ელოი, ელოი, ლიმა საბაქთანი?, ღმერთო, ღმერთო ჩემო, რაჲსათჳს დამიტეობ მე? პარამეტრები

[კოკა]

რას ნიშნავს ეს ფრაზა?
რატომ მიატოვა მამამ ძე და როგორ?
არის სადმე სახარების ამ ნაწილის განმარტება???? სასურველია რომელიმე წმინდა მამის

[afxazi]

კოკა

მისგან დროებით ღვთიური ბუნების განსვლა

ეს არის კატეგორიულად დაგმობილი ეკლესიის მიერ. არ ვარ დარწმუნებული, რომ კურაევმა ნამდვილად ასე თქვა. ყოველ შემთხვევაში მსგავსი რამ მიუღებელია. საღვთო ბუნება მარადიულად, განუყოფელად და შეურევნელადაა შეერთებული ადამიანურ ბუნებასთან. თვით სიკვდილის ჟამსაც კი, როცა მაცხოვრის ადამიანური სული განეყო სხეულს, საღვთო ბუნება წამითაც კი არ განშორებია არც ერთ მათგანს, სწორედ ჰიპოსტასური შეერთების გამო. ამიტომაც არ განიხრწნა სხეული მაცხოვრისა.

რაც შეეხება იმ სიტყვებს, რომელიც პირველ პოსტშია ნათქვამი, რაც მაცხოვარმა ჯვარზე გაკვრისას თქვა: "და მეცხრესა ოდენ ჟამსა ჴმა-ყო იესუ ჴმითა დიდითა და თქუა: ილი, ილი! ლიმა საბაქთანი? ესე არს: ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო! რაჲსათჳს დამიტევე მე?" (მათე 27.46).

იოანე ოქროპირი მშვენიერ განმარტებას გვაწვდის: "ხოლო ვითარ თქუა, თუ: 'ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, რაჲსათჳს დამიტევებ მე?' არა თუ იგი დატეობილ იყო მამისაგან, ანუ თჳსისა ღმრთეებისაგან, არამედ ვითარცა მრავალგზის მითქუამს, ვითარმედ, შეიმოსა რაჲ ბუნებაჲ ჩუენი, ყოველივე ჩუენი იჩემა; და აწცა ჩუენსა მას საქმესა თავსა შორის თჳსსა გამოსახავს, რამეთუ ჩუენ ვიყვენით დატეობილნი და უგულებელსქმნილნი პირველ, ხოლო აწ შეწყნარებულნი და შეწყალებულნი ვნებითა მით უვნებელისაჲთა. რამეთუ ამას პირსა გამოსახავს ყოველივე იგი ოცდამეერთე ფსალმუნი, ქრისტესთჳს თქუმული. ჩუენისა ამის ბუნებისა მაგიერთა სიტყუათა ქრისტეს მიერ იტყჳს, ვითარცა იგი უმეცრებასა ჩუენსა იჩემებს და უძლურებასა, სახიერი იგი, რომელი მოვიდა ყოვლით კერძო განკურნებად ჩუენდა, და უძლურებანი ჩუენნი აღიხუნა და სნეულებანი თავს-ისხნა. დიდებაჲ აურაცხელსა წყალობასა და კაცთმოყუარებასა მისსა!

ანუ აქ ხაზი აქ გასმული იმას, რომ უფალმა, მიიღო რა ადამიანური ბუნება, თავისად განისაკუთრა, ანუ ტავსიად აქცია ყოველივე ის, რაც ადამიანური ბუნებისა იყო. ადამიანური ბუნება კი მიტოვებული იყო უფლისაგან ცოდვით დაცემის შემდეგ.

მოგეხსენებათ როდესაც ადამმა ცოდა, მაშინ მისი ბუნება დაეცა და იყო დაცემულ მდგოამრეობაში, ვიდრე უფლის მოსვლამდე. ადამიანმა მაშინ, ასე ვთქვათ ღმერთი დაკარგა და ეს საშინელებათა შორის ყველაზე საშინელი განცდაა. და აი უფალმა, მიიღო რა ადამიანური ბუნება, სწორედ ეს მდგოამრეობაც განისაკუთრა და აღმოთქვა ჯვარზე. ჯვარზე გახმოვანებული სიტყვები სწორედ ეს ღაღადისია, "რატომ მიმატოვე ღმერთო, მომხედე მე დაცემულს, აღმადგინე, რადგან არ შემიძლია უშენოდ".

არის კიდევ სხვაგვარი, არა დაპირიპირებული განმარტებანი, მაგრამ ამ შემთხვევაში აქტუალური ეს განმარტებაა. ანუ ადამიანს უნდა განეცადა ღვთის დაკარგულობა, რომ მისი პოვნით დამტკბარიყო და უფალმა განისაკუთრა რა ყოველივე ადამიანურ, სწორედ ჯვარზე გაახმოვანა ეს მდგომარეობა.