პასუხი ანდრია კურაევს, თუ მოწმეები მართლები არიან პარამეტრები

[esre ars cheshmariteba]

მე მინდა უბრალოდ მონეტის მეორე მხარე დაგანახოთ და ორიოდე სიტყვით შევეხო იმ უდიდესი სიყვარულის გამოვლინებას რაც აღსრულდა იესო ქრისტეს გაწირვით. ქრისტე _ გმირია ის დიდებულია და უკიდურესად კაცთმოყვარეა და მან საკუთარი სიცოცხლის გაღებით უდიდესი პატივი და სიყვარული დაიმსახურა ყველა ადამიანისაგან, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ჩვენ მხედველობიდან უნდა გამოგვრჩეს , ამ მსხვერპლის უკან განცდილი უდიდესი ტკივილი მამა ღმერთისა , რომელიც დაუშვებს იმას რომ ქრისტე მოკვდეს ჩვენთვის., ერთხელ აბრაამმაც დაუშვა რომ მისი ძე (მონოგენეს) ისააკი შეეწირა ღმერთისთვის მსხვერპლად, მაგრამ საოცარი ის არის რომ აბრაამი არც კი სთავაზობს ღმერთს, რომ მის (ისააკის) ნაცვლად თავად შეეწიროს ! იგი აღმართავს მახვილს და სწორედ ამ დროს აჩერებს უფალი მას. სწორედ ამ მაგალითიდან იყო გაცხადებული ის უდიდესი საღვთო განგებულება, რაც ღმერთს უნდა აღესრულებინა იესო ქრისტეს მეშვეობით, რომ მას უნდა შეეწირა იესო ქრისტე ჩვენთვის და მსგავსად აბრაამისა, თავად ღმერთსაც არ შეეძლო რომ თავად გაეწირა თავისი თავი ჩვენთვის რადგან იგი უკვდავია და სიცოცხლის დაუშრეტელი წყაროა; იგი ეუბნება აბრაამს : მოჰკიდე ხელი შენს შვილს შენს მხოლოდშობილს რომელიც გიყვარსო __ და სინამდვილეში თავის თავზე მეტყველებდა ღმერთი ამ სიტყვებით, რადგან მას უნდა შემოეწირა ჩვენთვის იესო ქრისტე რომელით საკუთარ თავზე მეტად უყვარს ღმერთს. რამდენად უმადური უნდა იყოს ადამიანი რომ მხოლოდ ქრისტეს მსხვერპლი დაინახოს და მის მიღმა განცდილი მამა ღმერთის უდიდესი ტკივილი ვერ დაინახოს , რომელიც დაუშვებს რომ მოკლან ის ვინც ყველაზე მეტად უყვარს! ძალიან რთულია და გონებისთვის ძნელად დასაშვებია ის რომ ქრისტე კვდება არა გადატანითი არამედ პირდაპირი მნიშვნელობით , ის ნამდვილად გადის არარსში და სწორედ ეს გვაძლევს ჩვენ იმის საშუალებას რომ ვირწმუნოთ ღმერთი რომელიც _ სიყვარულია, რადგან თუ ქრისტე არ მომკვდარა და არარსებულ მდგომარეობაში არ ყოფილა, მაშინ არც გამოსყიდვა მომხდარა და პავლეც ტყუილად სწერს და გვიმტკიცებს რა სიყვარულს ღმერთისას რომელსაც თურმე მხოლოდ თვისი ძის სხეული შემოუწირია ჩვენთვის ცარიელი ფიტული და არა სიცოცხლე (რომაელთა 5:8) უფალი კი ნამდვილად ირწმუნება რომ მან სიცოცხლე უნდა დადოს ჩვენთვის და ამით დაამტკიცოს უდიდესი სიყვარული (იოანე 10;17) სატანას სურს დაგაჯეროს რომ ქრისტე არ მომკვდარა შენთვის , მაგრამ გახსოვდეს რომ ქრისტე ნამდვილად მოკვდა და ამ ნამდვილი სიკვდილით სრულად გადაიხადა შენი ცოდვის საფასური!

[afxazi]

esre ars cheshmariteba

ბატონო დავით სიტყვებში გამოჭერაზე გადახვედი?

მე არაფერზე არ გადავსულვარ, უბრალოდ ისეთ რამეებს წერ, რომ ლოგიკური პროტესტის გრძნობა მიჩნდება.

