რევაზ მარგიანი, პოეზია ჩვენი ჯარისკაცებისთვის პარამეტრები

[marine]

ამ თემის გახსნა გადამაწყვეტინა ჩვენი საყვარელი ფორუმელის სიყვარულის ისტორიამ... მას შეყვარებული ჯარში ყავს და ღმერთს ვთხოვ, რომ ის ვაჟკაცი და ყველა, ვინც ჯარისკაცია, შინ მშვიდობით დაბრუნდეს.


აი, რას წერს სვანი პოეტი რევაზ მარგიანი:

"ცხოვრების გზაზე დიდი სამამულო ომი წამომეწია. ეს ლექსები იწერებოდა ფრონტზე და ომიდან დაბრუნების შემდეგ.

ვისაც ის მრისხანე წლები ახსოვს და ომის ჭირ-ვარამი გადაუტანია, მისთვის შეიძლება ახლობელი გახდეს ჩემი რამდენიმე ლექსი."



მე უბით ვატარებ პატარა ბარათს

მე უბით ვატარებ პატარა ბარათს -
შენგან რომ მივიღე წუხელ,
ის ვით საუნჯე, ფარულად დამაქვს,
რატომღაც ვერავის ვუმხელ...

წუხელ ბიჭებმა გადმომცეს ქაღალდი,
იმ წამსვე გავხსენი თრთოლვით,
თოვდა და ჩემს მხრებზე დაფრინდნენ ფარფატით -
ფიფქები პირველი თოვლის.

არ მახსოვს, რამდენჯერ გავშალე ღიმილით,
ჭაბუკი ოცნებად ვიქეც,
უცხო რამ, ასე ვთქვათ, ვით გულისტკივილი,
დავხედე ბარათს და ვიგრძენ.

შენ როცა ამ ბარათს საჩემოდ წერდი,
მალავდი შენს წუხილს, ქალო.
დაწერილ ბარათის ორივე გვერდი
მეტყოდა, რომ კარგად ვარო!

არა ხარ მართალი! ბავშვურმა ცრემლებმა
ხომ გაგთქვეს, რას იტყვი ახლა?
ცრმელების წვეთები აქა-იქ ემჩნევა
საჩემოდ დაწერილ ქაღალდს.

არ ვიცი რას სწუხდი, უჩემოდ ყოფნა
ვიცი რომ ძნელია შენთვის.
არ ვარგა: გულით სხვას ფიქრობდი თურმე,
ხელით კი სიხარულს წერდი.

ნუ სწუხარ, გაივლის ომი და ქარი,
ვიცხოვრებთ ისევე მშვიდად,
ჩვენთვის ხომ სიცოცხლე მამული არის,
დიადი სამშობლო წმიდა!

...მე უბით ვატარებ პატარა ბარათს,
გაჩვენებ, როცა შინ მოვალ,
და გულში, იცოდე, ვარამის გვარად
ჩამრჩება ბარათის ხსოვნა.

მოსვლამდე, ვინ იცის... უბეში მექნება
და ხშირად დავხედავ ხვნეშით:
"საველე ფოსტა, 72,
მარგიანს საკუთარ ხელში."

[marine]

გაფრინდი, ჩემო თეთრო თოლია


გაფრინდი, ჩემო თეთრო თოლია,
შეინავარდე, შენი კვნესამე,
იქ, სადაც ყვავილს დაუთოვია,
ჩემს საქართველოს მთებს მიესალმე.

გაფრინდი, ორი ზღვა გადასერე,
და როცა შეგხვდეს ლურჯი ხმელეთი,
იცანი ნისლში დამდგარი სერზე
ჩემი სვანეთი და იმერეთი.

მთა დაწინწკლულა, როგორც ფორეჯი!
ჩვენ ფრონტზეც გვესმის მშობლის ნაბიჯი,
სამშობლოსათვის ამ სიშორეზე
ვართ ვაჟკაცები ძმადშენაფიცი.

გაფრინდი, ჩემო თეთრო თოლია,
იქ, სადაც ქართველს უხნავს გუთანით,
და სადაც მთებზე მხოლოდ თოვლია,
იქ თოვლისთმიან დედას უთხარი,

რომ ჩვენ აქა ვართ, სადაც ნისლია,
და გრგვინვა ისმის განუწყვეტელი,
სადაც ბიჭები რისხვით ისვრიან
და აღვმართულვართ, როგორც კედელი.

ჩვენ კი შენთან ვართ ალალ ფიქრებით,
დედის თავშალის გვადგას ნათელი,
მამულისათვის ერთად ვიქნებით,
ვიდრე არ მოსპობს ვერაგს ქართველი!..

სამშობლოსათვის ამ სიშორეზე
ერთად ვართ, მტრებთან ჩვენც გვიბრძოლია,
იქ, სადაც მთაა - ჭრელი ფორეჯი,
გაფრინდი მაცნედ, ჩემო თოლია.