რატომ არ დღესასწაულობენ მართლმადიდებლები ახალ წელს?, რატომ არ დღესასწაულობენ მართლმადიდებლები ახალ წელს? პარამეტრები

[Alterego]

მიზეზი 1: თვით თარიღის არასაეკლესიო და არამართლმადიდებლური ხასიათი

წმიდა ეკლესია ახალ წელს ზეიმობს 1 სექტემბერს (ძვ. სტილით, ახალი სტილით 14 სექტემბერს), ინდიქტიონის დასაწყისს. სწორედ ამ თარიღს ეძღვნება შესაბამისი ღვთისმსახურებაც. ხოლო სამოქალაქო ახალი წელი, რომელსაც ზამთარში ზეიმობენ, არანაირად არ არის დაკავშირებული საეკლესიო კალენდართან. რუსეთში მისი შემომტანია პეტრე I, კერძოდ 1700 წლიდან (თუმცა მაშინ მას დღესასწაულობდნენ იულიანური კალენდრით, და არა კათოლიკურ-გრიგორიანული, ანუ ახალი სტილით, როგორც ეს არის ევროპაში).

ახალი წელი, რომელსაც 1 იანვარს ზეიმობენ, ამოვარდნილია საღვთისმახურებო წრიდან და მიიღო არაქრისტეანული ხასიათი, რასაც აღნიშნავდა მრავალი ქრისტეანი მოღვაწე და ღვთისმსახური (მაგ. თეოფანე დაყუდებული, იოანე კრონშტადტელი და სხვები). ისინი რუს ხალხს ამხელდნენ იმაში, რომ ბაძავდა და ღმერთსგანდგომილ დასავლეთს, წარმართულად ხვდებოდა ახალ წელს: "უჭახუნებთ ერთმანეთს ჭიქებს და რა თვალსაზრისით? თქვენ მეტყვით: ჩვეულებაა ასეთი. და მე დაგიდასტურებთ: დიახ, ჩვეულებაა, მაგრამ სულაც არა ქრისტეანული, არამედ წარმართული, უკეთური და ღმრთისსაწინააღმდეგო" (Феофан Затворник. Слово на Богоявление, 6 января 1865 г.).

ბოლშევიკების მიერ ახალი სტილის, ანუ ახლანდელი სამოქალაქო კალენდრის შემოღების შემდეგ, ახალი წლის 1 იანვარს ზეიმობა ემთხვევა შობის მარხვის ბოლო დღეებს, როდესაც ტიპიკონის მიხედვით მართლმადიდებელ ქრისტეანებს მკაცრი მარხვა აქვთ დაწესებული.

მიზეზი 2-ე: ახალი წლის ანტიქრისტეანული ხასიათი

თანამედროვე, საბჭოთა პერიოდიდან შემორჩენილი ახალი წელი და ზეიმობა, რომელიც მასთან არის დაკავშირებული, იმთავითვე ქრისტეს შობის დღესასწაულის საპირისპიროდ იყო გამიზნული, და ბოლშევიკები მას ანტირელიგიური პროპაგანდის წარმატებად მიიჩნევდნენ.

გამოდის, რომ მართლმადიდებლები, რომლებიც ამ დღეს აღნიშნავენ, უღმრთო სამყაროს უმეგობრდებიან კერპთაყვანისცემაში. ამ დროს ისეთი ტერმინების გამოყენება და თავის მართლება, რომ თითქოსდა ეს არის "მოყვასისადმი სიყვარულის გამოხატულება" არაეკლესიურ ადამიანთა ვიწრო წრეში, ან "სამარხვო სუფრა" (წეს-განგების ფორმალური დაცვის მცდელობა) - იმ სამყაროსთან მეგობრობის გამოვლინებაა, რომელთანაც დაძმობილება, წმიდა წერილის მიხედვით, მტერობა ღმრთისა (იაკობი 4:4).

