ლიტერატურა, ... პარამეტრები

[di_onise]

მემგონი საინტერესოა...
თუ არ ჩათვლით საჭიროთ წაშალეთ მაშინ
მაინტერესებს თქვენი აზრი სხვადასხვა ლიტერატურულ ნაწარნოებებზე, მაგალითად განდეგილით დავიწყოთ
როგორ ფიქრობთ რამ გამოიწვია განდეგილის მდგომარეობა?? რწმენის ნაკლებობამ თუ ადამიანურმა სისუსტეებმა?
ჩემი აზრით მან არ იცოდა თუ რა უნდოდა, ბერობა თუ საერო ხალხთან ცხოვრება

—„ხსნა ყველგან არის... ხოლო გზა ხსნისა

ესეთი მერგო მე... უბედურსა...”

სხვებსაც მივამატებ მერე

თქვენი აზრი მაინტერესებს...

[marine]

"მიხეილ ჯავახიშვილის მესამედ დაპატიმრებას ასეთი ისტორია უძღოდა წინ: 1937 წელს ლავრენტი ბერიას თბილისის მეტეხის ტაძრის დანგრევის განკარგულება გაუცია. ვიდრე საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის ერთპიროვნული ლიდერის გადაწყვეტილებას დღე-დღეზე აღასრულებდნენ, ამ ინფორმაციით შეშფოთებულმა ქართველ მწერალთა ერთმა ნაწილმა სასწრაფოდ მოითხოვა ბერიასთან აუდიენცია.

"ბერიამ დაგვინახა თუ არა, შავმა ალმურმა გადაჰკრა სახეზე. მან მკვახედ გვითხრა: ასე, დელეგაციის სახით, ერთად არ უნდა მოსულიყავით, ცალ-ცალკე რატომ არ მოხვედითო", - გაიხსენა მამის მონაყოლი მწერლის ქალიშვილმა, ქეთევან ჯავახიშვილმა. ქართველი მწერლები შეეცადნენ დაერწმუნებინათ ბერია, რომ ისტორიული მემკვიდრეობისადმი ამგვარი დამოკიდებულება ზიანის მეტს არაფერს მოიტანდა, რადგან ასეთი გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგებოდა ქართველი ხალხის ნებას.

ქართული ხუროთმოძღვრების უნიკალური ძეგლი, რომელმაც შუა საუკუნეებიდან მოაღწია ჩვენამდე და მტრის მრავალ შემოტევას გადაურჩა, დღეს ჩვენი ხელით არ უნდა დავანგრიოთო. მიხეილ ჯავახიშვილს, რომელიც ამ შეხვედრაზე ყველაზე მეტად აქტიურობდა, ისიც კი უთქვამს: "ასეთ ძეგლს ევროპაში ოქროს ჩარდახში ჩასვამდნენო!" ბერია იძულებული გახდა, შეეცვალა გადაწყვეტილება, მაგრამ რადგან უვიცობაში ამხილეს, გულში წყენა ჩაიდო და მოგვიანებით დელეგაციის თითქმის ყველა წევრი დახვრიტა.

მიხეილ ჯავახიშვილი ამ შეხვედრიდან შინ გაფითრებული დაბრუნებულა და განმარტოებას ცდილობდა, რადგან გრძნობდა, მართალია, მეტეხის ტაძარი დანგრევას გადაურჩა, მაგრამ სიცოცხლე საფრთხეში ჩაიგდო. ბერიას ისიც გაეგონა, როცა იგი საქართველოს კომპარტიის ცეკას მდივანი გახდა, მაშინ მიხეილ ჯავახიშვილს მეგობარი მწერლისთვის უთქვამს: "ისღა გვაკლდა, ჩეკისტი დაგვჯდომოდა თავზეო". ახლა იგი ხელსაყრელ მომენტს ელოდა, რათა გულში ჩარჩენილი წყენა მსხვერპლის განადგურებით გაექარვებინა.

