წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"წიგნში წავიკითხე მეუფე იოანეს [მაქსიმოვიჩი] შესახებ, რომელიც ადამიანებს განსაცდელისას ეხმარება; მეც წმინდანს დახმარებისთვის მივმართე და შეწევნამაც არ დააყოვნა:

ღრძილთან ძვალი გამომეზარდა. საშინელი ტკივილი დამეწყო.

მე დავიწყე წმ. იოანესადმი ტროპარის კითხვა. წავისვი მისი წმიდა ნაწილებზე ნაკურთხი ზეთი; მივიდე წმინდანის ფოტო მტკივნეულ ადგილზე. თავადაც ვერ მივხვდი, როგორ გამიარა ტკივილმა - შევამოწმე, აღმოჩნდა, რომ ღრძილიდან ამოზრდილი ძვალი აღარ ჩანდა, ვერც კი მივხვდი, სად უნდა გამქრალიყო, ღრძილი კი დამცხრომოდა. სულ მალე გადავიღე რენტგენი და გავარკვიე, რაც მოხდა, მაგრამ, რაც მთავარია, ტკივილი აღარ მაწუხებდა, ისე, რომ ამ მხარეს ჭამაც კი შემეძლო - ეს ჩემთვის სასწაულია!

მეუფე იოანე ყოველთვის მეხმარება, როგორც კი მის მიმართ წავიკითხავ ლოცვებს, თითქოს მთელი ძალით ჩამოვეკიდე მის მანტიას - დაე, მაპატიოს მეუფემ.

მე მადლიერი ვარ წმიდა მეუფეების იოანესი, სპირიდონის, ნიკოლოზის, ასევე მოწამე მეფის ოჯახის, ნეტარი ქსენიასი და მატრონასი, და ყველა წმინდანისა, რომლებიც ღვთისა და ყოვლადწმიდას წინაშე ჩვენ ცოდვილთა მეოხნი არიან".

/მხევალი ღვთისა ფოტინე, 2020, ივლისი/



"როცა მამა არსენთან [კაბადოკიელი] ავადმყოფი მიჰყავდათ, ის არასოდეს ინტერესდებოდა, მის წინ ვინ იდგა, თურქი თუ ქრისტიანი, მაგრამ ჰკითხავდა, რითი იყო კაცი ავად, რათა მისთვის შესაბამისი ლოცვა წაეკითხა. საღმრთო მადლის ძალით სნეულების განკურნებით, იგი თურქებს ჩვენი სარწმუნოების ძალას აჩვენებდა და ამგვარად აიძულებდა მათ პატივი ეცათ მართლმადიდებლობისთვის.

ერთხელ, თავისი მედავითნისა და თანაშემწის, პროდრომოსის თანხლებით სოფლების შემოვლისას მამა არსენი დაბა სინასოსში მივიდა. ადგილობრივმა თურქებმა აუკრძალეს მას ქრისტიანებთან შეხვედრა. მამა არსენს მათთან კამათი არ დაუწყია, მხოლოდ პროდრომოსს უთხრა:

- წავიდეთ და ნახავ, როგორ გამოგვეკიდებიან თურქები.

ნახევარი საათი იარეს, მერე კი ჰაჯიეფენდი შეჩერდა, მუხლნი მოიდრიკა და ხელები ლოცვით ზეცისკენ აღაპყრო. თუ აქამდე მშვიდი ამინდი იყო, უეცრად ღრუბელი მოგროვდა და კოკისპორული წვიმა წამოვიდა, რომელსაც გრიგალი ახლდა. სოფელ სინასოსს მეხი არყევდა. თურქები მაშინვე მიხვდნენ თავიანთ შეცდომას და ორი ზეფთია (ცხენოსანი შიკრიკი) დაადევნეს მამა არსენს. ზეფთიები მუხლებში ჩაუვარდნენ მას, მთელი სოფლის სახელით ბოდიში მოუხადეს და უკან დაბურნება სთხოვეს. მამა არსენმა მათ აპატია და სინასოსში დაბრუნდა. სოფელს ოთხივე მხარეს ჯვარი გადასახა, ქარიშხალი შეწყდა და კვლავ მზემ გამოანათა"



"უდიდესი წმინდა მამა სვიმეონ მესვეტე ღვთისაგან ბოძებული ძალით სასწაულებრივად კურნავდა ადამიანებს, მაგრამ ამ დროს თვითონ ცალი ფეხი დამპალი ჰქონდა და მასზე მატლი ეხვია. ერთხელ ერთ-ერთმა მომლოცველმა მისი სნეული ფეხის ხილვისას თქვა, - ეს რომ წმინდანი იყოს, ასეთ დღეში როგორ იქნებოდა, სხვა როგორ განკურნავს, როდესაც საკუთარი თავი ვერ განუკუნავსო. ამ დროს მას ხელში სვიმეონ მესვეტის ფეხიდან გადმოვარდნილი მატლი ჩაუვარდა და ბრილიანტად იქცა. წმინდა სვიმეონი ამ განსაცდელის გამო მადლობდა ღმერთს"

