ტელევიზორის და მისთანანის დამანგრეველი გავლენა პარამეტრები

[marine]

"მამა პაისს [ათონელი] მიაჩნდა, რომ ტელევიზორი დამანგრეველ გავლენას ახდენდა ბავშვებზე და ახალგაზრდებზე. ტკივილით საუბრობდა ისეთ მშობლებზე, ვინც საკუთარი სიმშვიდისათვის შვილებს სწირავდა საათობით ტელევიზორის საყურებლად, შედეგად კი მათი სული, გონება და სხეული ირყვნებოდა. მშობლებს ურჩევდა ტელევიზორის ნაცვლად სხვა რამ მიეცათ შვილებისთვის, სულიერი საზრდოთი ეკვებათ. (მოეთხროთ წმინდანთა ცხოვრებაზე, ესწავლებინათ ხატების და სიწმინდეების თაყვანისცემა). ტელევიზორი მარტო მთვარემდე აღწევს, სულიერი ტელევიზორი კი ღმერთამდე ადის".

ამ თემაზე ესაუბრებოდა მამა პაისი ერთ მასწავლებელს და მოსწავლეებს. მასწავლებელმა გაიფიქრა: "კეთილი, სხვა გადაცემებს არ ვუყურებ, მხოლოდ ახალ ამბებს", სწორედ ამ გაფიქრებისას მოუბრუნდა მამა პაისი და უპასუხა: "არც ინფორმაციას" და კვლავ განაგრძო ბავშვებთან საუბარი"

/მღვდელმონაზონი ისააკი/

[marine]

"ერთხელ, ძალი წლის დადგომამდე რამდენიმე დღით ადრე, მასწავლებელმა თავის მესამეკლასელებს დაავალა, თოვლის პაპისადმი თავიანთი სურვილი დაეწერათ.

მოვიდა სახლში და დაიწყო ბავშების ნაწერების შემოწმება. ერთი ბავშვის რვეულმა ის ძალიან გაანაწყენა, მწყობრიდან გამოიყვანა. მან რამდენჯერმე გადაიკითხა ბავშვის წერილი, სადაც ის თოვლის პაპას სასწაულს სთხოვდა. არა, ის შეცდომებს არ ეძებდა ნაწერში, - ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. ოთახში ქმარი შემოვიდა.

- რა მოგივიდა, ძვირფასო, რატომ ხარ ასე უხასიათოდ?

- აი, წაიკითხე, გეთაყვა, - და ქმარს წერილი გაუწოდა.

"ჩემო საყვარელო თოვლის პაპავ! ბევრს არაფერს გთხოვ, მხოლოდ ერთი სათხოვარი მაქვს: გადამაქციე ცოტა ხნით ტელევიზორად. მე ძალიან მინდა, რომ ჩემი მშობლები საღამოობით ერთად შეიკრიბონ და გულისყურით მომისმინონ. მამა რომ სახლში მოვა, მე შემეკითხოს - რა ხდება ახალი ამქვეყნად; ხოლო დედიკო, როდესაც მოეწყინება, ჩემთან მოდიოდეს და ჩემთან ურთიერთობით მშვიდდებოდეს; მსურს, რომ ისინი ჩემით ხარობდნენ, როგორც ახალი ტელევიზორით, რომელსაც ახალ ჩვენს ოთახში თითქმის მთელი კედელი უკავია. მე ცოტათი გავიწეოდი, რომ ნაძვის ხისთვისაც ადგილი მოიძებნოს. მე ძალიან მინდა, ცოტა ხნით მაინც ვიცხოვრო ტელევიზორის ცხოვრებით, რომელიც ასეთ დიდ ყურადღებას იმსახურებს ჩემი მშობლების მხრიდან".

- საწყალი ბავშვი, ნუთუ არსებობენ ასეთი მშობლები! - აღშოფთდა მასწავლებლის მეუღლე.

ცოლმა მას ცრემლით სავსე თვალები მიაპყრო:

- ჩემო კარგო, ეს ჩვენმა შვილმა დაწერა..."