წინასწარმეტყველები ძველი აღთქმისა პარამეტრები

[marine]

წმინდა მოსე წინასწარმეტყველი


"მოსეს ბავშვობიდან ერთ ამბავს მოგვითხრობს ბიზანტიელი ისტორიკოსი გიორგი კედრინი (XIს.): ერთხელ ფარაონის ასულმა მამას მიუყვანა შვილობილი. თამაშისას ბავშვმა ფარაონს გვირგვინი მოაძრო და ზედ ამოტვიფრული კერპის გამოსახულება ფეხით დათრგუნა. ერთმა მოგვმა მისი მოკვლა ურჩია ფარაონს, სხვები კი ეუბნებოდნენ, - ბავშვმა ეს დაუფიქრებლად გააკეთაო და მის უბრალოებაში დასარწმუნებლად ბიჭს ნაკვერჩხლები მისცეს. მან ერთი მათგანი ენაზე დაიდო, დაეწვა და იმის შემდეგ ენაბლუ შეიქმნაო.



ქორების მთის ახლოს ებრაელებს დაეცნენ თავს ამალეკნი. მოსემ მათ წინააღმდეგ გაგზავნა ჯარი ისუ ნავეს წინამძღოლობით. თვითონ მთაზე ავიდა და ლოცულობდა ხელებგაშლილი (ჯვარს გამოსახავდა ამით). აარონმა შეამჩნია - როცა მოსე ხელებს დაუშვებდა, ამალეკნი ერეოდნენ ებრაელებს. მოიტანეს დიდი ქვა, დასვეს მოსე, აარონი და კიდევ ორი შეუდგნენ მხრებში და წმინდანის ლოცვით ებრაელებმა სძლიეს მტერს. უფალმა უბრძანა მოსეს: დაწერე ესე წიგნში სახსოვრად და მე აღვხოცო სახსენებელი ამალეკისა ცასა ქვეშეო.



ღვთის ბრძანებით მოსემ გამოთალა ორი ქვის ფიცარი, ავიდა სინას მთაზე და 40-დღიანი მარხვისა და ლოცვის შემდეგ უფალმა უჩვენა განსაკუთრებული სახით თავისი დიდება და უბრძანა, ქვის ფილებზე წაეწერა ათი მცნება. მთიდან ჩამოსულ ღვთის მხილველ მოსეს სახე უბრწყინავდა, ებრაელები თვალს ვერ უსწორებდნენ ღვთის დიდების ანარეკლს. იმ დღიდან მოსემ გაიკეთა პირის საფარველი და მხოლოდ მაშინ აიხდიდა, როცა ღვთის წინაშე წარსდგებოდა.



ბევრი იღვაწა თავისი ერისთვის წმინდა მოსემ. ერთხელ, როცა იდრტვინეს მასზე, ღმერთმა დასასჯელად გველები მიუვლინა და მრავალი ისრაელიტელი დაიხოცა. დამდაბლდა ხალხი და ღვთის ბრძანებით, წმინდა მოსემ სპილენძის გველი გააკეთებინა და ხეზე დააკიდებინა. გველისგან ნაკბენი კაცი, ვინც სარწმუნოებით შეხედავდა სპილენძის გველს, მორჩებოდა. ეს იყო მე-40 წელს. მანამდე, ამავე წელს, როცა ებრაელებმა წყლის გამო იდრტვინეს, უფალმა უთხრა მოსეს და აარონს: ხალხის თანდასწრებით კვერთხი ერთხელ დაარტყით კლდეს და ჩემი სახელით წყლის გამოცემა უბრძანეთო. მათ კი სწორად არ შეასრულეს ღვთის ბრძანება - ორჯერ დაარტყეს კლდეს კვერთხი და თქვეს, - ისმინეთ ჩემი, ურჩნო, ნუთუ ამ კლდისაგან გამოგიდინოთ წყალიო? ამიტომ უფალმა უთხრა მოსეს და აარონს: რადგანაც არ გრწმენა ჩემი და ჩემი ყოვლისშემძლეობა ხალხს არ აჩვენეთ, არ შეიყვანთ ერს აღთქმის მიწაზეო. მართლაც, მალე გარდაიცვალა აარონი, სამღვდელმთავრო შესამოსლით კი მისი ძე ელეაზარი შეიმოსა. როცა ებრაელები აღთქმული ქვეყნის საზღვარზე მივიდნენ, ღმერთმა ამცნო წმინდა მოსეს სიკვდილის მოახლოება, უბრძანა, თავის მაგივრად ებრაელების წინამძღოლად ისუ ნავეს ძე დაედგინა. წმინდა მოსემ ხელნი დაასხა ისუ ნავეს ძეს, აკურთხა და გადასცა თავისი უფლებები. შემდეგ კიდევ ერთხელ შეკრიბა ებრაელნი და კიდევ ერთხელ დამოძღვრა, ღვთის ბრძანებით ავიდა ნაბავის მთაზე, იქიდან გადახედა აღთქმულ ქვეყანას და გარდაიცვალა. ისე დაკრძალეს, რომ ვერავის შეეტყო მისი საფლავის ადგილმდებარეობა, რათა ხალხს არ გაეღმერთებინა. მაშინ ის 120 წლისა იყო.

