კომპიუტერული თამაშები და ქრისტიანობა პარამეტრები

[q.w.e]

გამარჯობათ. ვარ 15 წლის დავდივარ ეკლესიაში აღმსარებელიც ვარ და მაზიარებელიც საბედნიეროდ ღვთის წყალობით რაც ქრისტიანული ცხოვრება დავიწყე, ყველაფერს სვა კუთხით შევხედე,მათ შორის ამ საკითხსაც.ვიცი რომ ზოგადად იყო რამეზე იყო დამოკიდებული იქნება ეს ქცევითი დამოკიდებულება რაიმე საგანე და ა.შ არ არის სწორი და ცოდვაცაა.დღევანდელი ახალგაზრდობის დიდი უმრავლესობა ძირითAდდად დამოკიდებულია კომპიუტერზე კომპიუტერულ თამაშებზე და ა.შ ... პირადად მე არ ვტVლი რომ რაიმე კუტხით მაინც დამოკიდებული ვარ კომპიუტერზე.მეტიც შეიძლება 10- წუტიც არ დავუთმო თუ სასწავლი მაქ ან რაიმე საქმე მაქ ..თუმცა თავისუფალი დრო ან მთლიანი Dრე როდესაც გამომიჩნდება და კომპიუტერს რამდენიმე საათით ვთამაშობ რატომღაც მგონია რომ დილით ლოცვის შემდგ ოდნავ გამთბარი გული იყინება და ღმერთს ვშორდები,შემდეგ კი ცუდ გუნებაზეც ვდგები რადგან გაურვევლობაში ვარ....მაინტერესებს მსგავსი შემთვევები თუ გქონიათ ან რას მირჩევთ?როგორ მოვიქცე?

[მათველა]

q.w.e
ხო ხედავ,სინდისი გკარნახობს, მადლობა ღმერთს. ხალხს (ზოგიერთ აქაურსაც) უნდა რომ სინდისი არ ამხელდეს და მიყუჩებული იყოს – რაც სინამდვილეში პირიქით, ცუდია. სხვაგვარად, თვითონ ღმერთი გვეტყოდა, რომ "ყურადღებას ნუ მიაქცევთ, რაც გინდათ ისე აკეთეთ, იყავით ჭაობში ჩაფლულებიო"... მარა სხვაგვარადაა სინამდვილე – ქრისტიანი სრულყოფილებისთვისაა მოწოდებული.

შენ კი, ხომ ხედავ თურმე, სინდისს არ ძინავს,და გკარნახობს უკეთესს – რაც კარგი მოვლენაა (თუმცა ყოველთვის შენით ვერ მიხვდები, ამიტომ გამოცდილი სულიერი მოძღვრის ყოლა – ეს საციცოცხლო რამ არის. თორემ უმოძღვროდ[ანუ უფლისადმი მოწაფეობის გარეშე] ჩვენი გამოუცდელი გონება უეჭველად არასწორი მიმართულებით წაგვიყვანს ადრე თუ გვიან .

მე იმას კი არ ვამბობ, არიქა თამაშს არ მეიკარო თორემ დაიღუპები და მოისროლე კომპიუტერი თქო, არა, პირიქით, მე კომპს ხშირად მოვიხმარ, ყოველდღე, და მრავალ რამეს ვკითხულობ და ვიყენებ ყოფა–ცხოვრებაშიც..
უბრალოდ კარგია როცა ხვდები, რომ ადამიანი უფრო უკეთესისკენ უნდა ისწრაფოდეს და "ჭაობში ჭყუმპალაობაზე" დროს არ უნდა კარგავდეს.
და კარგია–თქო რომ სინდისიც გკარნახობს ამას და ჩამკვდარი არ არის, მადლობა ღმერთს. რას იზამ, ასეთია ცხონების გზა. რთულია ნებისყოფის ქონა, მარა "ჩირქები" უნდა მოვიცილოთ სულიდან და ცხოვრების ბოლომდე (ჰა-ჰა კიდევ 30-40 წელი) ამ გზაზე, ზემოთ-ზემოთ უნდა ვიაროთ. თუმცა, ნელ-ნელა სულიც გაიწმინდება, ნელ-ნელა თავისთავად შეგძულდება ცოდვა, და ღვთის მადლს როცა მიიღებ ხოლმე, აღარ გაგიჭირდება ცოდვისთვის თავის დანებება. მართლაც საოცარი მოვლენაა ეს, მარა ღვთის მიერ შესაძლებელია.
პირიქით, შეგიყვარდება შენი სულის გასუფთავება ცოდვებისაგან და ფერისცვალებასაც შენ თავში იგრძნობ

თუმცა, ამისთვის ეკლესიური,სახარებისეული ცხოვრებაა საჭირო, რაც სულიერ შრომას და დაღლასაც მოითხოვს ხანდახან რათქმაუნდა (ეს წუთისოფელი დიდხანს არც კი გრძელდება, ამიტომ "დაღლის" ნუ შეგეშინდება ).
თუმცა, გადაწყვეტილება შენ უნდა მიიღო, გინდა თუ არა რომ ამ გზას დაადგე - ვიწრო და ეკლიან გზას, სამაგიეროდ კი ეს გზა მარადიულ ცხოვრებაში და ნეტარებაში მიდის.