ფიზიოლოგიური მოთხონილების სტატუსით გამართებული ცოდვ პარამეტრები

[q.w.e]

გამარჯობათ

ამ თემაზე ბევრი დაწერილა,ამ ფორუმზეც,მამაოსაც დავუსვი კითხვა და ზოგადად ძალიან აქტუალურია ეს საკითხი იმ ყმაწვილთAთვის რომელთა ჰორმონების ჩამოყალიბების ეტაპი მიმდინარეობს. მაინტერესებს რა ოქროს შუალედი უნდა დავიცვა იმისათვის რომ არც ჩუკენობის ცოდვაში ჩავვარდე და არც ძილსა შინდა დაცემა შემემთხვეს ხშირად?არ არის აუცილებელი მარტო მედიცინური და"ლოგიკური"გზებით ამიხსნათ ყოველივე მისტიკურიც ჩემთვის მისაღEბი იქნება.ის რომ ჩუკენობის ცოდვა ბევრად მძიმეა საკუთარ თავზე მაქ გამოცდილი,თავიდან მამაოსთვის ამის დაწერა ძალიან მრცხვენოდა მაგრამ მერე თავს ძალა დავატანე მოვინანიე დაახლოებით ნახევარი წლის უკან და იმედია ამ ცოდვას აღარ დავუბრუნდები არაფრის ფასად.თუმცა მას შემდეგ მტანჯავს ძილსა შინა დაცემა კვირაში მინიმუმ ერთხელ ,ხშირად 2 ჯერ მაინც მემთხვევა,თანაც არც თუ ისე ადვილია ამ ცოდვით დაცემის შემდეგ მოიწესრიგო თავი როგორც სულიერად(50 მეტანია და ლოცვა)ასევე ფიზიკურად(ჰიგიენურად)ისე რომ ოჯახის წევრებმა არ გაიგოს,თუმცა ამ მიზეზების გამო არ ვაპირებ დავუბრუნდე ჩუკენობის ცოდვას(თუ ძაან არ დამიბნელდა გონება) მაინტერესებს თქვენი პირადი გამოცდილება ამ საკითხთან დაკავშირებით....რას..მირჩევდით??

[MIRDAT]

მართალია დაბალია ეგ შანსი მაგრამ საცადე და გამოიყენე დაიჭირე წამი და იქნებ ხელიდან აღარ გაუშვა? მთავარი ისაა რომ მონომება გაკლია, ერთი რამ ცხადია ახლა გირჩევნია ნეიტრალური მდგომარეობა დაიჭირო მაგრამ როცა ეგ მდგომარეობაც დაგღლის სცადე კიდევ განიცადო ეგ გრძნობა.

კი, ნამდვილად მასე მირჩევნია და დარწმუნებული ვარ, ამ ეტაპზე რასაც ვაკეთებ ესაა ჩემთვის საჭირო და სწორი. მომავალში სავარაუდოდ შეიცვლება ეს მდგომარეობა და ალბათ მასეც ვიზამ, როგორც შენ თქვი, მარა დამეწმუნე, მე რომ ქრისტიანობისკენ გადმოვდგამ ისევ ნაბიჯს, ეგ სერიოზული ნაბიჯი იქნება...

მაინტრერესებს რა ჯობია ეკლესიაში წირვაზე ვიდგე 3-4 სთ,მაგრამ ჩემს გონებაში ერთი სიტყვაც არ შევიდეს და გონებამ ყოველი სიტყვა აისხლიტოს, მაგრამ მაინც ვიდგე, თუ ასეთ მგომარეობაში ყოფნას ჯობია საერთოდ არ წავიდე...
ან მაგალითად მარხვაში ნერწყვი რომ გახრჩობს რომელიმე საჭმლის დანახვაე ,რა ჯობია ვჭამო თუ მაინც ბოლომდე თავი შევიკავო...

მაშინ დავწერ მეც ჩემ აზრს. რაღაც პარალელებსაც გავავლებ.
თუ მხოლოდ ეკლესიაში წასვლა–არწასვლაზეა საუბარი, რაც შენ დაწერე, მაგ მდგომარეობით, ჩემი აზრით ერთიდაიგივეა, გინდ წასულხარ და გინდ არა. სახლშიც უაზროდ გაატარებ დროს, თან სინდისი შეგაწუხებს, ეკლესიაში მიხვალ და იდგები დაცარიელებული ბევრ ხალხში და იფიქრებ როგორი სუსტი ხარ და როგორ გამოხვიდე მაგ მდგომარეობიდან, თუ წინა ღამით კარგად არ გეძინა, შეიძლება თვალებიც დაგეხუჭოს და ოცნებათა სურეალისტურ სამყაროში ამოყო თავი, სანამ მოძღვრის ხმა არ გამოგიყვანს უცაბედად... აქედან გამოსავალი, წესით უნდა გამოიკვეთოს ჩემი მსჯელობიდან, ვნახოთ რა გამომივა.

