ქართველთა კვებითი კულტურის ისტორია პარამეტრები

[marine]

"ქართული ეროვნული სამზარეულო მრავალფეროვანია. ქართული კერძების მრავალფეროვნებას ჯერ კიდევ ძვ.წ.-ის V-IV საუკუნეებში ქსენოფონტე აღნიშნავდა. რძის პროდუქტებიდან მაღალი გემოვნებითი თვისებებით გამოირჩეოდა თუშური გუდის ყველი და მეგრული სულუგუნი. ჩვეულებრივ, სულუგუნი გადახარშულ-გადაზელილი ყველია. ამგვარი ტექნოლოგიით დამზადებული ყველის ნაირსახეობა - სულუგუნი კოლხეთის დაბლობში ადგილობრივ მიწათმოქმედთა მიერ არის შექმნილი და მისი შექმნის მიზეზი ხანგრძლივად შენახვის საჭიროება იყო. არ შეიძლება არ დავასახელოთ საცივი, ხინკალი, გოზინაყი და ჩურჩხელა".

/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "ქართველი ხალხის ეთნიკური ისტორია", გვ. 358/

[marine]

"პურობისას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა, სად დასვამდა მეფე ელჩებს, თავისთან ახლოს თუ ოდნავ მოშორებით. ამ ნიუანსს ოდითგანვე აქცევნდნენ ყურადღებას დიპლომატიურ პარქტიკაში. კასტელის მითითებით, მეფე მას ყოველთვის გვერდით მოისვამდა ხოლმე, პატივისცემის ნიშნად. ასევე საპატიო ადგილს მიუჩენდნენ იმერეთის მეფის სუფრასთან რუს ელჩებს. პურობა "მამაო ჩვენოს" თქმითა და სუფრის დალოცვით იწყებოდა. შემდეგ მეფე და მასთან ერთად ყველა მასპინძელი სვამდა იმ ქვეყნის მონარქის სადღეგრძელოს, რომელმაც გამოგზავნა ელჩი იმერეთში. სანაცვლოს შემდგომ უკვე ელჩები ამბობდნენ იმერეთის მეფის სადღეგრძელოს. პურობაზე საჭმლის შემოტანაც ეტიკეტის დაცვით მომდინარეობდა. სუფრაზე მეფე ელჩებს თავისი სინიდან საჭმელს სთავაზობდა, ხოლო სასმისიდან ღვინოს - ნიშნად პატივისცემისა. სადილი ხშირად დიდხანს გრძელდებოდა და იყო შემთხვევა, ელჩები იღლდებოდნენ. ამ დროს ამ უკანასკნელთ შეეძლოთ მეფისთვის ბინაზე წასვლის ნებართვა ეთხოვათ.

ნადიმიდან ელჩების გაცილებაც განსაზღვრული ცერემონიით მიმდინარეობდა. მათ იმერელი აზნაურების დასი აცილებდა. ღამე თუ იყო, ელჩებს სანათურებითა და ჭრაქებით მიუძღოდნენ წინ და ასე უნათებდნენ გზას"

/ისტორიულ-შემეცნებითი ჟურნალი "ისტორიანი" N2, 2022, IV-VI, გვ.28/