საქართველოს ციხე სიმაგრეები, ვისაც გაქვთ სურათები დადეთ:) პარამეტრები

[xvaramze]

აი ლინკი სადაც შეგიძლიათ ნახოთ >>> http://mtavari.myweb.ge/images/cikhe/cikhe.html

თქვენს დადებულ სურათებსაც ველი

[marine]

"მომხვდურთაგან თავდაცვის ერთ-ერთ ძირითად საშუალებად მათ გადმოასვლელ გზებზე ციხე-გალავნების აგება იყო მიჩნეული. მათ აგებდნენ სოფლებშიც. უმეტეს შემთხვევაში, გალავნები სოფლის ეკლესიის გარშემო კეთდებოდა, რათა საფრთხის შემთხვევაში მოსახლეობას მისთვის შეეფარებინა თავი.ეს პრაქტიკა პირველად კახეთში შემოვიდა. მსგავსი სიმაგრეების აშენება აქაც დაიწყეს. მაგალითად, 1733 წლეს მუხრან ბატონებს ხალის ციხე და წირის გალავანი აუგიათ. 1733 წელს გალავანი შემოუვლიათ მუხრანისთვის, ამავე წელს აუგიათ შიოს უბნის გალავანი.

ციხესიმაგრეებისა და გალავნების მშენებლობა ძვირადღირებული ღონისძიება იყო. ცენტრალურ ხელისუფლებას არ ჰყოფნიდა სახსრები ამ სამუშაოთა საწარმოებლად, ამიტომაც ამას ცალკეულ სოფლებს ავალებდა, რაც მძიმე ტვირთად აწვებოდა ისედაც გაღატაკებულ მოსახლეობას. საისტორიო წყაროებს შემოუნახავთ მათი ერთ-ერთი საჩივარი ამის თაობაზე.

განსაკუთრებით ინტენსიური თავდაცვითი ნაგებობების აშენება აღმოსავლეთ საქართველოში თეიმურაზ-ერეკლეს მმართველობის დროს ყოფილა. მათ მეფობაში აუგიათ "სიმაგრენნი ქართლისანი ას სამოცამდე გალავანი და ბურჯი მტერთათვის". მეფე ერეკლეს განუახლებია ციხე გორისა, გალავანი სიღნაღისა, თელავისა, ბოჭორმისა, ყვარლისა, საბუისა, გრემისა, ფელისა, პატარძეულისა და ნორიისა.

50-იან წლებში აუშენებიათ თუ შეუკეთებიათ შულავრის, მარნეულის, რატევნისა და სხვა ციხეები. XVIII ს-ის შუა წლებისთვის ქართლსა და კახეთში არ იყო სოფელი თუ ქალაქი, ხეობა თუ მაგისტრალი, რომ მსგავსი თავდაცვითი ნაგებობა არ ყოფილიყო.

ქართლში აშენებულ-გამაგრებულ იქნა: საშაბურო (ბაზალეთის ჩრდილო-აღმოსავლეთით), სატიხარი (პატარა ლიახვის შუა წელში), ბოკარი (მეჯუდის ხეობაში), ხადურიანი (პატარა ლიახვის ხეობაში), ფცა (მდ. ფრონეს მარცხენა ნაპირზე), არადეთი (მდ. ფრონეს მარჯვენა ნაპირზე), ლამისყანა (ქსნის ხეობაში) და მრავალი სხვა.

კახეთში ერეკლეს დროს განახლდა: ბატონიშვილისა და ვახვახიშვილის ციხეები, ბოჭორმა, სიღნაღი, ახმეტა, საბუე, ალავერდი, გრემის გალავნის ზედა ნაწილი, ყვარელი, დალისყური, ნაფარეული, შილდა, იყალთო და სხვ. სათვალთვალო კოშკები აიგო კარდანახში, ოჟიოში, მარტყოფსა და სხვაგან.

ამ საფორტიფიკაციო ნაგებობებს ლეკთა მოთარეშე ჯგუფების შეკავების დანიშნულება ჰქონდა და მათ თავიანთი პოზიტიური როლი შეასრულეს. 1754 წლის 16 აგვისტოს მჭადიჯვრის ბრძოლაში, როდესაც ქართველებმა ლეკთა მრავალრიცხოვანი ლაშქარი გაანადგურეს, 1755 წელს ყვარლის ციხესთან ავარიის ხანის წინააღმდეგ ბრძოლაში და ა.შ.

საერთოდ, მტრის მოახლოებისას მოსახლეობა მთელი თავისი ავლადიდებით ციხეებს აფარებდა თავს. ამას ხალხში "სიღნაღობას" ეძახდნენ. ლეკთა საფრთხის გამო "სიღნაღად" დგომა ჩვეულებრივი მოვლენა იყო და მათზე ბევრი ცნობაა საისტორიო წყაროებში".

/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ადამიანებით ვაჭრობა საქართველოში", გვ.201/