ხოდა მეგობარო დააკვირდი და მიხვდები რომ პოლემიკა იმაშია რომ სიყვარული არის ხატობრივი თვისება რასაც მე ვაცხადებ! და ამავდროულად ვაცხადებ რომ ეს თვისება თავიდანვე ჩადო ღმერთმა ადამიანში მეთქი .

ხოდა ამაშია ზუსტად შეცდომა. ხატება სტრუქტურას გულისხმობს და სიყვარული რომ სტრუქტურული თვისება ყოფილიყო მაშინ მას ადამიანი ვერ აირჩევდა, არამედ ამ თვისების ბრმა მონა იქნებოდა. სიყვარული აუცილებლად ცნობიერ არჩევანს გულისხმობს. თუკი შენ ასე დაგაპროგრამეს რომ უნდა გიყვარდეს, მაშინ ეს შენი სიყვარული აღარაა. ვიღაცამ გიბრძანა, რომ ასე უნდა მოიქცე და შენც ბრმად იქცევი ასე.

ადამის მდგომნარეობა განსაკუთრებულია. ის შეიქმნა აღმატებულ მდგომარეობაში, მას ეს თვისებები არ მოუპოვებია, ის მადლმოსილებით შემკული იყო ამ ყველაფრით, ანუ ამ მდგომარეობაში მყოფობდა, მაგრამ საჭირო იყო განმტკიცება მათში, რომ არსი გაეგო მას ამ ყველაფრისა (სამწუხაროდ მოვლენებს დაასწრო).

ვთქვათ მე ჩემი შვილი დაბადებისთანავე გამოვკეტე სარდაფში და ისე გავზარდე რომ ადამიანთა საზოგადოებას სრულად მოვწყვიტე, შემდეგ კი ის გარეთ გამოვუშვი და საშუალება მივეცი ადამიანებტან ურთიერთობის, ეხლა ისმის კითხვა განა ის რომელსაც მიეცემა საშუალება ურთიერთობის არ გამოავლენს სიყვარულს? განა მას არ ექნება იმის განცდა და მოთხოვნილება რომ ვინმე უყვარდეს? (ან სძულდეს არასრულყოფილების შემთხვევაში) სანამ ღმერთი შემოქმედებას დაიწყებდა მას ქონდა ეს თვისება , მაგრამ როდესაც შექმნა უკვე სხვადასხვა ქმნილებები მაშინ უკვე ყველასთვის ცხადი გახდა მისი სიყვარული! მსგავსადვე ადამიანს როცა საშუალება ეძლევა ურთიერთობისას , სწორედ მაშინ ვლინდება სიყვარული, როგორ დავუმტკიცებ მეგობარს სიყვარულს თუ მას არასოდეს შევხვდები და სიკეთეს არ გავუკეთებ? რას ბრძანებს იაკობ მოციქული_ რწმენა ყველას აქ მაგრამ ის როდის ხდება ცხადი? როცა საქმეებს გააკეთებ, ანუ ყველა თვისებას სჭირდება საშუალების მიცემა რომ გამოვლინდეს!

განსხვავებულს ვამბობ. ღვაწლში მრავალწლიან რაღაც შრომას კი არ ვგულისხმობ (თუმცა ესეც საჭიროა. მრავალი მინახავს ამბობდეს მიყვარსო და სასიკვდილოდ იმეტებენ), არამედ მეორე ადამიანთან ურთიერთობას. მაგრამ მეორე ადამიანთან ურთიერთობა შესაძლოა სრულადაც არ იყოს ჰარმონიული. სწორედ ეს არის მთავარი, რომ ადამიანმა სრული შეგნებით აირჩიოს სიყვარულის გზა და ამას აირჩევს თუკი მას უარყოფის შესაძლებლობა ექნება. და თუკი სიყვარული ხატობრივი იქნებოდა, მაშინ ის სიყვარულის გზას არა მისი უარყოფს შესაძლებლობის მდგომარეობაში აირჩევდა, არამედ მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე დააპროგრამეს.

ნება, ზემოთაც ვთქვი, შესაძლოა კეთილადაც გამოვლინდეს და უკეთურადაც, ღმერთი შეიძლება იწამო და შეიძლება არა, მაგრამ შენ რომ აირჩევ კეთილ გზას და რომ გიყვარს უფალი, სწორედ ესაა შენი მონაპოვარი და არა ის, რომ ასე გითხრეს.