მიყვარს ხოლნმე რელიგიასა და განათლების სისტემას შორის პარალელის გავლება, კარგად ესადაგებიან...
აი მაგალთად, მეორე კურსზე, ყოველ ლექციაზე უაზროდ ვიჯექი, არცერთი სიტყვა არ შედიოდა თავში... მერე მივხვდი რომ უაზრო იყო ასე სიარული და უნიში წასვლის მაგივრად სახლში ვრჩებოდი იმ იმედით რომ ვიმეცადინებდი ჩემით. წირვაზე არწასულებიც მაგ იმედით რჩებიან სახლში, რომ აქ ვილოცებთო, მაგრამ როგორც თქვენ ლოცულობდით, ისე ვმეცადინეობდი მეც სახლში... ანუ წასვლაც და არწასვლაც უაზრო იყო, სანამ ჩემი აზროვნება არ შევცვალე. დავფიქრდი რა მინდოდა ბოლოს და ბოლოს, რისთვის მინდოდა ეს უნივერსიტეტი, ლექციები... ხოდა სერიოზულად მივუდექი საქმეს, დავალაგე ჩემი მიზნები და არცერთ ლექციას არ ვტოვებდი და ვცდილობდი მომესმინა ლექტორისთვის. ხოდა ყველაფერი გაცილებით კარგად წავიდა ვიდრე მეგონა. ყველაფერს ლექციებზე ვსწავლობდი, ყველაფერს ვიგებდი, შემეძლო 6 საათის განმავლობაში მესმინა და არ დავღლილიყავი და ეს ყველაფერი უბრალოდ იმიტომ, რომ მინდოდა მესწავლა, გადავწყვიტე, რომ ლექციებისგან მიმეღო რაღაც, ოდნავ მოვინდომე და ყველაფერი გამომივიდა.

დაფიქრდი რა გინდა წირვაზე, რისი მიღება გინდა მისგან, იფიქრე საერთოდ რა არის წირვა, რისთვის ტარდება და თავად გადაწყვიტე გინდა თუ არა იქ სიარული. ნუ ივლი მხოლოდ წესის გამო, უნდა გინდოდეს. ახლა მხოლოდ იმიტომ აკეთებ ამას, რომ ასეთია წესი... იცი რომ წირვაზე მადლო გადმოდის და ა.შ. ლექციებზეც გადმოდის ცოდნა, მაგრამ შენ თუ მაგ ცოდნას არ ხარ მოწყურებული, იქიდან ვერაფერს მიიღებ. არსებობს ასეთი აზრი, რომ წირვაზე უბრალოდ დგომითაც კი მიიღებ მადლს, მარა ეგ აბსურდია ჩემი აზრით და ხალხის მოგონილი, ან თვითონ მოძღვრების, რომ ხალხი სულ არ შეეშვას ეკლესიაში სიარულს. მოკლედ სერიოზულად მიუდექი უფრო მაგ საკითხს, თან წირვაზე მაინდამაინც იმის გაგება არაა მნიშვნელოვანი თუ რას ამბობს იმ მომენტში მოძღვარი, მთავარია შენ რისთვის ხარ მისული და რა გიტრიალებს თავში.

6 დღე იშრომე და 1 დღე მე შემომწირეო, ამას როცა ამბობენ მხოლოდ იმ 1 დღეზე აკეთებენ აქცენტს, ჩემი აზრით თუ ის 6 დღე წესივრად არ იშრომე, 1 დღეს ვერ შეწირავ უფალს. ეგაც უშლის რაღაც დონეზე ხელს წირვაზე წესიგრად დგომას, არ ვშრომობთ იმ 6 დღეს კარგად...

რა თქმა უნდა იმიტომაცაა ქრისტიანობა ჭეშმარიტება რომ შენს ცხოვრებაში ღვთის ნებით უნდა იყო შემოქმედი(ანუ ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე შესაბამისად უნდა მოიქცე,ვინაიდან ყველაფერი ვერ ეწერება წმინდა წერილში ,ღირსი მამების შეგონებებში და ა.შ.)

გეთანხმები, ეგ მომწონს ყველაზე მეტად ამ რელიგიაში, რეალურად მართლმადიდებლობა ყველა ადამიანს ერგება, ადამიანთან ერთად იცვლება თვითონ რელიგიის მიდგომები, თუნდაც როგორც ზემოთ ვთქვით, ცოდვის განმარტებაზე, სხვადასხვა პიროვნებისთვის სხვადასხვა რამაა ცოდვა... მაგრამ რეალურად მე ეკლესიაში ვერ ვხედავ რომ ასეთი მიდგომა იყოს. საერთოდ ნამდვილ მართლმადიდებლობას ცოტა მოძღვარი ასწავლის... მე პირადად დაბადებიდან 19 წლამდე მართლმადიდებელი ვიყავი და მხოლოდ მაშინ გავიგე ამ რელიგიის ნამდვილი "მუღამი" რაც წამოვედი ეკლესიიდან... არ მომწონს ის სისტება რაც დღესაა, იმდენადაა ცოდვებზე ორიენტირებული, უამრავ ლოცვაზე, დაუჯდომლებზე, კანონებზე, მარხვებზე და ასეთ რამეებზე, რომ აღარ გრჩება დრო, უბრალოდ დაგიქრდე თუ რა არის მთავარი და ყველაზე ნამდვილი... მახსოვს რომ წამოვედი ეკლესიიდან, ჩემი სიტყვებით ვილოცე ის რაც მინდოდა, რაც მართლა მაწუხებდა და საოცარი გრძნობა დამეუფლა, მერე დავფიქრდი და მივხვდი, რომ იმდენად ვიყავი ადრე ამ წესებით და დაწერილი ლოვების კითხვით დაღლილი, რომ ღმერთთან ნამდვილი საუბრისთვის ვეღარც ვიცლიდი... რეალურად ღმერთს სწორედ მაგან დამაშორა, არასწორად ნაკეთებმა წესებმა.