ცეკვის შესახებ, როგორი მკაცრია წმ. მამათა დარიგებანი და საეკლესიო შეგონებანი ცეკვასთა პარამეტრები

[aamirani]

მმმ

[afxazi]

aamirani

ოხ ეს წმინდა მამებიო? მართლა რომ არ გვყოლოდა დავიღუპებოდით და მგონი წმინდანების ესე მოხსენება არ შეიძლება და რაც შეეხება ამას როგორ შეიდძლება IV-V საუკუნეების გამონათქვამებით ვიმსჯელოთო ცოდვა არ ცოდვა და მას საუკუნეები ვერ განკურნავენ..ცოდვა საყოველთაო რომ გახდეს ის მაინც ცოდვაა და ჩვენი უბედურება სწორედ იმაშია რომ XIX-XX საუკუნეებს რომ ვუყურებთ და არა ჩვენ სულიერ მდგომარეობას

ორიოდე სიტყვით "ახსნა-განმარტებას" დავწერ და მერე თემის შესახებაც ვიტყვი ორიოდ სიტყვას. ჩემი გამონათქვამი:

ოხ ეს წმინდა მამები biggrin.gif biggrin.gif ისინი რომ არ გვყავდეს რა გვეშველებოდა.

მიმართული იყო იმ მავნე ჩვეულების წინააღმდეგ, რაც სამწუხაროდ დღეს ასე გავრცელებულია ხალხში. კერძოდ, რომელიმე საკითხზე მსჯელობისას მოაქვთ მამათა გამონათქვამი, რომელიც საერთოდ არ ეხება საკითხს, და ცდილობენ როგორმე დაუკავშირონ ეს ციტატა საკუთარ შეხედულებებს და ამით დაამტკიცონ საკუთარი სიმართლე.

ერთ მაგალითს მოვიტან ეკლესიის ისტორიიდან. იყო ასეთი მოღვაწე, უდიდესი მამა და წმინდანი დიონისე ალექსანდრიელი, რომელიც III ს-ში მოღვაწეობდა. IV ს-ში, როდესაც არიანელები გამოვიდნენ ასპარეზზე, მათ დაიწყეს პატრისტიკული ციტატების მოძიება საკუთარი მავნე და ცრუ სწავლების გასამყარებლად. და ერთ-ერთი ციტატა მათ მოიძიეს სწორედ დიონისე ალექსანდრიელთან, რომელიც მათი თქმით პირდაპირ წერდა იმის შესახებ, რომ ქრისტე ქმნილებაა. ციტატა მოქონდათ და თითქოს ყველაფერი ცხადი იყო. მაგრამ წმ. ათანასე ალექსანდრიელმა ამხილა ისინი ამ სიცრუეში, სრულად მოიტანა ის კონტექსტი, საიდანაც ციტატა მოქონდათ არიანელებს და ყველაფერი ცხადი გახადა. აღარაფერს ვამბობ იმაზე, რომ იგივე არიანელები ერთმანეთს თანალუკიანელებს უწოდებდნენ (მიიჩნევდნენ რომ საკუთარი მოძღვრება წმ. ლუკიანე ანტიოქიელისგან ისახსოვრეს). მრავალი ასეთი მაგალითის მოტანა შეიძლება. მაგალითად ხატმებრძოლთა წინააღმდეგ გამართულ VII მს. კრებაზე, როდესაც მწვალებლებს საშუალება მიეცათ საკუთარი სათქმელი ეთქვათ, არაერთი ციტატა მოიტანეს სხვადასხვა წმ. მამებისა, რომ თითქოს ისინი ხატებს გმობდნენ. მაგრამ გამოკვლევამ ცხადყო, რომ ეს ციტატები არა ხატებს, არამედ კერპებს ეხებოდა.

ერთი სიტყვით მე იმის თქმა მინდა, რომ როდესაც ესა თუ ის ციტატა მოგვაქვს, აუცილებელია გავითვალისწინოთ ის თუ რომელი ნაშრომიდან მოგვაქვს ციტატა, ვის მიერმართება ეს ნაშრომი, როდის დაიწერა, რატომ დაიწერა და ა.შ.


რაც შეეხება ცეკვას. პირადი გამოცდილებით რაც ვიცი, ცოდვად თვლიან შემდეგ მოვლენას. მანდილოსანი ცეკვავს (ქალებზე აქვთ განსაკუთრებით აქცენტი), გარკვეულ მოძრაობებს ასრულებს და ამით (ჰოი საოცრებავ) აცთუნებს მამაკაცს. ეს გასაგებია და გარკვეული კუთხით ეს მართალიცაა, რადგან ის რაც ჰეროდეს თვალწინ აღასრულეს, ეს იყო გარყვნილება და მეტი არაფერი. გარყვნილება იყო ისიც, რასაც ეძღვნებოდა ადრეულ მამათა ციტატები, ანუ წარმართთა უაზრო მოძრაობებს, რასაც თან ერთვოდა სხეულის სიშიშვლე. არა მხოლოდ ცეკვა, არამედ სიარულიც კი მავნე ზეგავლენის გამომწვევია (ვგულისხმობ გამომწვევად ჩაცმულობას). ამიტომ საქმე იმაში კი არაა, რომ ნებისმიერი ცეკვა ცოდვაა (ჯერ ცოდვის არსი უნდა ვიცოდეთ მაინც რა არის), არამედ იმაში თუ რა მოძრაობა სრულდება და როგორ სრულდება. ამიტომ სახარებაში ამგვარი მოძრაობების შესახებ გამოყენებულია ტერმინი "როკვა", რადგან ეს არ არის ცეკვა, არამედ უაზრო მოძრაობების შესრულება, რასაც თან ახლავს სხეულის სიშიშვლე და რაც საბოლოო ჯამში გამომწვევია უარყოფითი განწყობისა.

ეხლა მითხარით ვის დაგმართნიათ ამგვარი უარყოფითი განწყობა ქართული ცეკვის რომელიმე სახებიდან? თუ დაგმართნიათ მაშ საქმე ცუდადაა.

და თუ ქართული ცეკვა ცოდვაა, მაშინ გამოდის, რომ ღვთისმშობლის წილხვედრ საქართველოში მრავალი წლის წინ საფუძველი ჩაეყარა უდიდეს ცოდვას და აგერ ამდენი წელია მთელი მოსახლეობა აღფრთოვანებული შეჰყურებს "ცოდვის ზეიმს" და არავის, არცერთ მოღვაწეს არ გასჩენია აზრი იმის შესახებ, რომ მხილებით გამოსულიყო ხალხის წინაშე.

მე იმას ვამბობ, რომ არ შეიძლება იოანე ოქროპირის გამონათქვამი წარმართული როკვის შესახებ, მივუსადაგოდ თანამედროვე ქართულ ხალხურ ცეკვას. ეს შეცდომაა, ეს არ შეიძლება.

რა არი ეროვნული არა ისა ცეკვა ცეკვაა..

და შენ პრეტენზია გაქვს იმისა რომ სარწმუნოება გესმის?


და ქართული სიმღერის მიმართ როგორი დამოკიდებულება გაქვთ, ისიც ცოდვაა? ეგეც ხომ გართობაა თქვენი აზრით?

და საერთოდ ცოდვა რა არის გესმით?