ეს დროც დადგა. მიხეილ ჯავახიშვილი 1937 წლის 14 აგვისტოს დააპატიმრეს. დაპატიმრებულთა შორის აღმოჩნდა ყველა ის ქართველი მწერალი, რომელიც მეტეხის ტაძართან დაკავშირებით ბერიასთან იმყოფებოდა.

მიხეილ ჯავახიშვილის პირველ დაკითხვას, რომელსაც მისი გამომძიებლები ლევან აბაშიძე და მიხეილ ნაცვლიშვილი აწარმოებდნენ, ლავრენტი ბერიაც დასწრებია. როდესაც ლევან აბაშიძეს დაუძლურებული მწერლის ცემა დაუწყია, მიხეილ ჯავახიშვილი გულაღმა დავარდნილა. შურისძიების გრძნობა რომ დაეკმაყოფილებინა, ბერია სიცილით მისულა მასთან, წაქცეულისთვის გულზე ფეხი დაუდგამს და უთქვამს: "აი, ახლა კი გადგას ჩეკისტი თავზეო".

კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პლენუმისთვის წარდგენილ მოხსენებაში საბჭოთა ქვეყნის მიღწევებსა და წარმატებებთან ერთად მოთხრობილია მიხეილ ჯავახიშვილის, პაოლო იაშვილის, ნიკოლოზ მიწიშვილის, სანდრო ახმეტელისა და სხვა ღირსეულ ქართველ მამულიშვილთა "მავნებლური", "მოღალატეობრივი", "კონტრრევოლუციური" და აგენტურ-დივერსიული საქმიანობის შესახებ.

როგორც საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს პრესსამსახურის ხელმძღვანელი, ჟურნალისტი ნინო ყიფშიძე აღნიშნავს, "ამ ბრალდებებსა და აღიარებებშიც არის სიმართლის მარცვალი - ეს ადამიანები მართლაც პატრიოტები და სამშობლოზე უსაზღვროდ შეყვარებულები იყვნენ და მათი ერთადერთი მიზანიც თავისუფალ საქართველოში ცხოვრება, საბჭოთა უღლისგან ჩვენი ქვეყნის განთავისუფლება და საბჭოთა იმპერიის დამარცხება იყო.

ამ ბრძოლაში ქართველ მოღვაწეთა იარაღი მხოლოდ კალამი გახლდათ. საბჭოთა ხელისუფლების პირობებში პატრიოტიზმი ყველაზე დიდ და უპატიებელ დანაშაულად ითვლებოდა, რომელსაც "წითელმა მმართველობამ" სასტიკი ომი გამოუცხადა".

მიხეილ ჯავახიშვილი მწერალთა ფაშისტური ორგანიზაციის წევრად მონათლეს და ამის საფუძველზე დააპატიმრეს, შემდეგ სასტიკი წამებითა და ოჯახის წევრთა დატერორებით სასურველი აღიარებითი ჩვენებაც ჩამოართვეს. თუმცა ამ აღიარებით ჩვენებას საერთო რომ არაფერი ჰქონდა სიმართლესთან, სასამართლო პროცესზე განაჩენის გამოტანის შემდეგ მიხეილ ჯავახიშვილის საბოლოო სიტყვითაც კარგად გამოჩნდა. მან არა მარტო საკუთარი, მისი ბედის მოზიარე ქართველ მწერალთა სათქმელიც თქვა.

მიხეილ ჯავახიშვილი 1937 წლის 30 სექტემბერს დახვრიტეს. სულ მალე მას 57 წელი უნდა შესრულებოდა. დასანანია, რომ შემოქმედებითი აღმავლობის მწვერვალზე მყოფ მწერალს ბევრი საინტერესო იდეა ხორცშეუსხმელი დარჩა. კომუნისტების წარმოუდგენელი ცინიზმი იქამდეც კი მივიდა, რომ რეპრესირებული მწერლების ბიოგრაფიებში არაფერია თქმული 1937 წლის სისხლიანი ისტორიების შესახებ, დახვრეტის შემდეგ კი, ვიდრე წითელი იმპერია არსებობდა, ისინი გამოჩენილ "საბჭოთა მწერლებად" მოიხსენიებოდნენ".