ქრისტეს ეკლესია არაამქვეყნიურია. ძველ ქრისტეანებს არ ეშინოდათ იმისი, რომ შესაძლოა ვერ მორგებოდნენ მათ თანამედროვე მსოფლიოს, პირიქით, უპირისპირდებოდნენ კიდევაც მას, უშიშრად მიდიოდნენ ტანჯვაზე, და თავისი წმიდა, უბიწო და აღმსარებლობითი ცხოვრებით ახალი ქრისტეანები მოჰყავდათ ეკლესიის წიაღში. ახლა კი ეკლესია კი არ "ამარილებს" მსოფლიოს, არამედ მსოფლიო ცდილობს "გადააეკლესიუროს" ქრისტეანობა და გააამსოფლიუროს იგი. მსოფლიოსთან, ამ წუთისოფელთან ასეთი დაახლოვება ქრისტეანებს ამსგავსებს იმ "განქარვებულ მარილს" მაცხოვარი რომ ბრძანებს თავის სახარებაში (იხ. მათე 5:13).

სამოქალაქო ახალი წლის, 1 იანვრის დღესასწაულობა ახალი კალენდრით მიუღებელი უნდა იყოს მართლმადიდებლებისთვის. ამ დღეს, როდესაც უღმერთო, მწვალებლური და ღმერთსგანდგომილი მსოფლიო თავის ახალ წელს ზეიმობს, მართლმადიდებლური ეკლესია აღნიშნავს წმ. მოწამე ბონიფანტეს ხსენების დღეს, რომელიც გახლავთ უბადლო მაგალითი სრული აღმსარებლობისა და გემოთმოყვარების დამარცხებისა.

მართლმადიდებელნო ღირსეულად მოვემზადოთ შობისთვის და არა წარმართული ზეიმობისთვის, რომელიც შეურაცხყოფს ქრისტეს შობას.

ეს ყველაფერი იწერება საიტზე http://apocalypse.ge და თუ კი ასეა და წარმართულ და მწვალებლურ დღესასწაულს ავღნიშნავთ 1 იანვარს მაშინ რატო გვილოცავს 31 დეკემბერს ახალ წელს პატრიარქი?

[marine]

“…ამ ახალწლის დამდეგს ეს ფიქრი მოდის ძალაუნებურად, რომ ყველამ უნდა მოინანიოს წარსულის წლის შეცოდებანი და ახალს წელს მივეგებნეთ ახალის ძალით, მხნეობით, გულწრფელად და ჩავჭიდოთ ღრმად გულში ეს მცნება: საცა ვცხოვრობთ, და რომელ ქვეყნის შვილებიცა ვართ, რომელი ქვეყნის პურით, ღვინით, წყლით და ჰაერით ვსაზრდოობთ, იმას ვარგოთ რამ, ვაკეთოთ იმის სასარგებლოდ ჩვენის ძალ-ღონის დაგვარად რაც-კი შეგვიძლიან, რომელი ასპარეზიც უნდა იყოს – ეკონომიური, ზნეობრივი, პედაგოგიური, ლიტერატურული და სხვა.

თუ ჩვენთვის და ჩვენი ქვეყნისათვის ვიქნებით კარგნი, ჩვენს საკუთარს შინაურს საქმეს წავიყვანთ კარგად, მაშინ მთელი კაცობრიობისთვისაც სასარგებლონი ვიქნებით…

თუ არა და, ტყუილი მოცდენაა, ამაო შრომაა, ვინც იმას ამბობს, კაცობრიობას უნდა ვარგოვო და ეს სარგებლობა ჯერ თავის ძმებისთვის ვერ მოუტანია, თავის ქვეყნისათვის – რომლის ღვიძლი შვილია, – რომლის ავი და კარგი ესმის (და თუ არ ესმის თავის შინაობის ავი და კარგი, ის სხვისას როგორ გაიგონებს და, მაშასადამე, ან რას არგებს).”

/ვაჟა ფშაველა/