[marine]

"ექიმები კატეგორიულნი არიან: " - თქვენს ბავშვს, - უხსნიან მშობლებს, - თანდაყოლილი იშვიათი ავადმყოფობა აქვს, ამასთან მისი ყველაზე უფრო მძიმე ფორმით. იგი ერთობ დასუსტებულია და როგორც არ უნდა მოვამზადოთ ამ ორი აუცილებელი ოპერაციისთვის, მაინც ვერ გადაიტანს. მისი ორგანიზმის განვითარებას უნდა დაველოდოთ". წამყვანი ექიმი დაუვიწყარი პროფესორი ხორემისი იყო.

ავადმყოფის დედას არ სჯერა და ქმარს შეაგონებს, რომ სახლი და მთელი ქონება გაყიდონ და ამ ფულით პარიზის ჯანმრთელობის ინსტიტუტში გაემგზავრონ. მაგრამ უბედური მშობლები აქაც იმავე დიგნოზსა და იგივე რჩევას მოისმენენ.

ერთს ამბობენ ექიმები, მეორეს ამტკიცებს დედა. დედა, რომელიც ღმერთმა თანაშემოქმედად შექმნა, დამხარედ მის საქმეში. დედა, როემლიც იტანჯება და ყველაფერს სწირავს თავისი პირმშოსთვის. იგი მხოლოდ ერთს იმეორებს: " - ჩემი შვილი გადაარჩინეთ".

მოულოდნელად ბიჭუნას სიცხე უწევს და ციებ-ცხელება ეწყება. ძერასავით სტაცებს დედა შვილს ხელს და საავადმყოფოს გასასვლელისკენ გარბის. ამით ყველა იქ მყოფს განაცვიფრებს. პირველივე ტაქსს აჩერებს და მიემგზავრება ბიუსში - ცენტრალური საფრანგეთის ცნობილ კურორტზე. იქ რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ტაძარია ღვთისმშობლის სახელობის. ამის თაობაზე დედამ საფრანგეთში პირველი ჩასვლისას შეიტყო, ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროს. ბერძენი შედის ტაძარში და ღვთისმშობლის ხატს მიაშურებს. "- დედოფალო ჩემო, ძალა აღარ მაქვს. თუკი ჩემს შვილს სიკვდილი უწერია, დე შენი ხატის წინაშე დალიოს სული. შენ გევედრები, ყოვლადწმიდაო, შენ ვინც შენი ძვირფასი შვილი იხილე ჯვარზე გაკრული, შენ, რომელმაც ყოველივე დაითმინე, მეც შემეწიე ჩემი მწუხარება დავძლიო".

ამ დროს ტაძარში იმყოფებოდა ვინმე სერგი ივანეს ძე როსისი, რომელსაც ერთანს ათენში ეცხოვრა და რამდენადმე იცოდა ბერძნული. მან თვალი მოჰკრა უძლურ დედას, მიუახლოვდა და უთხრა: თქვენთან საბერძნეთში ერთი ჩვენი თანამემამულის, წმინდა იოანე როსის წმინდა ნაწილებია დასვენებული. მისი ლოცვით სასწაულები აღესრულება. მრავალი წელია თან დავატარებ მის ხატს და ყოველთვის მას მივმართავ. ამ ხატით დავლოცავ თქვენს შვილს და ღვთის მოწყალების იმედი ვიქონიოთ".

როგორც კი ხატი ყრმის შუბლს შეეხო, ბავშვმა ცახცახი იწყო, როგორც ციებ-ცხელებიანმა, მთელი სხეული ცივმა ოფლმა დაფარა. დედა შვილის შუბლს შეეხო. სიცხე დავარდნილიყო!

იქვე ღამისთევიანი ლოცვა აღასრულეს, ხოლო დილით დედამ ბავშვი საავადმყოფოში დააბრუნა და გადაწყვიტა სამკურნალოდ დაეტოვებინა. სამი თვის შემდეგ დაადგინეს, რომ სხეული ოპერაციის გარეშე ნორმალურად ვითარდება და დაგრეხილი ხელ-ფეხი გაუსწორდა.

" - განსაკუთრებული შემთხვევა მეცნიერებაში" - თქვა ფრანგმა ექიმებმა.

"- განსაკუთრებული შემთხვევა სარწმუნოებისა და წმინდანთა შეწევნისა", - ამბობს დედა და ვერ ძღება შვილის ყურებით, რომელიც ძალებით აღსავსე ყოველდღე მიეშურება სკოლისაკენ"