ხიბლი, საყოველთაო და პირადი პარამეტრები

[ninca]

ხშირად ვფიქრობ სულიერი ცხოვრების ისეთ ავადობაზე, როგორიცაა ხიბლი. მინდა ჩემს ქრისტესმიერ დებსა და ძმებსაც გაგიზიაროთ აზრები და თქვენც გამოთქვათ მოსაზრებანი. წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი წერს: " ჩვენ ყველანი ხიბლში ვართ." ეს რომ გავიგოთ, საჭიროა გავიაზროთ ის, რომ ძველი მოღვაწენი დიდ ყურადღებას აქცევდნენ განცდას თვისთა ცოდვათას.სისოი დიდთან მივიდა ერთი ბერი და უთხრა: მე სულ მახსოვს ღმერთიო, რაზედაც წმინდანმა უპასუხა, რომ ამაზე უფრო დიდი ისაა, დაინახო საკუთარი თავი ყველა ქმნილებაზე უღირსად (რასაკვირველია, სწორად თუ მივუდგებით ამ საკითხს, სასოწარკვეთაში არ ჩავვარდებით).
ადამიანთა უმრავლესობა ვერ გრძნობს თავის ცოდვილ ბუნებას და ამდენად არც სინანული აქვს. ამიტომაც შეიძლება ითქვას, რომ ხიბლში არიან. ჩვენც, დედაეკლესიის შვილები, არ ვართ ღრმა სინანულში, ამდენად ჩვენც ხიბლში ვიმყოფებით. განა გულის სიღრმეში რომ შევიხედოთ , არ მოგვაჩნია, რომ "რაღაც" ვართ. მაშ თუ ასე არ არის, რატომ არ ვითმენთ შურაცხყოფას, აბუჩად აგდებას.. გულში ხომ ვგონია, რომ ვიღაცაზე უკეთესი ვართ ან ვიღაც ჩვენზე უარესია..
რას ნიშნავს თქვენთვის "ჩვენ ყველანი ხიბლში ვართ?" ან როგორ ახსნიდით საყოველთაო ხიბლსა და პირადულს?

[ნიანია]

რას ნიშნავს თქვენთვის "ჩვენ ყველანი ხიბლში ვართ?" ან როგორ ახსნიდით საყოველთაო ხიბლსა და პირადულს

ჩემთვის პირადად ეს სერიოზული საფიქრალია. ძალიან მაწუხებს ეს 'ცოდვა' და ყოველთვის როცა ვუღრმავდები საკუთარ თავს, ვაწყდები ხიბლის ცოდვას-მეტ-ნაკლებად. განსაკუთრებით მაშინ როცა, არაეკლესიურ ადამიანებთან ვარ, ჩემში ნამდვილად "ყვავის" ხიბლი და მეშინია. რაც შეეხება იმას რომ ჩვენ არ ვითმენთ შეურაცხყოფას, აბუცად აგდებას, ეს ხიბლი არაა, ეს კდევ სხვა ცოდვაა. აQ ჩვენ ჩვენს თანამდებს არ მიუტევებთ და ამით არც ჩვენ მოგვეპოვება, არ გვიყვარს მტერი ჩვენი. ხიბლი კი ჩემი აზრით საკუთარ სულიერებაზე და ეკლესიურ ღვაწლზე გადაჭარბებული წარმოდგენაა.
თუმცა შესაძლოა მეც ვცდებოდე.