შეგვეწიოს მისი წმინდა ლოცვა ჩვენც, ახალ ისრაელს - მართლმადიდებელ ქრისტიანებს."

[marine]

"წინასწარმეტყველს უნდა გაეაზრებინა და გაეთავისებინა ღვთის სიტყვა. უფალიც არ აჩქარებდა მას. წინასწარმეტყველს შეეძლო სიტყვის მიმართ საკუთარი აზრი გამოეხატა და მისთვის გაუგებარი შინაარსის გამო ღმერთთან დიალოგიც კი გაემართა. ამდენად, წინასწარმეტყველი თავის პიროვნულ თავისუფლებას არ კარგავდა, შესაბამისად, მისი ბაგით წარმოთქმულ ღვთაებრივ სიტყვას ყოველთვის ინდივიდუალობის ელფერი დაჰკრავდა და ამიტომ ყოველი წინასწარმეტყველება უნიკალურ ლიტერატურულ ქმნილებად გვევლინება."

"წინასწარმეტყველის ცხოვრება ბრძოლაა. ის სამყაროს ღმერთის თვალით ხედავს. წინასწარმეტყველი ერთგვარი ფილოსოფოსი და თეოლოგია. იგი ღმერთსა და ადამიანს შორის შუამყოფია და მისი საქმე ღვთის ნების ცხოვრებაში განხორციელებაა."

"გარკვეული თვალსაზრისით ღვთისგან მომადლებული წინასწარმეტყველების ნიჭი ყოველ ჭეშმარიტ ქრისტიანს აქვს, რამეთუ ყოველ ჩვენგანზე ნათლობისას სულიწმინდის მადლია გადმოსული. ადამიანი მოწოდებულია გაიღრმაოს სულიერი ცოდნა და უფრო მეტად დაუახლოვდეს უფალს. თუმცა ხშირად ამ მადლს ვერ შევიგრძნობთ და ვერ მივყვებით ღვთის ნებას. ამიტომ ვლოცულობთ:

"მეუფეო ზეცათაო, ნუგეშინისმცემელო, სულო ჭეშმარიტებისაო, რომელი ყოველგან ხარ და ყოველსავე აღავსებ მადლითა შენითა; საუნჯეო კეთილთაო, მომნიჭებელო ცხოვრებისაო, მოვედ და დაემკვიდრე ჩვენ შორის, და წმიდა მყუენ ჩვენ ყოვლისაგან ბიწისა, და აცხოვნენ, სახიერო, სულნი ჩვენნი".





"წინასწარმეტყველი გვინდა", - უთხრა ერთხელ სერგი ნილუსმა წმინდა ნექტარიოს ოპტელს. ღირსმა მამამ პასუხად სოლოვკის მონაზვნის, მამა აბელის ამბავი უამბო. მამა აბელი წინასწარმეტყველების მადლით იყო ცნობილი. ერთხელ თქვა, - დედოფალი ამა და ამ დროს მოკვდებაო. ეს ამბავი მეფეს მიუტანეს. აბელს ხელი ჩაავლეს და ციხეში ჩაკეტეს. როცა ასრულდა ყველაფერი, იმპერატორ პავლეს წარუდგინეს. მეფემ ჰკითხა, - ჩემს მეფობას რა ელისო. "დიდი არაფერი იქნება შენი მეფობა. არც შენ იქნები გახარებული და არც სხვები გაიხარებენ შენით. საკუთარი სიკვდილით არ მოკვდებიო". რა თქმა უნდა, ციხეში შეაბრუნეს.

როცა მამა აბელის ნათქვამი ასრულდა, ახლა პავლეს მემკვიდრემ, იმპერატორმა ალექსანდრემ მოისურვა მისი ნახვა - გპატიობ ყველაფერს, ოღონდ მითხარი, როგორი იქნება ჩემი მეფობაო. "დაწვავენ შენს მოსკოვს ფრანგები", - უპასუხა აბელმა და კვლავ ციხეში ჩასვეს. მოსკოვი დაწვეს, რუსები პარიზში შევიდნენ, დიდებით შეიმოსნენ.

კვლავ გაიხსენეს აბელი და გაათავისუფლეს. მერე კვლავ გაიხსენეს და რაღაცის კითხვა მოინდომეს, მაგრამ გამოცდილებით განბრძნობილი აბელი (მან ციხეში ათი წელი და ათი თვე გაატარა) უკვალოდ გაქრა. "სერგი ალექსეევიჩ, თქვენ გინდათ, რომ ჩვენს დროში წინასწარმეტყველი გამოჩნდეს? ასი წლის წინ ამის გამო ციხეში სვამდნენ, ახლა კი, - გაეცინა, - სიტყვის თქმასაც არ აცლიან, მაშინვე დააპატიმრებენ".