიტომ მე აუცილებლად მივიჩნიე ისეთი თემის არსებობა, სადაც ერთმანეთს სხვადასხვა რელიგიურ საკითხებზე გავესაუბრებოდით და ჩვენს შინაგან სულიერ მდგომარეობას, განცდებს გავუზიარებდით ერთმანეთს.

დავწეროთ ხოლმე თუნდაც ჩვენი ყოველდღიური რელიგიური ცხოვრებიდან რაიმე განსაკუთებული შემთხვევები და საერთოდ, ვისაუბროთ იმაზე, რაც რელიგიას შეეხება.

[მხევალი ნინო]

GIORGI LELUASHVILI

ამიტომ ამ მხრივ ვვითარდები და იმგვარად მომდის ხოლმე, რომ როცა რაღაცა ამქვეყნიურ სიხარულს განვიცდი, მაშინვე მახსენდება წმინდა მამები, მათი მოღვაწეობა და უარყოფა მატერიალიზმისა. შემდეგ თითქოს ვფხიზლდები და აზრზე მოვდივარ...ვეუბნები ჩემ თავს – რა გიხარია, დღეს არის ხვალ აღარ იქნება...და რას წაიღებ მარადისობაში, რას უტოვებ შენ ქვეყანას, ოჯახს, მოყვასს...

ცხოვრება მხოლოდ სიამე არაა.

აი, წარმოიდგინე ხარ მოცრავე, შენს ცხოვრებას ანდომებ ცურვის შესწავლას და ავარჯიშებ სხეულს, რომ გახდე კარგი მოცურავე და მიაღწიო შედეგებს.(ეს მე მგონი არაა ცოდვა, ხომ ასეა) . შეიძლება ვერ მიაღწიო იმ შედეგს, რაც გინდა და აამზე გული დაგწყდეს, მაგრამ, შეიძლება მიაღწიო, ხომ ასეა? პირველ შემთხვაში მიანც ეცდები, რომ შედეგს მიაღწიო და ამისთვის ალბათ უფრო მეტს გააკეთებ, მაგრამ, ამ დროს ხომ ცხოვრება ფუჭია, მაშინ რა საჭიროა საერთოდ რაიმე მიღწევაზე ფიქრი? მაგრამ, შენ ხომ მოცურავე ხარ, გიყვარს შენი სპორტი და სხვა თუ აარფრი, აქმვეყნად ხარ მოსული და უსამუქრად ვერ დაჯდები, ესეც არ შეიძლება. თუმცა, ცურვით ვერ ცხონდები.. არადა, ადამიანური ბუნებიდან გამომიდნარე, ნერვიულობ შეჯიბრების წინ, ვარჯიშო და ამოწმებ შენს წინა შედეგებს გამოუჯობესება გაქვს თუ არა, აგებ და გწყინს. გწყინს იმისა, რომ შედეგი არაა და ამ დროს ეს სიტყვები, რაც შენ დაწერე... თურმე ფუჭია ეს ყველაფერი, თუ ფუჭია აბა რა ვქნა ამ დედამიწაზე? დავიხუროთ ყველამ ქუდები და წავიდეთ მონასტერში? იქნებ, არაა ეს ჩვენი მოწოდება?

იცი რა, გამიგია და ვიცი ადამიანები, რომელთაც ტავიანთი აშრომი სადოქოტოროები და სხვადასხვა მიღწევები, ასე ვთქვათ მოპარეს, სხვამ მიიწერა და ამ ადამიანებს ნერვიულობისაგნ გული გაუსკდათ. ხოდა, თუ ეს ცხოვრება მაინც ფუჭია, რა საჭირო იყო ეს შრომები ან მათთვის განცდა? მაგრამ, აქ ხომ შრომა დევს არა? ღიდან კი ნერვიულობა, რომელმაც სიცოხე შეიწირა? ან ეს ნაშრომი ღიდა კი/
მოკლედ, ასე მგონია მაინც ვერ მიგახვედრებ რასაც ვამბობ ტქო. სანამ ცხოვრებაში შენ ტავად არ ნახავ რეალურ წინააღდეგობას და არა ისეთს, მარხვაში რომ კანფეტი გეამება და ტავს დახრი, მე ცოდვისლ როგორ მეამაო და შენი ქვეცნობიერი, რომ ტავს წმინდანად წარმოიდგენ : ))))) ასეთ წინააღდეგობას და აამზე მსჯელობას არ ვგულისხმობ, რეალურს, ცხოვრებისეულს. ამიტომ გითხარი მაგალითი მინდა ტქო, სხვისი სიტყვებით მესაუბრები თქო