პატივმოყვარეობა პარამეტრები

[marine]

"პატივმოყვარეობა პატივცემულებს აამაყებს, დამცირებულებს კი - ავმეხსიერებად აქცევს!"

/წმ. იოანე კიბისაღმწერელი/

"გახვრეტილ ტომარაში მისი შიგთავსი ვერ შეინახება; ასევე, პატივმოყვარეობაც ნთქავს სთნოებათა სასყიდელს"

/წმ. ნილოს სინელი/

[marine]

"ლოცვა - შინაგანი ცხოვრებაა, ხოლო პატივმოყვარეობა - თეატრალურობა, გარეგნული ცხოვრება, ადამიანებისთვის ცხოვრება. ლოცვა - ეს შინაგანი, უხილავი და ადამიანის პიროვნების ყოფიერების ყველაზე მძლავრი ფაქტორია; შეიძლება ასე ითქვას: ლოცვა - ეს ღერძია პიროვნებისა, პატივმოყვარეობა კი სახეს ნიღბით ცვლის და თვით ლოცვას წარმოდგენად აქცევს. პატივმოყვარეობა - ეს არტისტია სიწმინდისა, მას არ შეუძლია თავისი გონებით თავისივე გულში ჰგიებდეს, ის ეწევა როლების განუწყვეტელ რეპეტირებას, რომლებსაც ადამიანების წინაშე ითამაშებს, მათ შორის მლოცველის როლსაც. პატივმოყვარე თავისი ლოცვის მნიშვნელოვნობასა და ძალაზე დაიწყებს მინიშნებას, თხრობას არაჩვეულებრივ შემთხვევებსა და სასწაულებზეც კი, რომლებიც მისი ლოცვის დროს ხდება. როცა პატივმოყვარე ხალხის გარემოცვაში იმყოფება, მაშინ ის მზადაა საათობით ილოცოს, რათა ღვთისმოსაობისათვის ტაში დაიმსახუროს. პატივმოყვარეობის ვნება მას ლოცვისათვის დემონურ ძალას აძლევს, ხოლო როცა ის მარტო რჩება თავის თავთან, ლოცვის სურვილი უქრება. პატივმოყვარე არ ლოცულობს, ის ლოცვობანას თამაშობს, ამიტომ მისი ლოცვა უსულგულო და თავალთმაქცური ხდება. პატივმოყვარეობა თანდათანობით სიამაყეში გადადის. ამაყი ღვთის შემწეობის საჭიროებას არ გძნობს, მას მიაჩნია, რომ მისი პირადი სრულყოფილებაც საკმარისია იმისათვის, რომ სახარება აღასრულოს და აღემატოს კიდეც მას. ამაყი თავისი თავისთვის ღმერთი ხდება, ამიტომ ლოცვა ან საერთოდ ქრება, ან მის დროს აღარ არის კრძალულება. ის საუბრობს ღმერთთან, როგორც თავის სწორთან"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/