რელიგიური საუბრები პარამეტრები

[George Leluashvili]

მოგესალმებით

ასეთი თემა მგონი არ არსებობს და ამიტომ მე აუცილებლად მივიჩნიე ისეთი თემის არსებობა, სადაც ერთმანეთს სხვადასხვა რელიგიურ საკითხებზე გავესაუბრებოდით და ჩვენს შინაგან სულიერ მდგომარეობას, განცდებს გავუზიარებდით ერთმანეთს.

დავწეროთ ხოლმე თუნდაც ჩვენი ყოველდღიური რელიგიური ცხოვრებიდან რაიმე განსაკუთებული შემთხვევები და საერთოდ, ვისაუბროთ იმაზე, რაც რელიგიას შეეხება.

[George Leluashvili]

მხევალი ნინო

არადა, ადამიანური ბუნებიდან გამომიდნარე, ნერვიულობ შეჯიბრების წინ, ვარჯიშო და ამოწმებ შენს წინა შედეგებს გამოუჯობესება გაქვს თუ არა, აგებ და გწყინს. გწყინს იმისა, რომ შედეგი არაა და ამ დროს ეს სიტყვები, რაც შენ დაწერე... თურმე ფუჭია ეს ყველაფერი, თუ ფუჭია აბა რა ვქნა ამ დედამიწაზე? დავიხუროთ ყველამ ქუდები და წავიდეთ მონასტერში? იქნებ, არაა ეს ჩვენი მოწოდება?

ეს იმ ადამიანის პრობლემაა, რომელმაც ვერ მიაღწია გამარჯვებას, ვინაიდან მას მომავლის იმედი დაუკარგავს და სასოწარკვეთას მისცემია, რადგან დაუღალავი შრომის ნაცვლად იმასაც წყალში ყრის რაც აქამდე მოუპოვებია.

შენ ალბათ მეტყვი, ყველანაირად ეცადა იგი შედეგის გაუმჯობესებას და მაინც არაფერი გამოუვიდაო, მაგრამ თუკი ეს ადამიანი სახარებისეულად აზროვნებს, ეცოდინება, რომ შეუძლებელი არაფერია და მიუხედავად მრავალი დაცემისა და დამარცხებისა კვლავ გზა უნდა განაგრძოს.
ხოლო ის, თუ ამ გზის გაგრძელება როგორ ხდება, ამაზე საუბარი შორს წაგვიყვანს.
შენ შეიძლება მითხრა, ვიცი რომ სახარებაში წერია "ეძიებდით და ჰპოვებდით", "შეუძლებელი კაცთაგან ყოველივე შესაძლებელ არს ღვთისა მიერ", "არა რაი არს შეუძლებელ მორწმუნისა", მაგრამ ამის მხოლოდ თეორიული ცოდნა არაფერს იძლევა, პირიქით სასჯელის მიზეზიც კი ხშირად გამხდარა.
ამიტომ მე ვაკეთებ ასეთ დასკვნას, რომ იმედს კარგავს ადამიანი, რომელიც არაა ღრმად გაცნობიერებული ბიბლიაში, ღვთის კურთხევებში და ეძლევა სასოწარკვეთას, მთლად წყალში ყრის ყველაფერს და საბოლოოდ თავს იღუპავს.

ვიცი შესაძლოა მითხრა, ისე ლაპარაკობ, რომ ცხოვრებაში არ გქონია არანაირი ამგვარი განსაცდელიო, მაგრამ ასე ნამდვილად არაა.
მიუხედავად ჩემი ახალგაზრდობისა, ძალიან ბევრი რამ მინახავს და მისწავლია ამ ცხოვრებაში.

იცი რა, გამიგია და ვიცი ადამიანები, რომელთაც ტავიანთი აშრომი სადოქოტოროები და სხვადასხვა მიღწევები, ასე ვთქვათ მოპარეს, სხვამ მიიწერა და ამ ადამიანებს ნერვიულობისაგნ გული გაუსკდათ. ხოდა, თუ ეს ცხოვრება მაინც ფუჭია, რა საჭირო იყო ეს შრომები ან მათთვის განცდა? მაგრამ, აქ ხომ შრომა დევს არა? ღიდან კი ნერვიულობა, რომელმაც სიცოხე შეიწირა? ან ეს ნაშრომი ღიდა კი/

ამაზე პასუხის გაცემა ნამდვილად გამიჭირდება, თუკი არ მეცოდინება ამ ადამიანის ცხოვრების წესი.
რით ცხოვრობს, რით ხელმძღვანელობს, რა არის მისი ცხოვრების მეგზური...

შენ მიერ მოყვანილი მაგალითების ცუდი შედეგი იმის ბრალია, რომ ადამიანებს არ გააჩნიათ სახარებისეული აზროვნება.
თორემ მეც ვიცნობ და ვიცნობდი უამრავ ადამიანს, რომელთაც ცხოვრებაში ცუდის, უარესის, ღალატის, სიღარიბის, უსიყვარულობის, შეურაცხყოფისა და უამრავი განსაცდელის მეტი არაფერი უნახავთ, მხოლოდ ოთხ კედელში ცხოვრობენ, მაგრამ მთელი გულით უყვართ და სწამთ ღმერთი და რომ კითხო უბედნიერესები არიან. რომ შეხედო მხოლოდ სიყავრულს დაინახავ მათ თვალებში და მიხვდები, რომ შენ არაფერი გაკლდა ამ ცხოვრებისგან, მაგრამ მათთან შედარებით უბედური ხარ და ბენიერება სულ ტყუილად გიძებნია.

ის ხომ შენშივე, ყველა წმინდა ადგილას ყოფილა და იქამდე ვე ხედავდი, სანამ შენ თვალში გათახსირებულმა ადამიანმა არ დაგანახა.



მოკლედ, სავსებით შესაძლებელია, რომ რასაც მიხსნი და მეუბნები, ვერ გავიგო და სულ სხვა რაღაცას გპასუხობდე, რადგან ბოლოსდაბოლოს ჩატია და რთულია ადამიანს წერილით ესაუბრო.
შესაძლოა ნერვებიც მოგეშალოს, როცა ადამიანს ერთს უმტკიცებ და მეორეს გპასუხობს, ამიტომ...