ქართული ფოლკლორის განვითარება, რამდენად არის დამოკიდებული მსმენელზე? პარამეტრები

[შოთაძე]

ეს თემა დიდიხანია მინდოდა გამეხსნა, მაგრამ თავს ვიკავებდი, დღეს კი მოვისმინე პროფესიონალების შეფასება ქართველი მსმენელის მიმართ და ძაან ცუდი შეფასება მისცეს, ყველა დამეთანხმებით რომ ფოლკლორის და სხვადასხვა კარგი სიმღერის განვითარება ისე არ მოხდება თუ კარგი მსმენელი არ ყავს.
კარგი იქნება ამ საკითხზე თუ ვისაუბრებთ რამდენად მოგწონთ ქართველი მსმენელი? ასევე მინდა ვთქვა რომ ამ ბოლოდროს ისე ხდება რომ ქართველ შემომქმედებს უცხოელები უფრო აფასებენ ვიდრე ქართველები, თუნდაც გავიხსენოთ ახლახანს ჩატარებული ერისიონის კონცერტი გერმანიაში, როდესაც გერმანელმა მაყურებლებმა ტირილიც კი დაიწყეს, და მიზიდულობის კანონი დაარღვიეთო, და ეგეთი საკმაოდ კარგი შეფასებები დაუმსახურებიათ უცხოელებისგან,

აბა გისმენთ მცოდნეებს რა შეფასებას მიცემთ ქართველ მსმენელებს

პ.ს ხომ არ ვარ ამ განყოფილების მტერი?

[ვეშაპო]

მეგობრებო, "შინის", სუხიშვილების და ა.შ. კოლექტივების მოღვაწეობა ფოლკლორში ცვლილების შეტანა არ არის.
ფოლკლორში ცვლილება შეიძლება შეიტანოს გლეხმა, რომელიც ყოფაში ამყოფებს გინდა ცეკვას და გინდა სიმღერას.
ჩვენთან კი ფოლკლორში ცვლილებები არ შედის, იმიტომ რომ ყოფიდან თითქმის გამქრალია სიმღერაც და ცეკვაც (სვანეთს არ ვგულისხმობ).
თუმცა აქაცაა რაღაც განსხვავებები.
სიმღერებს ყოფაში დღესდღეობით მხოლოდ სუფრაზე თუ მღერიან.
ასევე ცეკვაც ქორწილებისა და დღეობების თანმხლები რამაა.

"შინმა" და სუხიშვილებმა თავიანთ შემოქმედებაში უბრალოდ გამოიყენეს ტრადიციული ფოლკლორის ნიმუშები.
გადაამუშავეს, თავისი დაამატეს, რაღაც გამოაკლეს და ა.შ.

ეს რასაკვირველია მაინც ქართული კულტურაა, თუმცა ფოლკლორი ნამდვილად არაა.

რამდენად საჭიროა მათი შემოქმედება?

ალბათ იმდენად, რამდენადაც მსმენელი და მაყურებელი ჰყავს.
სანამ ეყოლებათ, მანამ იარსებებენ.

მეტიც, შეიძლება მათმა შემოქმედებამ ფოლკლორშიც კი გადაინაცვლოს და ხალხურ ყოფაშიც დაიმკვიდროს, თუმცა არა მგონია ამან მასშტაბური სახე შეიძინოს.

ქართულმა ტრადიციულმა ფოლკლორმა თავის პიკს მიაღწია უკვე XX საუკუნის დასაწყისში და გაჩერდა.
უამრავმა ჟანრმა შეწყვიტა (ან თითქმის შეწყვიტა) ყოფაში არსებობა სოციალური პირობებიდან გამომდინარე.
მაგალითად შრომის სიმღერები, სარიტუალო სიმღერები, სამკურნალო სიმღერები და ა.შ.

ყველაზე "ჟივუჩი" (ასე ვთქვათ) სუფრული სიმღერები გამოდგა, თუმცა მათაც შეაჩერეს თავის განვითარება უცხოეთიდან შემოსული სხვადასხვა მიმდინარეობის ხელოვნების ფონზე.

A.V.M, შენ რასაც განვითარებას უწოდებ, ეგ განვითარება არაა.
ეგაა ახალი მიმდინარეობების შექმნა, თუნდაც ტრადიციული ელემენტების გათვალისწინებით.

ბოდიში, რამე აბდაუბდა თუ დავწერე.