საღვთო დღესასწაულების მიზანი, :) პარამეტრები

[ნათია]

რა მნიშვნელობა აქვს თქვენთვის ამა თუ იმ საღვთო მოვლენას - შობას, აღდგომას და ა.შ.?


ნეტარ ავგუსტინეს უთქვამს: "შობა ესე მიწყივ აღესრულებოდა და აღესრულება, მაგრამ თუ იგი ჩემში არ აღსრულდება, რა სარგებელია ჩემთვის?" მთავარია, ჩემში აღსრულდეს, ქრისტეს შობა, მაგალითად, აღესრულება მარადისობაში, ყოველ წამს და ყოველ ჟამს; აღესრულა დროსა და სივრცეში, ბეთლემში და უნდა აღესრულოს პიროვნების სულში.

ჩემი აზრით, საღვთო დღესასწაულის მიზანია, რომ თითოეული მორწმუნის გულში იშვას მაცხოვარი იესო ქრისტე, ნათელიღოს, ფერი იცვალოს, აღდგეს და ამაღლდეს, რათა მლოცველმა თავადაც დაიდოს წილი უფლის ღვაწლსა და მისიაში - აღდგეს მასთან ერთად, ფერი იცვალოს, გარდაიქმნას, ამაღლდეს.

თქვენ რას შეგრძნება გეუფლებათ ?

[marine]

ფერისცვალება


"მრავალი სასწაული ადამიანის გონებისათვის მიუწვდომელია და ჩვენ არ უნდა ვეცადოთ ყველაფრის ახსნას. ყოველი სასწაული ზეგონებრივია, ე.ი. გონება მას ვერ სწვდება. აი, ისიც, თუ რატომ დატოვა უფალმა სხვა მოციქულები თაბორის მთის ძირში და რატომ აიყვანა მხოლოდ სამი მათგანი, - საიდუმლოებაა.

ზოგიერთი წმიდა მამა განმარტავს, რომ მან სხვები იმიტომ არ წაიყვანა, რომ არ სურდა, ეს ბრწყინვალება ეხილა იუდა ისკარიოტელს, რომელმაც გასცა იგი. იუდამ ვერ გააცნობიერა ის სასწაულები, რომელთაც უფალი ქმნიდა მის თვალწინ: მან იხილა ათასობით ადამიანის განკურნება, მკვდართა აღდგომა, ლაზარეს აღდგომა და, უფრო მეტიც, მოციქულებთან ერთად თავად მიენიჭა ამ სასწაულთა ქმნის მადლი და ძალა. და იგი მაინც დარჩა ბრმად, რადგან ვერ დაინახა და ვერ დააფასა ეს სასწაულები. ის ასევე ვერ დაინახავდა და ვერ დააფასებდა ფერისცვალებას უფლისას. ზოგიერთი წმიდა მამა ამბობს, რომ მაცხოვარს შეებრალა იუდა ისკარიოტელი და ამიტომ მარტო ის კი არ დატოვა, არამედ სხვებიც მასთან ერთად, რადგან უფალი მოწყალეა ცოდვილთა მიმართაც.

როდესაც ვსაუბრობთ უფლის ფერისცვალებაზე, უნდა აღვნიშნო ისიც, რომ, უპირველეს ყოვლისა, ეს იყო ფერისცვალება და გონების გახსნა თვითონ მოციქულებისათვის. ის ბრწყინვალება, რომელიც მათ იხილეს, მუდამ ახლდა უფალს, უბრალოდ, მოციქულები ამას ვერ ხედავდნენ, ვერ აღიქვამდნენ. ასევე იყო მაშინაც, როცა აღდგომილი უფალი გამოეცხადა მგზავრობისას ორ მოციქულს, მაგრამ მათ ვერ იცნეს იგი, რადგან დახშული ჰქონდათ გონება და ხედვა, მაგრამ მერე, როცა იესო ქრისტემ გატეხა პური და მისცა მათ, მოციქულებს გონება გაეხსნათ და შეიცნეს უფალი.

შევთხოვ უფალს, ჩვენც, ყველას - კეთილთაც და ცოლვილთაც, გაგვიხსნას გონება, შეგვიწყალოს და შეგვიბრალოს, რადგან უძლურნი ვართ და უფალმა ჩვენზე უკეთესად იცის "უძლურებაი გონებისა ჩვენისა". შევთხოვ უფალს, ყოველ ადამიანში მოხდეს ფერისცვალება: ბოროტება გადაიქცეს სიკეთედ, სიძულვილი - სიყვარულად, სასოწარკვეთილება - იმედად, მრისხანება და ომი - მშვიდობად".

/ილია მეორე/